ProfielWie ben ikMijn interessesMijn poëzieBerichtenVriendenBeheer

De 100ste zinloze Tibetaanse Zelfverbranding lokt geen enkele reactie uit …

Tibetanen blijven maar aan zelfdoding doen en niemand ter wereld reageert daarop.
door Tsenne Kikke - donderdag 14 februari 2013 16:14

Op woensdagmorgen goot een Tibetaanse monnik in Katmandoe, de hoofdstad van Nepal, aan de voet van een boeddhistische stoepa benzine over zich en stak zichzelf in brand. Sedert 2009 is hij naar het schijnt de 100ste Tibetaan die aan zelfverbranding doet, maar anderen beweren dat hij de 99ste is, of de 101ste. Uiteindelijk is het juiste cijfer onbelangrijk: al die zelfdodingen waren bedoeld om de frustraties en het ongenoegen over de Chinese onderdrukking aan de gehele wereld kenbaar te maken.

Toen een Tunesiër zichzelf in december 2010 de vonk van wanhoop en woede aan zichzelf ontstak, onstond er een golf van opstanden doorheen de gehele Arabische wereld. Doch, 100 Tibetaanse zelfverbrandingen - waaronder vele doden - hebben geen enkele verandering teweeggebracht.

De hoofdreden daarvan is, dat de meerderheid van al die zelfverbrandingen op Tibetaansde bodem binnen Chinese grenzen plaatsgrepen, en meestal in de provincies Sichuan, Gansu en Qinghai. In die streken wordt de mediatoegang streng gecontroleerd en al hetgeen we uit die streken aan de weet komen, is afkomstig van mensen of groepen die buiten die regio's verblijven.

Zo publiceerde een vereniging uit het Indiase Dharamsala vorige maand het blad 'Waarom Tibet aan het branden is', waarin de namen van 98 Tibetanen afgedrukt staan, die in China sinds 2009 zichzelf in brand staken. De meeste onder onder hen waren nog teenagers, of begin twintigers. Het waren boeren, aspirant-geestelijken, nomaden en studenten. In het voorwoord drong woordvoerder Lobsang Sangay, een Tibetaans politicus in ballingschap, er op aan om geen toevlucht te nemen tot drastische maatregelen, met inbegrip van zelfverbranding, omwat het leven veel te kostbaar is. Maar de studie gaat verder met een streng verwijtende vinger naar China gericht.

China bekijkt de zaken totaal anders en van zodra er slechts een ronk bestaat over opstand wordt die de kop ingedrukt en mensen gevangen genomen. Ook zelfverbrandingen worden natuurlijk niet toegestaan. Vorige week nog, en wel op donderdag 7 februari, werden in één razzia 70 Tibetanen opgepakt.

Feit is: geen enkel land land wil zich met dat intern Tibetaans-Chinees probleem mengen, omdat men de relatie met China niet in gevaar wenst te brengen. Anders gezegd: Tibetanen, die ter plaatse wonen, voeren een eenzame en een bijna onmogelijk te winnen strijd.

Tot besluit: Een interview met 'Zijne Heiligheid' de Dalai Lama naar aanleiding van zijn boek 'Toward a true kinship of faiths' - of, hoe wereldreligies naar elkaar kunnen toegroeien...

Ook hij maakt deel uit van het wereldtoneel, verkreeg zijn rol, en speelt nog altijd zijn pover deel.

Zelfdoding, zelfmoord, zelfverbranding, zelfcrematie, zelfvernietiging ...

In welke mate heeft een mens het recht om het leven, dat hem geschonken werd, zélf te ontnemen?

Commentaar


Gepost op: 15/02/2013 18:46:46

Aan de vooravond van de grootste en bloederigste veldslag aller tijden (volgens de Mahabharata) vraagt Arjuna, de aanvoerder van de Pandava’s, aan de god Krishna (die de gedaante van een mens heeft aangenomen om Arjuna te kunnen dienen als privéwagenmenner), om raad. Moet hij wel of niet ten strijde trekken, want hij weet dat hij op het slagveld zal moeten afrekenen met verscheidene leden van zijn familie, die vanwege vroegere eden van trouw verplicht zijn tegen hem te vechten.

