Wat zou jij doen als je van een arts te horen kreeg dat je niet meer lang te leven hebt? Dat overkwam de 62-jarige John Brandrick uit Newquay, Cornwall. Hij kreeg te horen dat hij nog maar zes maanden te leven had, maximaal een jaar, en zijn verhaal belandde zelfs op de frontpagina's van alle Engelse kranten.
John liet zijn werk staan, regelde zijn begrafenis, verkocht alles wat hij bezat... Maar vandaag de dag zit hij financieel aan de grond, omdat de artsen nu hebben toegegeven dat hij dan toch maar niet zal sterven. Het komt erop neer dat de originele diagnose van terminale kanker totaal verkeerd was.
John stopte zelfs met het afbetalen van zijn hypotheek, omdat hij van elke cent elk uur van de dag wilde genieten, tezamen met zijn vriendin Sally Laskey. Het exploderende nieuws, dat hij dan toch zal blijven leven, verplichtte hem nu zijn huis te verkopen.
"Ik bezit niets meer," zei John aan de krant, "Mijn familie en ikzelf leven nu in een hel."
Het begon allemaal rond 6 Februari 2005, nadat hij een vreselijke pijn in zijn borststreek voelde. Binnen de enkele dagen verkreeg hij een gele kleur en bloedproeven wezen uit dat hij aan geelzucht leed. De pijn werd alsmaar erger, totdat hij het niet meer kon uithouden, en naar het Royal Cornwall Hospitaal in Treliske werd vervoerd.
Via een ultrasound scan constateerde men aldaar een tumor, ten grootte van een 7-tal cm, op zijn pancreas. Toen hij het nieuws aanhoorde dat er geen enkele kans op genezing bestond, was hij totaal uit zijn lood geslagen. De stoppen sloegen door, en de vraag 'wat nu?' rees in hem op.
In een brief, daterend van 27 april 2005, opgemaakt door een arts lezen we zeer duidelijk: 'De klinische diagnose is kanker aan de alvleesklier. Zijn levensverwachting is zes maanden. De kanker plant zich verder voort.'
Daarop besloot hij meer kwaliteit te spenderen aan wat hem nog resteerde aan tijd.
Hij werkte aan de gemeente, verdiende 13.000£ per jaar, maar zei vaarwel aan die job. Daarnaast verkocht hij alles wat hij bezat, auto incluis. Aan een liefdadigheidswinkel gaf hij al zijn warme winterkleding, want het was zomer, en hij verwachtte geen winter meer door te moeten maken. Het enige dat hij bijhield was zijn dodenpak: een zwart kostuum, een wit hemd en een rode das.
Samen met Sally, waar hij reeds 16 jaar lang mee samenleefde, besloot hij te genieten van elk moment, en van elke cent. Het koppel verkende gans Cornwall, de streek waar John sinds 1999 woonde. De gescheiden vader bracht ook wat tijd door met zijn 18-jarige zoon Andrew, en met zijn 34-jarige dochter Kerri, die beiden ergens in Midlands wonen.
Het meeste van zijn opgespaard geld, een bedrag van 11.000£, verkwistte hij aan dure maaltijden en aan dure wijnen. Het koppel hield ervan om alle dagen op restaurant te gaan: iets dat ze zich voordien, in het dagdagelijkse leven, nooit konden veroorloven. Toen hij de grens van 6 maanden benaderde, regelde hij zijn eigen begrafenis... doch, hij ging maar niet dood, dit tot zijn eigen grootste verbazing. Hij wachtte nog een extra zes maanden. Nog immer doemde Pietje de Dood maar niet op.
Hij onderging nieuwe testen. Alle nieuwe testen gaven hem eenzelfde resultaat: de tumor was volledig verdwenen! John zou dus niet doodgaan.
Verdere testen toonden aan dat de 'kanker' in wezen pancreatitis was, een niet-levensgevaarlijke ontsteking van de lever. Ondertussen is er ook aan het licht gekomen, dat een biopsie, genomen enkele weken na de oorspronkelijke diagnose, reeds verslag gaf van het feit dat er geen tumor meer aanwezig was. Maar de artsen die sommige dingen hadden verknoeid, steken het op een vergissing, te maken met een verwisseling van stalen in het labo. Een tweede biopt, die de eerste eventueel kon bevestigen, werd nooit uitgevoerd.
John zei onlangs: "Het was zo'n enorme opluchting. Maar die verkeerde diagnose ruïneerde me totaal."
Omdat hij niet stierf, kan zijn vriendin nu niet genieten van de uitbetaling van zijn levensverzekeringpolis. Tevens zou zijn huis - nadat hij was overleden - hypotheekvrij zijn geweest, en met het geld van de levensverzekering kon Sally gemakkelijk de achterstallige intresten aan de hypotheekmaatschappij terugbetalen. Nu staan de zaken er totaal anders voor. In de hoop om een gedeelte van hun geld te recupereren, zijn John en Sally hun huis, ter waarde van 250,000£, aan het verkopen, en ze denken er sterk over na om het hospitaal voor het gerecht te dagen.
Het Royal Cornwall Hospitaal wijst alle verantwoordelijkheid van zich af.
Een woordvoerder van het hospitaal verklaarde: "Ondanks het feit dat we met de heer Brandrick's huidige toestand meevoelen, wijst een klinisch herziening van deze zaak er op, gebaseerd op de bewijsstukken van die tijd, dat we op dat moment geen enkele andere diagnose hadden kunnen vaststellen."
Na het lezen van dit verhaal kunnen we ons enkele vraagjes stellen, waaronder:
1) Wat zou jij in zijn plaats hebben gedaan? en...,
2) Veronderstel dat een arts jou vertelt dat je nog hoogstens een jaar te leven hebt... wat zal jij met het beetje restant aan tijd dat jou zou overblijven aanvangen?
En de moraal van dit drieste verhaal is...: niemand kan ons garanderen dat we binnen een jaar nog op deze planeet Aarde zullen rondlopen, niemand. Tijd kunnen we niet opsparen... We kunnen het verspillen, of het nuttig gebruiken, nietwaar?