Verhalen over bijna-dood ervaringen, waarbij men aan het einde van een tunnel heldere lichten ziet, werden reeds sinds Plato door massa's mensen verteld; door mensen, die allen ooit aan de rand van het leven hebben gestaan.
Naar het schijnt bestaat er nu een eventuele 'wetenschappelijke verklaring', weliswaar gebaseerd op een veronderstelling, voor bijna-dood ervaringen, waarbij mensen zeggen dat ze bijvoorbeeld een lange tunnel met fel wit licht hebben gezien. Het meest vreemde hierbij is dat geen één van hen in hun brein naar de Hel of Vagevuur werd geprojecteerd - en, in plaats van licht een geweldige vuurhaard heeft gezien.
In elk geval: onderzoekers vermoeden dat zo’n ervaring het gevolg is van een verhoogde hersenactiviteit in de eerste ogenblikken na een hartstilstand.
"Veel mensen geloofden dat ze de Hemel zagen tijdens zo’n BDE, omdat de wetenschap hen geen overtuigend alternatief bood," aldus Jimo Borjigin, professor neurologie aan de universiteit van Michigan en hoofdauteur van het onderzoek dat door de 'Amerikaanse Academie der Wetenschappen' werd gepubliceerd.
"We zijn vertrokken vanuit het idee dat, als dergelijke ervaring het gevolg is van een hersenactiviteit, ze zowel bij mensen als bij dieren moest kunnen worden gedetecteerd, zelfs nadat de doorstroming van het bloed door de hersenen gestopt was," legde Borjigin uit.
Samen met haar team registreerde de professor via een elektro-encefalogram de elektrische activiteiten van de hersenen van negen verdoofde ratten, waarbij een hartstilstand werd opgewekt. Bij elke rat werd binnen de 30 seconden een verhoogde hersenactiviteit vastgesteld.
“Deze studie laat voor het eerst zien wat er, neurofysiologisch gezien, met het stervende brein gebeurt,” legde onderzoeker Jimo Borjigin uit.
"We waren verrast door de hoge activiteit van de hersenen," voegde medeauteur George Mashour eraan toe. De activiteit lag soms zelfs hoger dan tijdens een normale, wakkere toestand. “Als de ratten bijna dood zijn, overstijgen de elektrische signalen van bewustzijn zelfs de signalen van bewustzijn die we zien als iemand wakker is. Dat suggereert dat het brein in een vroeg stadium van klinische dood in staat is tot goed georganiseerde elektrische activiteit.” Dat is verrassend, omdat wetenschappers altijd dachten dat het brein, tijdens een hartstilstand, niet actief is.
“Dit onderzoek vertelt ons dat een afname van zuurstof, of een afname van zowel zuurstof als glucose tijdens een hartstilstand hersenactiviteit, die past bij het bewust verwerken van informatie, kan stimuleren,” concludeerde Borjigin. En daarmee is misschien de eerste stap in de richting van een wetenschappelijke verklaring voor het witte licht-fenomeen bij een bijna-dood-ervaring gezet. Wie weet!?
Ik schreef reeds eerder dat ogen niet zien, maar dat de hersenen de beelden aanmaken, zowel bij wakend bewustzijn als bij de nachtelijke slaap. Hallucinaties zijn daar ook een mooi voorbeeld van.
Natuurlijk zijn mensen, die een BDE-ervaring hebben gehad - en daarbij het witte licht hebben 'aanschouwd' - onmogelijk te overtuigen van het feit dat ze in hun droom- en verbeeldingswereld waren terechtgekomen. Voor hen is de ervaring, en hun vertaling ervan, véél belangrijker dan eender welk 'wetenschappelijke' uitleg.
Indien de wetenschap niet bestond dan zouden we misschien nog als holbewoners denken en zouden mystiek, geloof, ongeloof en bijgeloof blijven primeren. Daarom ga ik met Gurdjieff's woorden akkoord. Ooit zei hij: "Neem het begrijpen van het Oosten en de kennis van het Westen - verbind dan."
Het probleem van de wetenschap van vandaag is, dat die morgen weeral kan worden vervangen door een nieuwere wetenschap, terwijl men een bijna-doodervaring, waarbij men het licht heeft 'gezien', levenslang als onomstootbaar 'bewijs' met zich blijft meedragen.
Toch is de kans groot dat op het moment van overlijden de hersenactiviteit dermate wordt verhoogd dat het brein ons de illusie van een tunnel en helder licht voorschotelt. Anderzijds kunnen we ons de vraag stellen: "Hoe belangrijk is dit allemaal?". Van mij mag iedereen naar een hemel gaan, met of zonder DMT.
Op Wikipedia lezen we daarover...
Dimethyltryptamine, ook bekend als DMT, is als derivaat van tryptamine een indoolalkaloïde met een moleculaire structuur verwant aan de neurotransmitter serotonine. De stof wordt van nature aangemaakt door een breed scala aan organismen, waaronder de mens. De functie van de stof is tot dusver niet duidelijk, al blijkt uit onderzoek dat DMT mogelijk een rol speelt bij schizofrenie, bijna-doodervaringen en visueel dromen.
DMT heeft psychoactieve eigenschappen en kan worden gerookt, geïnjecteerd of - gecombineerd met stoffen die orale opname mogelijk maken, zie: ayahuasca - oraal toegediend worden. DMT behoort tot de hallucinogene en entheogene (afgeleid van het Grieks en vertaald als: 'de godheid binnenin opwekkende') drugs.
DMT is aangetroffen in de pijnappelklier van verschillende zoogdieren, waaronder de mens. Enkele planten die deze stof aanmaken zijn de bomen Acacia en Mimosa hostilis. De paddensoort Incilius alvarius produceert 5-MeO-DMT, een sterk aan DMT verwante stof, als gif.
In de afgelopen jaren zijn er hevige discussies gaande omtrent de ervaringen van gebruikers van DMT en het toepassen van DMT bij, bijvoorbeeld, terminale kankerpatiënten. Trips worden over het algemeen als spiritueel, openbarend en diep intrigerend ervaren. Bij een correcte dosis maakt een hoog percentage van de gebruikers een 'Ego dood' mee. Een staat van bewustzijn, waarbij de grenzen tussen de persoon en het universum vervagen, en het ego verdwijnt. Deze ervaring wordt door veel mensen als bevrijdend en spiritueel verzadigend ervaren, omdat men het gevoel heeft één te zijn met de kosmos. Men kan hierdoor het idee van sterven (beter) aanvaarden.