Zij, die aan Zelfkennis doen, weten dat ons lichaam - figuurlijk gesproken - als het ware uit drie verdiepingen bestaat, elk met hun eigen brein. Anders gezegd: ons lichaam bezit meerdere breinen.
Het brein in ons hoofd staat dan ook volledig los van de rest van ons lichaam, alhoewel het ermee verbonden is en dat lichaam als verlengstuk nodig heeft, teneinde de nodige ervaringen op te doen, en om 'zich voort te kunnen bewegen'. In wezen is het lichaam dus - als voertuig - gewoonweg een verlengde van de hersenen.
Ook het hart heeft het brein niet nodig om te functioneren, gewoonweg omdat het hart een brein is op zichzelf. Indien men een hart uit een lichaam verwijdert, zal het op een zelfstandige manier blijven voortkloppen. Terug naar de hersenen...
In het tijdschrift Eos las ik, bijvoorbeeld, dat Paul Ehrlich (1854-1915), een tijdgenoot van Alexander Fleming, op het einde van de 19de eeuw op een raadsel stuitte dat wetenschappers tot op de dag van vandaag nog altijd in de ban houdt. De kleurstof die hij in de bloedbaan van zijn proefmuizen injecteerde, drong door in alle organen van de diertjes - behalve de hersenen. Nieren, levers en harten kleurden donker paarsblauw, duidelijk zichtbaar onder de microscoop, maar de hersenen behielden hun witgele bleekheid. Toen één van zijn studenten de kleurstof rechtstreeks in de hersenen injecteerde, gebeurde het omgekeerde: de hersenen kleurden blauw, terwijl in de andere organen elke reactie uitbleef: er zat dus een barrière tussen de hersenen en het bloed.
Al het bovenstaande betekent, dat de hersenen evenzeer op een zelfstandige manier kunnen blijven werken, zelfs indien het lichaam in een stadium van schijndood verkeert. Het probleem is, dat we nog zo weinig afweten van de werkzaamheden van het brein. 1/10de, misschien.
En, indien wetenschappers er dermate weinig van afweten, is het niet gemakkelijk geloof te hechten aan de persoonlijke ervaringen van mensen die een bijna-dood ervaring zouden hebben meegemaakt. Ik verbeter mezelf: we kunnen wel degelijk geloof hechten aan de vertalingen van hun belevenissen, maar daarom zijn ze nog niet dé waarheid. Wel: hun persoonlijke 'waarheid'.
Wat is écht? Indien je vannacht hebt gedroomd, en die droom aan mij vertelt, moet ik aannemen dat je jouw waarheid spreekt. De beelden die je hebt gezien, of de interpretatie van hetgeen je hebt 'gezien', speelden zich af in die droomwereld en van zodra je ze als 'werkelijkheden' in deze stoffelijke wereld brengt door erover te vertellen - of, indien jouw dagdroomwereld, oftewel fantasie of verbeelding genoemd, ermee aan de haal gaat, kunnen er wel degelijk bedenkingen in de hoofden van toehoorders oprijzen.
Mensen zijn dermate geïndentificeerd met hun lichaam, en alles wat er zich in afspeelt, dat weinigen beseffen hoe ze zichzelf op een auto-suggestieve manier kunnen beïnvloeden. In de handen van een hypnotiseur kunnen de resultaten daarvan duidelijk worden aangetoond. Maar ook daarover heb ik het reeds meermaals gehad.
Wat BDE betreft, kan het effectieve bestaan ervan, net als thema's zoals het godsbegrip, reïncarnatie, wedergeboorte, leven aan de andere zijde of in een hiernamaals, moeilijk worden bewezen, maar ook niet worden ontkend.
Zijn de verhalen rondom bijna-dood ervaringen pure fantasie, verwrongen vertalingen van een werkelijkheid, of de effectieve werkelijkheid? Geen mens die het weet; met als gevolg, dat elke sterveling op dit thema reageert, afhankelijk van de inhoud van het eigen brein. En, elke mens heeft gelijk, de andere 7 miljard: ongelijk, indien men wordt tegengesproken.
