De mens identificeert zich niet enkel en alleen met zijn lichaam, maar ook met alle prikkels die van buitenaf dat lichaam via de zintuigen binnentreden.
Dit heeft tot gevolg, dat die prikkels diverse gedachten en gevoelens uitlokken waarmee de mens zich vergroeit. Anders gezegd: een mens ervaart boosheid in zichzelf en wordt boosheid; hij voelt verdriet aan en wordt dat verdriet; hij wordt angst gewaar en wordt de angst, enzovoorts.
Soms zijn we niet bewust van het feit in welke mate we van onze hersenen afhankelijk zijn. Ook beseffen weinigen dat het lichaam niets meer is dan het verlengde van die hersenen, en dat wijzelf méér (kunnen) zijn dan dat lichaam alleen.
Teneinde contact te hebben met de buitenwereld heeft het brein zintuigen nodig én een lichaam, dat met dat brein via de ruggengraat, zenuwen, enzovoorts, verbonden is. Datgene wat we lichaam noemen, is dus gewoonweg het verlengde van dat brein opdat het zich in deze wereld kan voortbewegen, dingen ervaren, de dingen benoemen, zich voortplanten, et cetera.
Jill Bolte Taylor heeft ten lijve ervaren wat het betekent indien onze hersenen niet meer op een normale manier functioneren. Reeds in juni 2008 publiceerde ik het artikel ‘Jouw brein bepaalt wie of wat je je bent!". Toch blijft het thema nog even actueel. Het artikel begon met de woorden: "Op een avond legde Jill, een gezonde vrouw van 37, zich te slapen en werd in wezen gehandicapt wakker. Het gebeurde zo snel, en het kan ons allen overkomen. Sommige mensen bij wie het ook is gebeurd, blijven voor de rest van hun leven verlamd; anderen, genezen voor 100%; Jill Bolte Taylor deed het iets beter ..."
Dezelfde Jill Bolte Taylor beweerde dat eender welk gevoel, dat in ons lichaam opkomt, na 90 seconden totaal verdwenen is, tenzij men zich eraan vastklampt. Met andere woorden: indien boosheid langer duurt, kan het in woede omslaan omdat men dat gevoel 'geworden is'. Sommige mensen kunnen zelfs haatgevoelens hun gehele leven lang met zich meedragen, bijvoorbeeld, omdat ze er dermate mee zijn vergroeid. Leer dus naar gevoelens en gedachten kijken, zonder jezelf ermee te identificeren. Ze 'zijn' niet van jou, maar 'gebeuren' wel in jou.
Wat 'identificatie' en zo meer betreft, weten mensen zo weinig van af, dat het zelfs niet op scholen wordt onderwezen. Jonge mensen kunnen zich dan ook - vanwege onwetendheid dus - zichzelf identificeren met verwijten, die naar hun hoofd worden gestuurd. En, in plaats dus, van naar het gevoel dat in hun lichaam opkomt te kijken, worden ze dat gevoel.
Anders gezegd: in plaats van jongeren aan Zelfkennis te laten doen, opdat ze op de hoogte worden gebracht van hoe hun lichaam functioneert, tracht men hen te bereiken door filmpjes, die choqueren. Toegegeven: het is enkel en alleen via schokken dat mensen kunnen 'ontwaken', maar ik vraag me af in welke mate die videoclips jonge mensen 'bewust' maken.
Een voorbeeldje ...
Een Brits filmpje tegen cyberpesten lokte heel wat reacties uit op sociaalnetwerksites. In het filmpje wordt een lief, onschuldig meisje zo fel gepest dat ze uiteindelijk een einde aan haar leven maakt.
We krijgen te zien hoe het meisje het ene haatbericht na het andere ontvangt. Tegelijkertijd komt een strop langzaamaan uit de lucht gezakt en sluit hij zich rond de nek van het slachtoffer. Het meisje wordt stilaan omhooggetrokken, tot haar voeten boven de grond bengelen. Nadien volgt de niet mis te verstane boodschap "Als je gepest wordt, pest dan niet terug. Dat maakt alles alleen maar erger."
De vele reacties op het filmpje zijn verdeeld. Sommigen vinden de beelden over zelfdoding schokkend en vragen zich af of de campagne wel effect zal hebben. Anderen nemen de woorden 'indrukwekkend' en 'krachtig' in de mond.
In elk geval komen de reacties van mensen, die totaal geen besef hebben van hoe hun lichaam precies in elkaar zit, al denken ze van wél.
