Ondanks het feit dat de gezusters Fox, Leah (1814–1890), Margaret (1833–1893) en Kate (1837–1892), oplichtsters waren, zijn er toch nog zeer veel mensen die, vandaag de dag, in hun mediumschap blijven geloof hechten.
In 1888 bekende Margaret nochtans dat de klopgeesten, waarover ze het jarenlang hadden, niet bestonden en demonstreerde zelfs op welke manier de drie gezusters mensen bedroog. Het jaar daarop, hoogstwaarschijnlijk op aanraden van haar twee andere zusters, trok ze haar bekentenis in, maar niemand geloofde haar nog. Het spiritisme bleef nochtans voortbestaan..., alsof die bekentenis er nooit was geweest.
Enkele vraagjes... Geloof jij in het bestaan van geesten? In een leven na de dood? Dat mensen met overledenen kunnen communiceren, enzovoorts? Wat jouw antwoord ook is: niemand zal je kunnen tegenspreken, noch het tegendeel bewijzen. Dus: alles wat je zegt, is oké.
Anderzijds is de ontkenning veel geloofwaardiger dan de bevestiging. Ikzelf vermoed dat er 'iets' moet zijn, maar anderzijds weet ik voor 100% dat de waarheid niet in boeken kan worden gevonden, noch uit de monden van mensen kan komen. Praat met duizend mediums en je verkrijgt een duizendtal verschillende antwoorden op bovenvermelde vragen.
Maar, nogmaals; toch is er 'iets'. Niet, omdat er 'iets' 'moet' zijn, maar gewoonweg omdat ik het weet. Een psychometrist, waarmee ikzelf jarenlang heb gewerkt - een zekere Gerard Pompe, die indertijd in Den Haag woonde - heeft me herhaaldelijk verschillende bewijzen daarvan gegeven. Maar een verklaring hebben we nooit gevonden. Ik toch niet. Hij wel, natuurlijk, maar zijn theorie bevredigde me geenszins.
Overledenen oproepen kon hij wel, maar indien ik hen vroeg wat er in de linkerzak van mijn broek zat, of wat er in de kamer daarnaast op de tafel lag, konden ze me nooit mededelen. Ik heb dat altijd vreemd gevonden. Natuurlijk zijn we in staat om ook daaraan een verklaring te geven. Maar: "Geesten willen niet worden getest," is - mijns inziens - een dooddoener.
Het andere vreemde is, dat alle overledenen, die aan het geestesoog van een medium verschijnen, netjes aangekleed zijn, naar de haarkapper zijn geweest, de mannen hebben zichzelf zelfs geschoren, enzovoorts. Natuurlijk zijn dat vertalingen vanuit het brein van het medium - en, als de hersenen het zo vertalen, moeten we dit aanvaarden.
De vraag is: als er dan toch 'iets' is, hoe zouden we het kunnen omschrijven? Enig idee?
"Ik vroeg aan de geesten of ik ze wel zag - of, was hetgeen ik zag het product van mijn brein?
Ze antwoordden: "Beide" ..."
- Eileen Garrett, medium uit de 20ste eeuw -