De titel deed reeds melding van het feit dat Anita Moorjani een boek publiceerde over haar bijna-dood ervaring. Ze is van Indiaanse afkomst en verblijft momenteel in Hong Kong. Indertijd leed ze aan kanker en op 2 februari 2006 werd ze 's morgens niet wakker. Ze was in een coma gevallen. Artsen beweerden dat ze de volgende 36 uren niet zou overleven omdat haar organen niet meer werkten en haar lichaam reeds begon op te zwellen, waardoor haar huid hier en daar barsten begon te vertonen.
In deze comateuse toestand kon ze de gesprekken tussen haar man en de dokters aanhoren; gesprekken, die niet in de kamer waarin ze zich bevond plaatsvonden, maar meters ver, ergens in de gang van het hospitaal. Ook zag ze haar broer, die het nieuws had gehoord, en toen in een vliegtuig zat. Beide zaken werden achteraf bevestigd.
In haar boek beweert ze dat ze 'een andere dimensie had overgestoken en overspoeld werd door golven van liefde. Ook kreeg ze op een heldere manier de reden te zien waarom ze kanker had, waarom ze in dit leven was gestapt, welke rol iedereen in haar familie vervulde en hoe het leven in elkaar steekt. Ze realiseerde zich welk een geschenk het leven is en dat ze altijd omringd was geweest door spirituele wezens, buiten haar weten om. Ook kwam ze te weten dat haar doel was om een hemel op aarde te maken en om dit nieuw besef met anderen te delen.
Het is dan ook dat ze in haar boek 'Dying to be me', 'Sterven om mezelf te zijn', uitlegt dat ze een keuze had om haar leven terug op te pakken- of, om de weg des doods te vervolgen. Ook realiseerde ze zich dat, indien ze voor leven koos, ze vrij snel zou genezen. Op dat moment begreep ze hoe ziekten op energetisch niveau een begin kenden en zich later in het stoffelijke lichaam manifesteerden. Ze werd zich ervan bewust dat alles wat er in ons leven gebeurt afhankelijk is van de energieën die ons omringen; energieën, door onszelf gecreëerd.
Indien ze voor het leven koos, zouden haar organen aantonen dat ze normaal functioneerden. Koos ze voor de dood, dan zouden de resultaten aantonen dat ze aan kanker gestorven was. Ze kon het allemaal navertellen, er een boek over uitgegeven: hetgeen een bewijs is dat ze voor het leven koos.
Toen ze uit de coma kwam, werkten haar organen terug normaal, de gezwollen lymfeknopen waren verdwenen evenals de diverse tumoren, die zo groot waren als citroenen, beginnende aan de basis van haar schedel, gaande over de schouders en rug, tot ter hoogte van haar onderbuik. Ook in haar beenmerg waren er achteraf geen kankercellen meer te bespeuren. En omdat de artsen er niets van begrepen, onderging ze test, na test, na test. Resultaat: er was geen spoor meer te vinden van de aandoening.
Nu weet ze dat wonderen wel degelijk bestaan en dankzij haar boek wil ze nu haar ervaringen met de rest van de wereld delen. "In elk geval," zei ze, "ben ik blij dat er mij een tweede kans werd aangeboden."
Hier wordt het bewijs geleverd dat - voor Anita Moorjani - een bijna-dood ervaring wel degelijk bestaat, al was het maar in haar wereld van beelden. Het meest vreemde is haar genezingsproces: een mirakel, dat de artsen konden bevestigen.
Kortom: we weten zo weinig af van de werkzaamheden van het brein. 1/10de, misschien. Indien je de tijd hebt én de interesse, luister naar het verhaal van Anita, uit de mond van Anita Moorjani.
Nabericht: Op haar website was er eerst een YouTube filmpje over een zekere Dr. Peter Ko, die haar zogezegd behandeld heeft. Ondertussen werd die videoclip verwijderd. Inmiddels weten we dat er nooit een Dr. Peter Ko bestaan heeft, én... niemand weet in welk hospitaal ze werd behandeld. Tevens maakt geen enkel medisch tijdschrift melding over haar 'wonderbaarlijke genezing'.
En, nogmaals: we weten bijna niets af over de werkzaamheden van het brein... Wat we ondertussen wél weten, is dat een sterk geloof wonderen kan verrichten. Wie zei alweer: "Niet ik, maar jouw geloof heeft jou gered?".