Kan je dankzij cryonics al inslapend sterven zonder echt dood te zijn ?

Cryonics is een speculatieve technologie waarbij men ultra-koude temperaturen gebruikt om menselijk leven te bewaren tot aan de ontdooiing van dat lichaam.
door Tsenne Kikke - woensdag 3 februari 2021 0:01

Het is algemeen geweten dat, van zodra het hart stopt met werken er geen bloed noch zuurstof naar de hersenen wordt gevoerd, een mens hersendood is. Indien men licht in de pupillen van de ogen schijnt, zal men ook geen reactie vaststellen, bijvoorbeeld. Maar, indien een mens wordt diepgevroren en honderd jaar later terug tot leven wordt gewekt..., was die persoon dan ondertussen wel degelijk dood?

Je mag wel weten - hoe hard het ook mag klinken - dat een mens niet veel meer is dan zijn hersenen. Je kunt ook zeggen dat een mens niet veel meer is dan zijn lichaam, maar dit komt - indien men een betere studie van de gehele mens maakt - in wezen op hetzelfde neer. Het stoffelijke lichaam is tenslotte - zoals ik reeds eerder schreef - het verlengde van die hersenen. Het brein heeft nu eenmaal dat verlengde nodig teneinde zich in deze wereld te kunnen oriënteren, verplaatsen, en zo meer. Nu kan een mens wel méér zijn dan alleen dat brein en stoffelijk lichaam, maar laten we nu niet van het thema 'cryonics' afwijken.

Mensen, die zich in laten vriezen, zijn klinisch dood. Hun hart is gestopt met kloppen, maar zolang de hersenen niet afsterven, is er hoop, en dus misschien nog leven. Zijn de hersenen eenmaal afgestorven, dan heeft invriezen weinig zin - omdat het lichaam niet meer te besturen valt.

Cryonisme is het idee dat men overleden mensen invriest, met als doel ze in de toekomst te reanimeren... als de wetenschap en technologie daartoe ooit in staat zullen zijn.

Mensen, die na hun dood ingevroren willen worden, noemt men 'cryonisten', en zij die reeds zijn ingevroren, heten 'cryonauten'. Dat weten we dan ook weeral.

Om cryonisme een kans van slagen te geven, moet er zo snel mogelijk na het overlijden met de invriesprocedure worden gestart. Het zijn niet alleen de hersenen die niet mogen afsterven: het lichaam zelf moet ook (enigszins) intact blijven - want, wat ben je met enkel en alleen een klomp geleiachtige brei? Anders gezegd: een lichaam dat zwaar beschadigd is - door bijvoorbeeld een ongeluk, of erg verbrand - kan niet meer worden ingevroren.

De patiënt kan - denken de cryonisten - na ontvriezing weer verder leven. Maar op dit moment kan geen enkel lichaam straffeloos worden bevroren en ontdooid. Al direct bij het invriezen ontstaat weefselschade, de cryonisten hopen echter dat de medische wetenschap, op termijn, ook die schade kan herstellen.

Maar is dit wel zo?...

Naar het schijnt stierf John Singer in 1972 aan een ziekte die nu vandaag de dag te genezen is. Zijn lichaam werd indertijd in vloeibare stikstof gelegd van minus 196° Celsius. Hoe dit verder in zijn werk gaat?...

Wel, van zodra een arts de dood heeft vastgesteld, wordt de patiënt aangesloten op een hart-longmachine om de circulatie van het bloed en zuurstof weer op gang te brengen. Zo wordt voorkomen dat hersencellen afsterven. Zodra de circulatie weer op gang is, wordt begonnen met het toedienen van heparine, een anti-stollingsmiddel.

Ondertussen wordt begonnen met het koelen, door de patiënt in ijs in te pakken. Verder wordt het bloed vervangen door een oplossing om het lichaam en de verschillende organen zo goed mogelijk te conserveren. Als de patiënt gekoeld is tot 0 °C wordt dat tijdelijke middel vervangen door een soort van antivriesmiddel. De patiënt wordt verder afgekoeld tot de temperatuur van vloeibaar stikstof.

Dit bevriezen moet heel langzaam gebeuren om schade zoveel mogelijk te beperken. Na invriezen wordt de patiënt opgeslagen in een zogenaamde 'dewar': een soort thermosfles, die gevuld wordt met vloeibaar stikstof. Maar, doordat de stikstof verdampt, moet het geregeld worden aangevuld.

