Dossier Zelfmoord: Tibetanen doen aan zelfverbranding aan de lopende band

Zelfverbranding lijkt een Tibetaanse modegril te zijn geworden.
door Tsenne Kikke - vrijdag 9 november 2012 7:00

Hoe heilig is het leven?... In Tibet, bijvoorbeeld, doet men aan zelfverbranding om het goede doel te dienen.

Dorje Rinchen, was een landbouwer, geen monnik. Op 23 oktober 2012 stak deze 50-jarige Tibetaan zichzelf in brand als protest tegen de Chinese heerschappij. Deze zelfmoord geschiedde in Tongren, in de westerse provincie Qinghai. Elk normaal denkend mens kan onmogelijk snappen wat er precies in zulke mensen in hoofd omgaat.

Woensdag, eergisteren dus, staken vier Tibetanen zichzelf in brand. Minstens twee van hen overleefden hun daad niet. Drie van hen waren monniken, en de jongste daarvan was slechts 15 jaar oud. Vooraleer ze de vlammen ontstaken riepen ze: "Vrijheid voor Tibet!" en "Geef ons de Dalai Lama terug!". Twee andere monniken, beiden 16, werden gehospitaliseerd. Alle drie maakten deel uit van hetzelfde klooster, dat in Ngaba is gelegen. Dat klooster staat wel bekend voor de vele zelfverbrandingen.

De vierde persoon, die zich op een andere plaats in brand stak, was een 23-jarige vrouw, uit Tongren. Ook zij protesteerde tegen het Chinese regime en overleed aan haar verwondingen.

Zowel in Tibet als in India wordt zelfverbranding door het volk sterk geapprecieerd. Het is een bewijs dat je over zeer veel moed beschikt, en mensen verzamelen dan foto's van jou en steken er kaarsjes voor aan. Ook als lijk ben je veel waard - want, Tibetaanse monniken aanbidden verkoolde lijken, enzovoorts.

In Tibet staan monniken in de 'Top-10 der Zelfverbranders'. Maar soms hebben we een verkeerd idee van wat aldaar een monnik in wezen is. Ik bedoel: waarom iemand in Tibet monnik wordt. We zouden denken dat velen dat uit een soort van roeping doen, maar niets is minder waar.

De meeste monniken, die ik op mijn reizen heb ontmoet, zijn gewone mensen, en ze kozen zelfs niet voor dat 'beroep'. Weet, dat het merendeel van hen op zeer jeugdige leeftijd door hun ouders aan een klooster werd afgestaan. Soms voor geld, maar ook gratis, belangloos, voor niets. In elk geval zijn die ouders ervan overtuigd dat de toekomst van hun kind verzekerd is, en dat het dus niet van honger zal omkomen. Aan zelfdoding werd natuurlijk nooit gedacht.

Toch is het geen leugen, indien ik schrijf dat ouders en familieleden - ondanks hun groot verdriet - fier zijn op de onvergetelijke daad van hun zoon, of dochter.

Anders gezegd: de meeste kinderen treden niet uit vrije wil in zo'n klooster - en, als het niet hun roeping is, en ook niet aan hun levensdoel beantwoordt, geraken ze niet enkel en alleen vervreemd van het wereldgebeuren, maar misschien ook vrij snel levensmoe. En, als held sterven is één van de enkele opties, vooral als anderen het reeds hebben voorgedaan. Weet daarbij, dat de religie zélf, het leven boven de dood respecteert. Indien Boeddha nog zou leven zou hij dit gegarandeerd beamen.

Maar natuurlijk zijn het niet enkel en alleen monnikken die in Tibet door zelfverbranding van het toneel verdwijnen. Verder staat er in een rapport te lezen dat sedert 27 februari 2009 tot op de dag van vandaag 69 Tibetanen zichzelf in brand hebben gestoken, waarvan 60 mannen en 9 vrouwen. 20 waren monniken en 2 van de vrouwen waren nonnen.

We hebben reeds eerder de vraag gesteld in welke mate een mens het recht heeft zijn eigen leven te ontnemen. In dit geval: 'voor een goed doel'. Net zoals anderen, die zichzelf doen exploderen, maar dan wel medemensen in hun daad meesleuren. Persoonlijk kies ik er dus voor - als ze dan tóch verkiezen heen te gaan - dat ze het bij zelfverbranding houden.

In elk geval is het voor China geen al te grote zorg, integendeel. Elke halsstarrige Tibetaan minder, is er eentje minder...