Mijn verhaal en vraag wordt al meer dan 3 jaar verworpen en daarom breng ik het jullie.
Ik ben een 53-jarige alleenstaande vrouw, een pedagoge en criminologe, die verblijft in een Belgische psychiatrische instelling in de provincie Antwerpen. Ik ben 5 jaar geleden daar beland vanuit een extreme vorm van het chronisch vermoeidheidssyndroom en wel na een gevecht van 20 jaar. Wat er toen echter met me gebeurde, blijft een mysterie. In mijn fysieke uitputting werd ik door kosmische krachten vernietigd (adem, ziel en bewustzijn werden ontregeld). Ik trachtte dit nog te overstijgen door meditatie, gebed, een positieve filosofische levenshouding en energetische oefeningen... maar faalde.
Omdat ik me vanuit energetische pijnen en uitputting nog moeilijk fysiek kon voortbewegen werd het de weg van de psychiatrie. Het was een verkeerde keuze, want in mijn lijdende en aftakelende toestand kreeg ik een reeks diagnoses, mishandelingen en verkeerde behandelingen die me in een volledige teloorgang brachten, zowel fysiek, mentaal als emotioneel. Mijn levenskwaliteit is uiteindelijk 0 in alle functioneren en ook mijn vitale functies zijn onherstelbaar aangetast. Aangezien het niet zichtbaar is, wordt het niet geloofd zolang ik nog beweeg.
Ik heb geen enkele emotionele beleving meer, zoals angst, verdriet, wanhoop, vreugde, geluk enzovoorts. Verder heb ik ook geen enkele mentale beweging van waaruit ik zou kunnen lezen, tv kijken, muziek beluisteren et cetera. Evenzo vertaalt zich dit op het fysieke niveau: ik beweeg me verder zonder het nog te beleven. Deze verloren staat zorgt voor een letterlijke duisternis. Ik ervaar daardoor het leven niet meer, waaronder de natuur, mensen, enzovoorts. Ik heb enkel de ervaring dat ik met een omhulsel van mezelf rondloop waarvan ik voortdurend wegvlucht (liggen is niet meer mogelijk en zitten evenmin). Zodoende vind ik nooit enige rust: noch tijdens de dag, noch 's nachts. Ik vertaal mijn huidige 3-jarige staat als hel of verdoemenis niet vatbaar voor iemands geest of meetbaar voor de klassieke geneeskunde .
Al 3 jaar smeek ik om euthanasie in deze duisternis waar geen leven meer in mogelijk is. Het is een ondraaglijke staat waarin geen behandeling mogelijk is: alleen een bed en onderdak in een akelige sombere afdeling.
Als psychiatrische patiënt sta ik echter nergens. Je hebt geen eigen stem meer, je wordt niet ernstig genomen en je bent verloren. Ik ben trouwens een opgegeven patiënt, omdat de talrijke behandelingen in het verleden faalden of me meer schade toebrachten omdat ik verkeerd werd gediagnostiseerd.
Ik heb een vroegere huisarts die me al 20 jaar kent als een ooit stralende en intelligente vrouw die teloor ging en tevergeefs hulp zocht en verklaringen zocht in alle mogelijke klassieke en alternatieve strekkingen. Deze dokter is bereid tot euthanasie maar een 2e arts is nodig, die ik niet vind. Kan ik via jullie website een oproep doen voor deze dringende hulp van een mens die zonder rechten aan de rand van de maatschappij leunt, die er niet meer 'bij' hoort en tot nog toe niet wordt gehoord omdat ik het zogenaamd zelve allemaal niet meer weet.
De positie van psychiatrische patiënt wordt zelden besproken in de media en anderen beslissen over mijn waardeloos leven terwijl zij het niet leiden, of lijden.
Inderdaad heb ik een paar keer mijn leven proberen te beëindigen, maar ook daar faalde ik doordat mijn bewustzijnsstaat, adem en ziel al gedeeltelijk kosmisch vernietigd waren, ik kon nog nauwelijks sterven.
De pastorale diensten en de ombudsdienst van de psychiatrie pleiten ook voor verlossing van mijn lijden. Ik vraag ook hulp via jullie.