In de meeste gevallen worden patiënten in hun geheel ingevroren, maar ook alleen het invriezen van het hoofd is mogelijk. Mensen die dit laten doen, hopen bijvoorbeeld dat de wetenschap op termijn zo ver is dat men ofwel een nieuw, jong en verbeterd lichaam kan laten klonen, de hersenen in een kunstmatig (niet-organisch) lichaam worden overgezet -- of, dat de inhoud van het brein kan worden gescand om nadien in een computer te worden 'geüpload'.

Anderen zijn nieuwsgierig naar de toekomst, waarvan zij verwachten dat die, met name dankzij de voortschrijdende wetenschap en techniek, veel beter zal zijn dan de huidige wereld vol bijgeloof, oorlog, hongersnood, ziekte, dood en andere ellende. Ik zou hen dan wel aanraden om een duizendtal jaar te wachten. Vijfhonderd op z'n minst. En hopelijk bestaat de mensheid dan nog wel: anders is er niemand die hen kan doen 'ontwaken'.

Terug naar John Singer... Vorig jaar besloot chirurg Malcolm Bobbitt tot ontdooiing over te gaan. De slaagkans was natuurlijk zeer klein. Ondanks alle kritiek en ongeloof besloot hij het er toch op te wagen.

De gehele operatie duurde 16 volle uren. Eerst moest men het lichaam ontdooien en de koelvloeistof vervangen door het bloed van de patiënt. Daarna moest men de beschadigingen door ijskristallen herstellen. Natuurlijk was de reanimatie het moeilijkste deel...

Zoals je in onderstaande videoclip zult kunnen waarnemen, krijgen we er niets meer over te horen of te zien.

Het probleem is dat ik niet weet of dit verhaal echt waar is of verzonnen. Hoogstwaarschijnlijk het laatste. Zelfs indien het op waarheid is gebaseerd, weet ik bovendien niet of die John Singer werkelijk terug tot leven werd gebracht. Het is niet omdat men, dankzij elektrische schokjes 'beweging in de hartspier' stimuleert, dat een mens terug tot leven komt. Die bewegingen verkrijgen we ook in het lichaam van dode kikkers.

Over deze John Singer-zaak vind ik dus geen extra info op het internet. Maar, probeer jij het eens? Misschien heb je meer geluk!

Doch los daarvan, blijft de vraag bestaan: zelfs indien men er ooit in slaagt een ingevroren persoon terug tot leven te brengen, was die mens dan de gehele tijd 'dood' geweest? Ik vraag het me af... Jij ook?

In wezen zou dit dan inhouden dat de mens zijn geest nog niet heeft gegeven. Die 'geest' blijft dan zogezegd in de buurt van het ingevroren lichaam zweven..., wachtend op de opstanding? Of, vertoeft die geest te allen tijde in dat bevroren lichaam?

Wat de ziel betreft, hoeven we ons geen zorgen te maken. Volgens bepaalde theorieën heeft een menselijk lichaam geen ziel nodig om in leven te blijven. Maar een ziel heeft anderzijds wél een lichaam nodig; indien er van een ziel sprake kan zijn, natuurlijk.

Net als alle takken van de wetenschap, staat ook de medische wetenschap niet stil. Men kan een orgaan invriezen om die daarna terug te laten functioneren, dat wel. Maar, hoe zit het als we het over een gans lichaam hebben? Laten we die vraag in de diepvriezer steken om die dan op latere datum terug te ontdooien.

En, om tot onze basisvraag terug te keren: wanneer kan men zeggen dat een mens - inclusief de diepvriesmens - echt, maar dan ook écht dood is? Anderzijds zijn zielloze mensen - naar het schijnt - ook al innerlijk dood. Maar daar moet je geen woord van geloven - want, als je dat wel doet, kan je je er minder goed bij gaan voelen. Niet doen dus!

Ik bedoel: jezelf er minder goed bij voelen.

De zaak Robert Ettinger...

Zijn eerste en tweede vrouw zijn allebei ingevroren. Ook hijzelf werd in 2011 vrijwel direct na zijn overlijden ingevroren.

"Vind mensen, die in zichzelf zowel de motivatie als de aangeboren drijfveer hebben om aan hun Innerlijke Zelf te werken, en we zullen hen gidsen."

Stuur wel geen eenden naar de arendenschool.