Krishna antwoord: “Hoewel een oorlog onvermijdelijk is, hoeven zij die sneuvelen niet betreurd te worden, want het spirituele zelf (atman) van de mens is onverwoestbaar. Dit zelf gaat van het ene lichaam over in het andere, zoals iemand afgedragen kleren uitdoet en nieuwe aantrekt.

Het geloof in reïncarnatie is hét kenmerkende verschil tussen het hindoeïsme en andere religies. Elk levend wezen bezit een individuele geest (atman) die deel uitmaakt van de bovenpersoonlijke geest (brahman), de universele kracht die al wat leeft, bijeenhoudt. Het levensdoel van elk mens is dat zijn atman zich bevrijdt, opgaat in brahman en zo deelachtig wordt aan de eeuwige zaligheid. Het is de bestemming van het atman steeds weer terug te keren in een levend wezen – en plant, een dier , een mens – tot het ver genoeg ontwikkeld is om een toestand van verlichting te bereiken en voor eeuwig los te komen uit de cyclus van dood en reïncarnatie. De geest van een individu kan zich vrijmaken via de beoefening van meditatie.    

 

U schrijft: “Zelfdoding, zelfmoord, zelfverbranding, zelfcrematie, zelfvernietiging ...

In welke mate heeft een mens het recht om het leven, dat hem geschonken werd, zélf te ontnemen?

 

Als we het hindoeïstische geloof aanvaarden (en er is heel veel dat pleit voor dergelijk wereldbeeld), dan is het maar de vraag of dit ‘zelf’ wel een geschenk is? Je kunt toch moeilijk aannemen dat een plant dankbaar moet zijn voor zijn ‘zelf’. En waarom zou iets dat onvernietigbaar is, dankbaar moeten zijn. Met andere woorden: hoe kun je dankbaar zijn voor iets dat ‘Is’? Iets dat ‘Is’, heeft dat toch niet nodig. En hoe kun je iets dat onvernietigbaar is, vernietigen door ‘zelf-moord’ te plegen?

En daar dit spirituele zelf een bestemming is van de universele geest (het atman), in welke zin kun je dan spreken van een individuele keuze? Voor de natuur betekent individualiteit niets, daarvan getuigd zij iedere keer als door een of andere natuurramp of ziektes vele levens worden weggevaagd. Veel meer zelfs dan alle oorlogen bij elkaar hebben veroorzaakt. Zelfs soorten komen en gaan onder kosmische invloeden. Er was niet altijd leven op aarde en was zelfs ooit geen aarde. En wat ontstaat, zal onvermijdelijk vergaan of van gedaante veranderen. Verandering is de enige constante. Volgt uit dit alles niet dat het begrip ‘zelf-moord’ is ontstaan uit verwisseling van het ‘zelf’ met zijn individuele aangeleerde persoonlijkheid en door identificatie met zijn gekleurde (aangeboren) aard die deel uitmaakt van zijn geërfde lichaam?  

Maar hoe kan iets dat niet echt is, zich identificeren met wat wel echt is? Met andere woorden: kan een kleed (het soort lichaam als voertuig voor de geest) zich identificeren met de drager (het ‘zelf’)? Logisch gezien kan dat niet. Mijn auto kan zich niet identificeren met mijn ‘zelf’. Maar in dat geval is identificatie een toestand van het ‘zelf’ zelf. Je zou in dat geval kunnen stellen, dat het schizofrene zelf mediteert om van zijn eigen geschapen dualistische val verlost te worden.     

Reageer


Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten kun je hier inloggen.

Mijn naam:
Mijn e-mail adres:
Mijn commentaar:
Verificatie:
Typ de code hierboven in:


School voor ontwikkeling van De Innerlijke Mens


Adverteer op Spiritualia
Adverteren
Zoek&Vind
Meer
Spiritualia
Contact
Copyright © 2008-2024 Spiritualia. Alle rechten voorbehouden. | Privacy Statement | Gedragscode | Algemene Voorwaarden | Auteursrecht