Bijna dood ervaringen (BDE) - door Julien Hendrickx

Ik heb in dit artikel enkel die zaken behandeld die naar mijn gevoel van belang zijn en waarvan ik denk dat ze over het algemeen ontbreken in de literatuur die handelt over BDE, leven na de dood of gelijksoortige mystieke belevenissen of niet duidelijk maken wat ze bogen te zeggen. Het was niet mijn bedoeling een volledige verhandeling te schrijven over dit onderwerp, maar enkel om een aanzet te geven tot een totaal andere benadering ervan. Sommige van mijn uitspraken zijn van een hoogst ongebruikelijk gezichtspunt geschreven en waarschijnlijk te kort geformuleerd om werkelijk direct te worden begrepen. Ze vragen een ernstige aangehouden verlangen tot begrijpen. Het willen begrijpen moet zo levensnoodzakelijk zijn als de behoefte van een drenkeling naar lucht. Neem dus niet klakkeloos aan wat hier is naar voren heb gebracht, maar onderzoek het eerlijk, streng, met geduld en zonder vooroordelen. Behoud wat je nuttig vind en vergeet de rest. Rijpen is een langzaam proces en een zaadje dat eenmaal het licht heeft gewaargeworden, vindt zijn weg door de duisternis heen.

Hou steeds in gedachten dat we mens zijn en blijven zolang we in een menselijk voertuig verblijven en dus overeenkomstig onze tijdelijke beperkingen hebben. Het streven naar waarheid is belangrijker dan het bereiken ervan. Het mooie aan een onbereikbare waarheid is, dat ze niet iets dood en abstracts is dat je kunt bereiken en toe-eigenen, maar dat het een levend iets is dat het leven lovenswaardig maakt en tot een mysterieus en onbevattelijk geschenk.

Er zullen steeds over het hoofd geziene of onvoorspelbare factoren opduiken die het noodzakelijk maken het hele bouwwerk dat je als verklaring had opgetrokken, te herzien. Dat is nu net de schoonheid ervan die je belet de waarheid dood te maken.

1. Syntaxis

Een man zat naar zijn vergelijkingen te kijken en zei dat het heelaal een begin had. Er had, zo zei hij, een explosie plaatsgevonden. Een knal der knallen en zo was het heelal ontstaan. En het dijt uit, zei hij. Hij had zelfs de duur ervan berekend: tien miljard omwentelingen van de aarde rond de zon. De wereld juichte, men merkte zijn berekeningen aan als wetenschap. Geen mens stond erbij stil dat die man met zijn idee dat het heelal een begin had gewoon de syntaxis van zijn moedertaal weerspiegelde '€“ een syntaxis die vraagt om feitelijkheden: een begin als geboorte, ontwikkeling als rijping en een einde als de dood. Het heelal begon, Wordt gaandeweg ouder, zo verzekerde die man ons, en zal sterven zoals alles sterft, zoals hij zelf zal sterven nadat hij mathematisch de syntaxis van zijn moedertaal bevestigd heeft.

2. Een andere syntaxis

Kent het heelal echt een begin? Klopt de theorie van de oerknal? Dit zijn geen vragen, ook al klinkt dat wel zo. Is de syntaxis die een vast begin, een ontwikkeling en een definitief eind vereist de enige syntaxis die er is? Dat is de echte vraag. Er bestaan andere vormen van syntaxis. Zo bestaat er bijvoorbeeld een die vereist dat je variaties in intensiteit ziet als feit. Daarin heeft niets een begin, niets een einde. Daar is geboorte geen helder, vastomlijnd gebeuren, maar een specifiek soort intensiteit, en rijping en dood zijn dat ook. Een man die vanuit die syntaxis naar zijn vergelijkingen kijkt, merkt dat hij genoeg variaties van intensiteit berekend heeft om met gezag te kunnen zeggen dat het heelal nooit is begonnen en nooit zal eindigen, maar dat het door eindeloze fluctuaties van intensiteit heen is gegaan, gaat en gaan zal. Die man zou wel eens tot de conclusie kunnen komen dat het heelal het voertuig is van intensiteit, waarop je kunt inschepen om door eindeloze veranderingen heen te gaan. Tot al die conclusies komt hij en nog veel meer, Misschien zonder zich ooit te realiseren dat hij niets anders doet dan de syntaxis van zijn moedertaal bevestigen.