De 60-jarige Duitse schrijfster Sibylle Lewitscharoff zorgde onlangs met een opmerkelijke speech in het Duitse Dresden voor een mediaschandaal, waarin ze haar afschuw voor de moderne reproductieve geneeskunde openbaarde. Vorig jaar verkreeg ze de Büchner-prijs, de meest prestigieuze literaire prijs in het Duitstalig gebied. Tot haar bekendste werken behoren de verhalen en romans 'Pong' (1998), 'Apostoloff' (2009) en 'Blumenberg' (2011).
Kunstmatige inseminatie noemt ze walgelijk en masturberen, terwijl men naar pornografische beelden kijkt, om zaad te lozen, teneinde voor een nageslacht te zorgen, vindt ze schadelijk. Deze, en gelijkaardige uitspraken, zorgden natuurlijk voor heel wat ophef in het Duitse publieke debat. Eigenlijk kan je ze misschien een klein beetje gelijk geven, indien je eveneens van mening bent dat kinderen met 'liefde' moeten worden aangemaakt.
Tijdens haar redevoering sprak ze over de 'wetenschappelijke sturing over geboorte en dood'. Lewitscharoff beriep zich op 'een traditioneel mensbeeld, dat sterk door het christendom is bepaald'. In het begin van haar speech had ze het publiek nochtans gewaarschuwd dat ze, anders dan anders, haar verklaringen niet zou kruiden met scherts en ironie.
Onanie, in het kader van moderne bevruchtingstechnieken, vindt ze walgelijk: "Vroeger heb ik gelachen om het drastisch onanieverbod. Nu lijkt het me verstandig. De voorstelling, dat een man in een cabine wordt gestuurd waar hij naar eigen goeddunken - met of zonder de hulp van pornografische prenten - geprikkeld wordt om zijn sperma volgens medische normen af te leveren, dat later in het lichaam van een vrouw aan het werk wordt gezet, vind ik niet alleen verdacht, ik vind zoiets absoluut walgelijk."
Kunstmatige inseminatie, deel uitmakend van de Reproductiegeneeskunde, vindt ze een 'horror'. Tevens veroordeelt ze draagmoederschap evenals lesbische koppels met een kinderwens.
Kinderen, die op die manier tot stand komen, noemt ze 'dubieuze creaties', 'half mens, half ik-weet-niet-wat', in elk geval: geen echte mensen, omdat ze op afwijkende manieren werden geproduceerd. "En," voegde eraan toe, "met permissie, en in het licht van zulke ontwikkelingen vind ik de copulatiehuizen die de nationaalsocialisten ooit ingericht hebben om blonde vrouwen met het zaad van blonde blauwogige SS-mannen te verzorgen, haast onschuldige oefenspelletjes."
Hiermede verwees ze naar drie miljoen 'mensen' - een conservatieve schatting, die ondertussen op deze manier ter wereld zijn gekomen.
Lewitscharoff staat bekend als een tegenstander van de vrouwenbeweging. Ze bekritiseert al langer het baas-in-eigen-buik-principe uit de jaren zeventig. In haar Büchner-speech uit 2013 liet ze dat duidelijk blijken: 'Die vrouwen zouden het wel het mooist vinden als het zaad zelf nog eens artificieel gemaakt zou kunnen worden en voorzien zou kunnen worden van een bundel op voorhand gewenste kenmerken, wat tot nu toe niet mogelijk is.
Haar speech, waarmede ze heilige huisjes instampte, werd door velen veroordeeld. Ook de Vereniging van Duitse lesbiennes en homo's hekelde haar. Andere publicisten in burgerlijke bladen betreuren het dat de Duitse intellectuelen steeds meer als jakobijnse zedenmeesters optreden en iedereen veroordelen met opvattingen die buiten de mainstream vallen.
De bekende liberale commentator Harald Martenstein vindt het in 'Der Tagesspiegel' verkeerd dat Lewitscharoff, met wie hij het niet eens is, spitsroeden moet lopen voor haar opvattingen: 'Niet alleen de islam behoort tot Duitsland. Ook het katholicisme. Veel katholieken neigen naar onverdraagzaamheid omdat ze hun opinie niet voor mensenwerk houden, maar voor Gods gebod. Daar hou ik niet van. Maar de vrijheid van de anderen is de prijs die ik moet betalen voor mijn eigen vrijheid. Godsdienst is ook een mensenrecht.'
Inmiddels heeft Lewitscharoff zichzelf in een praatprogramma op de Duitse televisie voor haar verklaringen geëxcuseerd en verklaarde daarbij wel dat ze haar woorden niet wil intrekken. "Mag ik in een redevoering niet zeggen wat ik denk?", voegde ze eraan toe.
Hoogstwaarschijnlijk was de druk van buitenaf veel te groot - en, als ze ooit nog één boek van haar hand wil verkopen, moet ze zich bij de opinies en geloofsovertuigingen van de meerderheid neerleggen en haar verontschuldigingen aanbieden.
Toch hield ze voet bij stuk - en, inmiddels heeft ze gezegd, wat ze wilde zeggen... Giftige woorden, die druppelsgewijs aan het publiek werden toegediend, en waarover binnen enkele dagen niemand nog over spreekt. Toch zullen die woorden in onderbewustzijnen blijven rondslingeren - gewoonweg, omdat ze - als schrijfster - de kracht van woorden kent.