Sommige mensen hebben geen idee van de mate waarin ze afhankelijk zijn van de inhoud van hun brein en van de daaruit voortvloeiende gedachten, fantasieën en dromen. Zelfs als wetenschappers het bewijs leveren dat de hersenen reeds op voorhand weten wat je binnen de enkele seconden zult gaan zeggen, voelen, of handelen, begrijpt men de diepgang van deze waarheid niet.
Maar sommige stervelingen kunnen ietwat overdrijven, vind ik. Bijvoorbeeld...
Voor heel wat mensen is verlamd zijn een nachtmerrie. Toch zijn er uitzonderingen: de Amerikaanse Chloe Jennings-White, die nu in Engeland woont, droomt al sedert haar kinderjaren van een rugoperatie om haar beide benen te verlammen. "Ik wil permanent gehandicapt zijn en wil niets liever dan in een rolstoel zitten," zei de vrouw.
58 jaar is ze nu, wetenschapper, 'gehuwd' en woont in een prachtig huis. Het verlangen kwam op toen ze vier jaar oud was. Je weet hoe kinderen ouderen willen kopiëren en Chloe spiegelde zich aan Olive, haar tante. Olive was toen 20 jaar - en, na een ongeval met haar fiets was ze gedoemd om de rest van haar leven in een rolstoel door te brengen.
Op een dag - ze was negen jaar oud - reed Chloe met een fietsje van een podium, maar buiten enkele schrammen had ze niets. Toen ze hoorde dat ze haar nek had kunnen breken, en doodgaan, besloot ze het iets voorzichtiger aan boord te leggen. 'Dan maar laten amputeren,' kwam in haar hoofdje op.
Ik heb geen idee hoeveel mensen er op deze planeet met een vreemde kronkel in hun hersenen rondlopen, maar als dingen de spuigaten uitlopen wordt het een 'aandoening' genoemd.
Chloe lijdt aan BIID, een zeldzame aandoening, die als voornaamste gevolg heeft dat wie eraan lijdt, ervan droomt om verlamd te zijn en in een rolstoel te zitten. Die rolstoel heeft ze ook in haar woning, hoewel ze hem eigenlijk niet nodig heeft. Toch bevredigt die rolstoel haar psychologische behoefte.
Als ze in de rolstoel zit, denkt ze er niet meer aan, maar van zodra ze op eigen benen rondloopt, dwingen haar gedachten haar om eraan te denken. Kortom: van zodra ze in die rolstoel zit, kan ze aan andere dingen aandacht besteden.
"Mijn droom is om een chirurg te vinden die mijn ruggengraat zo kan opereren dat mijn benen stoppen met werken," zegt ze.
In 2010 vond ze zelfs zo’n dokter, maar die man vroeg 25.000 US$ (18.410 euro) voor de ingreep en dat was te veel voor Chloe. "Dat zal ik nooit kunnen betalen, helaas. Mensen begrijpen niet waarom ik die operatie wil, maar iets in mijn hoofd zegt me voortdurend dat het niet juist is dat mijn benen werken. Het is net alsof een transseksueel eraan denkt zijn penis te laten wegsnijden."
In elk geval krijgt Chloe Jennings-White veel begrip en steun van haar vrouw, de 44-jarige Danielle Saint-Marie..., een vrouwelijke poëet met eveneens enkele vreemde kronkels in het brein. Ze heeft zelfs een gedichtje geschreven over de aandoening waaraan Chloe lijdt. En ja, Danielle heeft een eigen website.
Body Integrity Identity Disorder (BIID) is namelijk het zeldzame fenomeen waarbij het mentale lichaamsbeeld van een mens niet overeenkomt met het daadwerkelijke lichaam. Deze mensen voelen zich pas 'compleet' als een bepaald lichaamsdeel mist of is aangetast. Zo zouden sommigen graag een been geamputeerd hebben - ook wel apotemnofilie genoemd - terwijl anderen een geparalyseerde variant prefereren. En, indien ze beseffen dat ze méér zijn dan stof en as, en zich niet meer met hun lichaam willen blijven identificeren, doen ze misschien aan Zelfkennis.
Jij misschien niet, maar vele mensen lopen met vreemde kronkels in hun brein rond.
