De jongen, die veel later tot Scatman John zou uitgroeien, kende zeer moeilijke jeugdjaren. Zijn echte naam was John Paul Larkin en hij was in Californië in 1942 geboren.
Scatman John was een stotteraar waardoor communiceren met andere kinderen moeilijk verliep. Meestal werd hij dan ook uitgelachen, gepest, en soms moest hij het weleens met iemand uitvechten. In een interview zei hij daarover eens het volgende: "Een paar keer maakte men mij woedend. Zo herinner ik mij een voorval waarin een aantal buurtkinderen mij met mijn gestotter uitlachten en me met hun stemmen nabootsten. Dat deed toen echt pijn. Het verpletterde me gewoon. Ik wachtte de volgende dag af. Zij waren het vergeten, ik niet. Ik zag ze lopen, rende achter hen aan, en de woede was zo sterk dat ze zou gedood hebben indien mijn vader niet tussenbeide was gekomen. Maar die pijn heeft me geholpen om uit te groeien tot de goede persoon die ik wilde zijn."
Larkin wendde zich tot de muziek, omdat het een non-verbaal medium was, waarbij men zich op een creatieve manier kan uitdrukken. Eerst leerde hij scatten door naar Louis Armstrong en Ella Fitzgerald te luisteren.
Scatten is het zingen van woorden zonder enige betekenis. "Doohdah", "Be-bop", "Doo-wee" en "Bam" zijn klanken die in vaak snel opeenvolgende ritmes elkaar opvolgen.
Tientallen jaren lang werkte hij als pianist in bars, totdat hij op 42-jarige leeftijd een album uitbracht onder zijn eigen naam, maar het album 'John Larkin' verkocht niet al te best.
Rond diezelfde tijd kreeg Larkin steeds meer te maken met zijn alcohol- en drugsverslaving, maar toen zijn vriend Joe Farrell overleed aan kanker, was hij ervan overtuigd zijn verslaving te kunnen overwinnen. Dit lukte hem, mede dankzij de hulp van zijn oude vriend Wilson McCutchan en zijn vrouw Judy, die ook verslaafd was.
In 1990 besloot hij zijn carrière een laatste duw te geven door met Judy naar Berlijn te verhuizen.
Hij ervoer dat zijn jazz in Europa meer werd geapprecieerd dan in Amerika, hetgeen hem het vertrouwen gaf om zang aan zijn pianomuziek toe te voegen. Meer dan eens verkreeg hij staande ovaties, en besefte dat hij in wezen zeer goed kon zingen, zonder te stotteren.
Toen Larkin 53 jaar oud was, bracht hij zijn 'Ski-Ba-Bop-Ba-Dop-Bop' uit, een unieke mengeling van jazz scatten, rap, en house beats. Het idee achter dit nummer was om stotterende kinderen te inspireren hun angst om te stotteren te overwinnen. Met het uitbrengen van deze single nam hij ook zijn artiestennaam Scatman John aan.
Ondanks het feit dat het in het begin weinig reactie opleverde, verkreeg het - dankzij regelmatige herhalingen via de radio - voldoende momentum om in een 24-tal landen te worden uitgezonden. In twaalf van die landen, waaronder Canada, Italië, en Frankrijk, bereikte het lied nummer 1. In de Verenigde Staten geraakte het evenwel niet verder dan nummer 60 in de Top-100.
Van zijn album werden er wereldwijd meer dan 2,5 miljoen exemplaren verkocht. Scatman John kreeg hiervoor 14 gouden en 18 platina platen.
In 1995, toen Larkin 53 was, werd hij een wereldwijde ster. Na een langzame groei van verkoopcijfers behaalde hij diverse landen de nummer 1-positie en verkocht hij wereldwijd uiteindelijk 6 miljoen exemplaren van zijn debuutsingle. Later dat jaar bracht hij zijn tweede single uit, Scatman's World. Het succes van deze single was minder groot dan zijn debuut, maar scoorde opnieuw goed in diverse landen.
Na het succes van deze twee singles bracht hij zijn debuutalbum als Scatman John uit, getiteld 'Scatman's World', waarmee hij onder andere in Duitsland, Zwitserland, Finland en Noorwegen de top 10 behaalde. Met de release van dit album begint hij ook aan een promotionele concerttour door Europa en Azië.
Het tweede album van Scatman John, getiteld 'Everybody Jam!', verscheen in 1996. Nergens werd dit album zo succesvol als zijn voorganger, behalve in Japan. Daar was Scatman John zo populair dat er lookalikepoppen van hem werden verkocht en hij verscheen op telefoonkaarten en Coca-Colablikjes. In Japan alleen al werden bijna 2 miljoen kopijen van 'Scatman’s World' verkocht. Tegelijkertijd probeerde Scatman John het succes van zijn eerste twee singles in Europa te evenaren, maar dit bleek tevergeefs.
In juni 1999 bracht Larkin zijn derde en laatste album uit als Scatman John, getiteld 'Take Your Time'.
Later werd bekend dat hij sinds eind 1998 vocht tegen zijn zwakke gezondheid, maar ondanks doktersadviezen toch bleef doorwerken aan dit album. Er werd longkanker bij Larkin gediagnosticeerd, waarna hij een intensieve behandeling volgde.
Scatman John overleed op 3 december 1999 op 57-jarige leeftijd in zijn huis in Los Angeles. Hij werd gecremeerd en uitgestrooid boven de zee nabij Malibu.
Retrospectie
Indien je zijn gehele leven overloopt, was hij - dankzij zijn betekenisloos gebrabbel - slechts 4 jaren lang echt succesvol geweest, namelijk van 1995 tot 1999, maar hij heeft er elk moment van genoten.
"Het feit dat ik sinds ik kon spreken een stotteraar ben geweest, dwong mij om een andere taal te leren spreken," zei hij in een interview. "Mijn grootste probleem uit mijn kinderjaren werd mijn allergrootste troef. Ik tracht aan kinderen vandaag de dag te vertellen dat de Schepping ons allemaal met problemen opzadelde met een doel, en dat eenieders grootste probleem een bron van kracht inhoudt om, niet enkel en alleen over die problemen heen te stappen, maar ook over al de andere."