'The substance' doet mensen vluchten uit de bioscoop…

… maar om deze 3 redenen moet je toch gaan kijken.
door Tsenne Kikke - donderdag 7 november 2024 16:40

'The substance' heeft momenteel op IMDb een 7,5 rating, hetgeen betekent: 'Niet slecht, maar dan ook weeral niet denderend goed'. Op de wereldpremière ervan liepen verschillende toeschouwers gedegouteerd de zaal uit. Ook elders was het vaak prijs. Op een voorvertoning in Groningen viel er zelfs iemand flauw. Volgens Lieven Van Gils is 'The substance' niet voor gevoelige kijkers en gaf 3 redenen om jou toch vast te klampen aan jouw bioscoopzetel en te volharden tot aan de aftiteling.

In de film' wordt een tv-ster, Elisabeth Sparkle (gespeeld door Demi Moore), ontslagen omdat ze te oud is. Haar baas (Dennis Quaid) vindt dat ze op haar 50e niet meer geloofwaardig is als presentatrice van een fitness-programma en gaat op zoek naar een jongere vervanger. Maar Elisabeth geeft zich niet gewonnen. Via een mysterieuze pakjesdienst geraakt ze aan een product waarmee je terug jonger zou kunnen worden.

Ze spuit zichzelf een dosis in en dan gebeurt het. Er komt een kloon van haar jongere zelf tevoorschijn, zijnde: Sue (Margareth Qualley). Die heeft uiteraard alle troeven in handen om de vrijgekomen plaats op de fitnessvloer terug in te nemen. Maar de kleine lettertjes in het contract zorgen voor complicaties: de 2 moeten elkaar elke week afwisselen, en “niet vergeten, er is geen jij of zij. Jullie zijn één”.

Voor één cruciale scène liet de Franse regisseur Coralie Fargeat maar liefst 136.000 liter nepbloed aanrukken. Daar kwam een brandweerspuit aan te pas. "Deze film gaat over vlees, bloed en beenderen", vertelde ze. "Het gaat over filmen wat je voelt, en wat de maatschappij je aandoet". Daarom moest er niet alleen véél bloed zijn, het moest er ook als echt bloed uitzien. Met alle gevolgen van dien. Toch verdient de film het dat je de rit helemaal uitzit. En wel hierom...

1. Het thema: bloody relevant

Toen regisseur Coralie Fargeat de 40 voorbij was, begon ze zich steeds vaker af te vragen: "Hoelang gaan ze mij nog mooi vinden? Is de aftakeling ingezet en tel ik binnenkort niet meer mee?" Toen ze daar bij stilstond, besefte ze dat ze zelfs op heel jonge leeftijd al onzeker was over haar lichaam. Als vrouw wordt je lichaam heel je leven in vraag gesteld, én op de proef gesteld. Door anderen, en door jezelf. Dáár wilde ze een film over maken: over de verheerlijking van het uiterlijk in onze maatschappij.

Een keuze had ze niet meer vond ze, toen ze aan de film begon. Om haar boodschap kracht bij te zetten móést ze wel gewelddadig tekeer gaan. Precies omdat het geweld dat vrouwen moeten ondergaan zo extreem is. Functioneel geweld dus. En functioneel naakt. 'The substance' is bij momenten weerzinwekkend ja, maar ook bloody relevant.

2. De actrice: rol van haar leven

Wat een idee van Fargeat om de rol van Elisabeth Sparkle, de tv-ster die van haar troon wordt gestoten, aan Demi Moore te geven. Moore was in de jaren '90 een sekssymbool, en één van de best betaalde actrices in Hollywood. In films als ‘Indecent proposal’, ‘G.I. Jane’ en ’Striptease’ kon ze pronken met haar perfecte lichaam. Maar de jaren haalden haar in, ze viel uit de gratie en plots kwam ze niet meer aan de bak.

Wat een lef van Demi Moore om die rol te aanvaarden. Dat uitgerekend zij, die eerst om haar schoonheid werd aanbeden maar daarna verketterd omdat ze aan haar lichaam zou hebben laten sleutelen, de hoofdrol speelt in een film over bodyshaming is wel heel gedurfd. Bijna cynisch zelfs. En denk maar niet dat Moore zich inhoudt in deze film, integendeel. Ze geeft zich letterlijk én figuurlijk helemáál bloot.

Haar naam wordt nu zelfs in één zin met het woord Oscar genoemd. Wie had dat ooit durven denken? Op 11 november wordt Demi Moore 62. En toch voelt ze zich nu naar eigen zeggen beter in haar vel dan ooit. Chapeau, Demi.

3. De saus: kleuren en humor

Ondanks het bloed en de smurrie is ‘The substance’ er eentje om duimen en vingers af te likken. Visueel is het een feest. Het openingsshot, van een eierdooier die met een groene vloeistof wordt geïnjecteerd en zich in tweeën splitst. Het productiedesign van het appartement. De super-close-ups, de groothoekbeelden. De symboliek van de kleuren: het geel van haar jas, het blauw van de flat, het rood van het bloed. Snoepen is het.

En lachen. Want dit is satire. Check Margareth Qualley als het alter ego Sue, en Dennis Quaid als de idiote producer: ze smeren het er in dubbele lagen op. De humor dient als zoete saus bij het bittere thema. En, om de horror verteerbaar te maken.

'The substance' is nu te zien in de bioscoop. Maar check vooraleer dat de film begint misschien toch beter even waar de nooduitgang zich bevindt...

"Vind mensen, die in zichzelf zowel de motivatie als de aangeboren drijfveer hebben om aan hun Innerlijke Zelf te werken, en we zullen hen gidsen."

- DIMschool vzw, de énige gespecialiseerd in Zelfkennis, zijnde: het kennen van het Zelf -
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

En, voel jij je geroepen om Spiritualia te sponsoren?
Klik dan op deze link. Alvast bedankt!

Overschrijven kan ook via: IBAN: BE22 7795 9845 2547 - BIC: GKCCBEBB

- Indien je zo'n (bak)steentje bijdraagt, ook eventueel via een aankoop of een Zoek&Vind abonnement, mogen we jouw naam hieronder publiceren? Laat het ons weten! -