Het Zwitserse bedrijf 'Unipektin' heeft tonnen met dioxine verontreinigende guargom geëxporteerd dat afkomstig was uit India. Het was besmet door pentachlorofenol, een in Europa verboden schimmelwerend middel voor de behandeling van hout, en door dioxines: tot ongeveer 500 keer de aanvaardbare limiet. Deze natuurlijke plantaardige gom wordt na behandeling en verdunning wijdverspreid als verdikkingsmiddel (E 412) en gebruikt in voedingsmiddelen.
'Vidocrem', een product van Unipektin, wordt onder andere gebruikt om yoghurt, slasaus, mayonaise en ketchup te verdikken. Ondertussen is dit verdikkingsmiddel terechtgekomen bij voedingsmiddelenbedrijven in 9 EU-lidstaten. Wel heeft de Zwitserse fabrikant opdracht gegeven voor een wereldwijde recall.
Een geruststelling: het sterk verontreinigde guargom is voor zover bekend niet geleverd aan Nederlandse, noch aan Belgische bedrijven. Wel aan ondernemingen in Zwitserland, Duitsland, Oostenrijk, Groot-Brittannië, Finland, Spanje, Hongarije, Tsjechië, Polen, Australië, Japan en Turkije.
Nu maar hopen dat dit de eerste maal is dat men van deze Indische firma afneemt, want anders kan dit betekenen dat al de vorige verzendingen de controle hebben ontlopen... In de veronderstelling natuurlijk dat die zendingen ook besmet waren. Zie, onze instrumenten om schadelijke stoffen in eetwaren te bepalen worden alsmaar beter en beter. Dit betekent, dat men vandaag de dag schadelijke stoffen kan ontdekken die er 10 jaar geleden ook in waren natuurlijk - maar, omdat die fijne meetinstrumenten toen nog niet bestonden, had men ze voordien nooit 'ontdekt'.
En dan verschieten we ervan dat mensen, ondanks het feit dat we langer leven, soms zieker en zieker worden. Maar dat is dan weeral positief voor de artsenwereld en de geneesmiddelenindustrie, zal iemand anders dan weer zeggen.
Iets over additieven
Over het algemeen is het wezenlijke probleem dat er te veel additieven in onze voeding aanwezig zijn. We kopen een basisproduct, en we krijgen er een hoop extra's bij. Het wetenschappelijk milieu negeert grotendeels de kennis van de overdosis aan additieven, evenals de chemische reacties die zich tussen deze chemische substanties in ons lichaam kunnen ontwikkelen.
Men weet, bijvoorbeeld, dat een bepaald additief geen enkele potentieel gevaar voor ons lichaam betekent, met als logisch gevolg dat het wordt goedgekeurd. Maar wat gebeurt er als men er een tweede additief aan toevoegt ? Reageren die op elkaar, of niet? Wie zal het ons vertellen?...
En, hoe ziet de chemische inhoud van het oorspronkelijke product er uit indien er nog meerdere additieven worden aan toegevoegd? Met andere woorden: op zichzelf kunnen additieven misschien geen kwaad, maar - net als in een laboratorium waar verschillende zaken met elkaar worden vermengd - kan een additief A, vermengd met additief B, de schadelijke stof XYZ doen ontstaan. Wij hebben daar het raden naar. Bovendien is de maximale toegestane hoeveelheid aan chemische substanties per product, dat door de wetgeving is vastgesteld, gebaseerd op het lichaam van een volwassene. Voor kinderen is het probleem dus veel groter.
Voorkomen is beter dan genezen, dat wel. Maar hebben we er vandaag de dag nog het nodige geduld voor? Met andere woorden:om te voorkomen dat we een te veel aan E-additieven binnenkrijgen, zit er in wezen niets anders op om de dingen terug zélf klaar te maken, net als in vroegere tijden. We weten het wel, maar leven we er naar? In drukke tijden als de onze hebben we er heel begrijpelijk weinig of geen tijd, noch aandacht voor.
Eén feit is zeker: de laatste jaren zijn er meer en meer mensen die allergische reacties vertonen en natuurlijk niet beseffen hoe ze er zijn aan gekomen. Een oplossing is er natuurlijk niet: we zijn verplicht om ons vertrouwen in handen te leggen van zowel de fabrikanten als in die van de voedselagentschappen. Toch is het verwonderlijk dat, zoals in dit geval, een Indiase firma het lef heeft om zulke gevaarlijke grondstoffen uit te voeren. Veronderstel maar eens even dat niemand het had ontdekt ...
En, als we aan dioxinevergiftiging denken, dan denken we onmiddellijk aan Viktor Yushchenko, voor en na de feiten.
