Het zijn vooral de jongere generaties, die last hebben om al hetgeen Leonard Cohen bracht ten volle te kunnen appreciëren. Zo ervaar ik het althans.
Simplistisch uitgelegd, kan elke mens in feite uit drie gelijke delen worden ingedeeld, zijnde: een bovenverdiep (gedachten), een middenverdiep (gevoelens) en een benedenverdiep (het instinctieve). De meesten onder hen bevinden zich, qua 'bewustzijn', grotendeels in één klein kamertje van het bovenverdiep; dit, alhoewel ze door de benedenverdieping worden geregeerd, en ze zijn zich zelfs niet bewust dat er nog vele andere kamers op die bovenverdieping zijn; kamers, waarin schatten zijn geborgen, die ze misschien nooit zullen ontdekken.
Natuurlijk bevinden ze zich op andere tijdstippen eveneens in één van de twee andere verdiepingen, maar zijn nooit één geheel, en dus niet één. In wezen kunnen de automatische fluctuaties om de enkele seconden verspringen, afhankelijk van de binnenkomende prikkels via de zintuigen en het ikje dat op een bepaald moment domineert. Elk gevoel, elke prikkel, elke gedachte, elke gewaarwording, en zo meer, tovert een ander ikje tevoorschijn. De mens is legio. Maar, over de veelheid van ikken heb ik het reeds meermaals gehad.
De kunst bestaat er dus uit om tegelijkertijd in de drie verdiepingen te zitten; dit, via het werken aan de zogenaamde 'verbindingen', opdat de mens met zijn gehele wezen (lichaam, persoonlijkheid en essentie) het leven bewust zou kunnen beleven.
'k Weet het: het is een bijna onmogelijke opdracht. Indien een mens denkt dat hij een half uur, of een kwartier, aan 'zelf-herinnering' kan doen, dankzij het leggen van 'verbindingen' tussen die drie verdiepingen, dan heeft hij het bij het verkeerde einde, en maakt hij zichzelf blazen wijs. Zelfs 5 minuten houdt hij het niet vol.
Toch raadde Gurdjieff ons aan om het te proberen, en te blijven proberen. Hij voegde eraan toe, dat hoe meer je probeert, hoe kleiner de kansen van slagen zijn, maar anderzijds zal het jouw aandacht aanscherpen. Terug naar Leonard Cohen ...
Al hetgeen hij tot nogtoe heeft gebracht is geen ware Kunst. Toch geen kunst-met-een-hoofdletter, maar hoogstwaarschijnlijk is dat nooit zijn bedoeling geweest: wel het aanreiken van een poëtische vertaling met betrekking tot zijn ongebreideld driftleven. Hierna volgende enkele voorbeelden van zijn 'poëzie'...
'Waiting for Marianne' uit de poëziebundel "Flowers for Hitler". Zelfs 'creepy people' maakten er een filmpje van...
I have lost a telephone
with your smell in it.
I am living beside the radio
all the stations at once
but I pick out a Polish lullaby
I pick it out of the static
it fades I wait I keep the beat
it comes back almost asleep.
Did you take the telephone
knowing I'd sniff it immoderately
maybe heat up the plastic
to get all the crumbs of your breath.
And if you won't come back
how will you phone to say
you won't come back
so that I could at least argue?
Waiting for a miracle
Mijn 'Miracle to come' is, om Gurdjieff's woorden te gebruiken: iemand ontmoeten, waarmee ik over dingen kan praten, zonder mezelf te moeten verlagen op het niveau van de toehoorder.
Wikipedia: "Cohen werd geboren in een joods middenklassengezin in Montreal. Als tiener leerde hij gitaar spelen en formeerde een country/folkgroep genaamd the Buckskin Boys. Hij studeerde letteren aan de McGill-universiteit met als doel dichter te worden en debuteerde in 1956 met Let Us Compare Mythologies. Reeds in 1961 was hij in Canadese poëziekringen een bekende naam. Hij krijgt een studiebeurs die hem in staat stelt om zich terug te trekken op het Griekse eiland Hydra, waar hij tevens Marianne Jensen ontmoette (voor wie So Long, Marianne en vele andere van zijn liedjes geschreven werden). Daarna verschijnt de poëziebundel 'Flowers for Hitler' (1964) en zijn twee enige romans 'The Favourite Game' (1963) en 'Beautiful Losers' (1966). Zijn laatste poëziebundel tot nu toe, 'Book of Longing' verscheen in 2006."
Thousand kisses deep
Dance me to the end of love
I'm Your Man
