Over bijna-doodervaringen - BDE afgekort - heb ik het reeds meermaals gehad. Hoe graag ik ook zou willen dat al die verhalen daarover naar het schijnt bewijzen zijn dat BDE daadwerkelijk bestaat, blijf ik er sceptisch tegenover staan, maar wel met een open geest, gewoonweg omdat het thema me boeit.
Onlangs verscheen er een opmerkelijk filmpje op het internet waarin we een vrouw kunnen aanschouwen die jaarlijks 36 keer effectief sterft, en vanzelf weer tot leven komt.
Sara Brautigam heet ze, en ze heeft een opmerkelijk filmpje de wereld ingestuurd. Op de beelden, die ondertussen drie jaar geleden zijn opgenomen, is te zien hoe de vrouw effectief sterft in een ziekbed en nadien weer tot leven komt.
De 21-jarige Sara lijdt aan PoTS, Postural Orthostatic Tachycardia Syndrome, waardoor het hart plots stopt met werken. Daardoor is ze jaarlijks zo’n 36 keer klinisch dood. Opmerkelijk genoeg komt ze ook iedere keer weer vanzelf tot leven. "Het helpt niet als je me zuurstof toedient of hartmassage geeft, want dan zet je mijn hart nog onder meer stress. Het enige wat het ziekenhuis kan doen is me aan een infuusje leggen. De rest moet ik zelf doen."
Op de beelden is nochtans te zien hoe het verplegend personeel alle reanimatietechnieken op haar toepast. "De video is gemaakt voor dat de diagnose van PoTS er kwam. Door die video hebben dokters wereldwijd uiteindelijk een diagnose kunnen stellen. Maar op het moment van het filmpje, wist niemand wat er aan de hand was en handelde iedereen volgens de normale reanimatieprocedure."
Sara komt nu met het filmpje naar buiten om de wereld bekend te laten worden met de ziekte. "Na een aanval word ik altijd vanzelf wakker. Voorlopig toch nog, want het is altijd bang afwachten. Nadien heb ik last van een vreselijke borstpijn en ben ik doodmoe, maar veel meer houd ik er keer op keer niet aan over."
"Natuurlijk krijg ik ook vaak de vraag of ik het fameuze witte licht zie. Helaas, alles wordt gewoon zwart. Ik hoor nog wel en er is een stemmetje in mijn hoofd dat probeert te communiceren met de omgeving. Ik herinner mij achteraf wat er gezegd werd, maar op het moment zelf snap ik niet wat er aan het gebeuren is."
Het kanoën moest Sara uiteindelijk opgeven, net als haar droom om bij de marine te belanden. Zelfs autorijden zit er niet langer in. "Tien jaar lang trok ik er bijna elk weekend met mijn kano op uit. Van dat actieve leven blijft nu niets meer over. Al mijn dromen zijn verwoest en ik verloor ook nog eens een hoop vrienden. Slechts één schoolkameraad is me trouw gebleven."
Geen tunnel, geen wit licht, geen engeltjes die haar opwachten of begeleiden, en zo meer. Maar natuurlijk kunnen mensen zich zeer veel dingen verbeelden, en in plaats van de beelden als droombeelden te beschouwen, komen ze met de meest fascinerende verhalen af; verhalen, die zeer veel goedgelovige mensen klakkeloos voor waarheid aannemen.
Maar, opgepast: de beelden die men tijdens zo'n bijna-doodervaring denkt gezien te hebben, zijn in het algemeen wel degelijk echt! Net zoals de beelden, die ik vorige nacht in mijn eigen slaap ontwaarde.
