Zeer weinig mensen zijn zich voor 100% bewust over de mate waarin ze afhankelijk zijn van de inhoud van hun eigen brein. Nog maar een zestal dagen geleden begon ik een blogbericht met de woorden:"Vooraleer je aan jezelf de vraag "Wie ben ik?" stelt, doe je er goed aan om voorafgaand met enkele zaken rekening te houden, beginnende met het besef dat je het product bent van jouw eigen gedachten. Gautama Boeddha zei: "De mens is wat hij denkt, omdat hij is geworden wat hij heeft gedacht".
Het 'probleem' is dan ook dat een mens even veranderlijk is als zijn gedachten. Nu is hij deze, en een seconde later een totaal ander iemand. En, schreef ik daarbij, dat als hij een bepaalde overtuiging, of gedachtepatroon, jarenlang blijft aanhouden, hij in wezen datgene wat hij denkt te zijn, wordt.
De 34-jarige Bram Moerman, bijvoorbeeld, gemeenteraadslid voor Groen in de Brusselse gemeente Koekelberg, heeft gisteren zijn 7-jarige zoontje Maurice en zijn 4-jarige dochter Margaux gedood. Nadien maakte hij ook - als product van zijn eigen gedachten - een einde aan zijn eigen leven.
Bram belde zijn huisdokter nog op en deze laatste probeerde het drama nog te vermijden na dat paniekerig telefoontje waarin Bram meldde dat hij ‘op het punt stond een ongelooflijke stommiteit uit te halen’.
Zelfs toen hij 'bewust' was van de stommiteit die hij ging uithalen, was de gedachte sterker dan de ontbrekende rede en de zogenaamde 'vrije wil'; een iets, waarover geen enkele mens beschikt. Wel was hij in staat een afscheidsbrief achter te laten waarin hij zijn gedachtegang neerpende. Anders gezegd: alle hulp kwam te laat. De kinderen zouden door verstikking om het leven zijn gekomen, maar dat wou het Brusselse parket gisteravond nog niet formeel bevestigen.
Niemand zag het aankomen...
En dan krijgen we met zulke gevallen bijna altijd hetzelfde te lezen... (Zet een beetje vioolmuziek op de achtergrond op: om jezelf in de juiste sfeer te brengen). Dingen, zoals:
Volgens iemand, die de familie goed kende, waren er de voorbije weken geen concrete signalen dat er iets stond te gebeuren. "Bram was zeer geëngageerd, altijd in voor een praatje. Een brave man, die zijn publieke functie heel serieus nam. Niemand heeft zien aankomen dat het helemaal niet goed met hem ging."
En een vrouw met een zuigeling aan de borst zei: 'Vertel ons over kinderen.' En hij zei...:
"Jouw kinderen zijn jouw kinderen niet,
maar de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.
Jij brengt hen ter wereld, maar je bent niet hun oorsprong.
En ofschoon ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel,
want hun ziel woont in het huis van morgen, dat jij niet kunt betreden, zelfs niet in je dromen.
Je mag ernaar streven aan hen gelijk te worden, maar probeer hen niet aan jou gelijk te maken,
want het leven gaat niet achteruit, noch draalt het bij gisteren.
Jij bent de boog waarmee je kinderen als pijlen het leven in worden geschoten.
De Boogschutter ziet het doel op het pad van de oneindigheid
en spant jou met al zijn kracht opdat zijn pijlen gezwind en ver vliegen.
Laat het spannen door de Boogschutter je tot vreugde zijn,
want evenals hij de pijl liefheeft om zijn vlucht, zo heeft hij ook de boog lief om zijn standvastigheid."
- Kahlil Gibran -
Maar, toch zijn er stervelingen
die hun kinderen wél degelijk als hún persoonlijk bezit beschouwen
en in de overtuiging leven dat zij over hun leven en dood zomaar kunnen beslissen.
Al was het maar om iemand in de buitenwereld te raken en te kwetsen - of
om te zeggen:
"Indien IK ze niet mag behouden
mag niemand ze hebben.
Het maakt deel uit van het menselijke lief'hebben':
zo bezitterig ben ikzelf nu eenmaal."
Nawoord: Ooit gehoord van 'Soort zoekt soort'?
Zeer veel veel mensen zijn bezet(en) - vrouwen vooral.
Het voelt zó veilig aan iemands bezit te zijn...,
... totdat men aan iemand anders wil toebehoren.