Ik had steeds een sterk Godsgeloof en respect voor het leven maar was toen nog onwetend dat er iets met me zou gebeuren dat me helemaal zou verontmenselijken. Ook dat ben ik dus kwijt: mijn grootste kracht toen ik nog leven ervaarde. Ik zag God steeds als een voor ons ongekende bron van licht, vrede, liefde en harmonie maar daar ben ik volledig van afgescheiden.
Therapie en medicaties die ik volgde om te 'genezen':
- Bachbloesems
- homeopathie
- meditatie
- psychotherapie
- gezinstherapie
- hypnose
- healing
- reiki
- sjamanisme
- lichttherapie
- channeling
Daarnaast ook de mensonterende middelen zonder vrije keuze van:
- Clopixol
- Dipiperon
- Leponex
- Risperdal
- Trazolan
- Etumine
- Tranxène
- Prozak
- Elektroshoks
- Fixaties en isolaties
- Collocatie
En na dit alles in de alternatieve en klassieke strekkingen ben ik dus als een pop overgebleven zonder ziel, lichaamsbewustzijn en adem want deze 3 elementen werden volledig vernietigd Door krachten, en later ook door de psychiatrie. Het is voor altijd donker en als sneeuw (met niets) moet ik 24 uur doorbrengen.
Er rest me enkel per dag het drinken van af en toe een slokje cola, zuigen op een stukje chocolade, een 14-daagse inspuiting Risperdal in mijn gevoelloos en spierloon been, en té zwak om me nog te verdedigen.
Ik mis alle contact met mensen of natuur. Geen boek, gesprek of film bereikt nog mijn geest. Dit alles is onvatbaar voor mijn omgeving die nog wel het leven ervaren.
Verder wil ik ook nog vermelden dat mijn haar en tanden uitvielen op 1 maand tijd en had een gewichtsverlies van 30 kg. Dit alles is onomkeerbaar en smeek alleen nog om verlossing.
De vragen die ik hier wil uitbrengen, zijn: "Kan ik een 2e arts vinden" - en: " Welke waarde heeft dit leven nog" ? Help me a.u.b. !!!
Erna Van Herreweghe
ALTIJD DONKER
Er is niets meer dan een levensloze duisternis.
Altijd donker
De dag is nacht
En de nacht, alleen de nacht.
Mijn lichaam, adem, geest, wezen, ziel
Zijn niet meer
Er is duisternis en ik vlucht met een stoffelijk restant
Naar daar waar er niet meer te vluchten valt.
Loop ik al 3 jaar een gangetje, tijdloos zonder denken
Er zijn mensen, lieve mensen
Ze prevelen zoete woorden
Maar ik ontvang hun niet meer
Ze zien nog restant van de mens ERNA
Die ik ooit was in het vroegere leven.
Ik tracht hen te overtuigen van mijn onwezenlijke staat
Maar de geest is niet gemaakt voor deze duisternis
Vroeger, toen ik ooit mens was, droomde ik
Van verlichting in de vele pijnen
Ik verslond boeken van liefde en licht
Om mijn ziel te voeden van alle goeds.
Toen... 3 juli 2001 werd mijn ziel door een kwaadaardige shock vermoord
Mijn zilveren koord van adem werd afgesneden van het licht
Mijn goddelijke bewustzijnsstaat weggezogen in verre kosmische cirkels
Ik verloor alle contact met hemel en aarde
Tevergeefs zocht ik hulp, greep naar machteloze helpende handen
En toch hoopte ik steeds dat god mij niet helemaal zou verloren stellen
En greep met een stukje leven noch naar illusies.
Vroeger vloekte ik nooit en weet thans
Deze staat is: GODVERDOMME
Stof en as wil ik zijn in deze eeuwige duisternis
Mijn droog mondje smeekt tevergeefs om crematie
Want ik oog nog steeds als mens
Aarde, hemel, wereld... het is voor mij echter niet meer
Ik dobber heel alleen in het o zo donkere.
Ik koop een potje, een zilveren potje
Om mijn as in op te bergen
Zodat mijn ogen die binnen geen licht meer zien
Zich blind kunnen staren op een verloren droom
Het is donker, altijd donker lieve mensen
En ik wacht al zolang in deze nacht
Op erkenning en verlossing
Laat me alstublieft stof en aarde wezen.
Erna Van Herreweghe