Dankzij onderstaande filmpjes verkrijg je vanuit elke luie stoel of zetel een zeer goed beeld van wat karate principieel inhoudt. Spirituele ontwikkeling geschiedt via het harden van het lichaam. In karate zijn er geen vaste regels, noch dogma's. Om die reden zijn er zoveel karatescholen, en elke leermeester is gespecialiseerd in zijn eigen discipline. Geen enkele school is superieur aan de andere. Maar het hoofddoel in elke school is vooral gericht op het overwinnen van luiheid en zwakheden. Tenslotte is de persoon die zwak in het leven is, zwak in eender welk ander werk.
Discipline en Superinspanningen
Draai het, of keer het: karate is een gevechtsport, dat enorm veel discipline en inspanningen vereist. Iemand die daarin meesterschap wenst te ontwikkelen, verdeelt zijn 24 uren van elke dag aan 8 uren werken, 8 uren constant oefenen, en besteedt een deel van de resterende 8 uren aan slaap. Op deze manier zult je in staat zijn om iets in jezelf te kristalliseren. Ook aan Zelfkennis doen, heeft geen zin indien je met-ter-tijd jezelf niet disciplineert om er dagelijks enkele uurtjes aan te besteden, beginnende met een klein kwartiertje. Zelfs indien je je helemaal alleen op een eiland zou bevinden, zult je je nooit of te nimmer één seconde kunnen vervelen, gegarandeerd.
Doch, vooraleer je aan Zelfkennis kunt 'doen' en klaar bent voor een 'school', zoals DIMschool, bijvoorbeeld, moet je wel een tijdlang de theorie bestuderen. Niet voor eeuwig en altijd blijven theoretiseren, natuurlijk. Uiteindelijk zijn woorden op zichzelf waardeloos. Ik bedoel: op lange termijn. Vergelijk het, bijvoorbeeld, met de studie van de notenleer, dat minstens drie jaren van je leven zou opeisen. Daarna kunt je, als pianospeler, ofwel: anderen naspelen, ofwel zélf beginnen componeren.
Dit laatste doet me zo'n beetje denken aan Jezus' woorden: "Je hoeft mijn weg niet te bewandelen: ik heb die reeds zélf afgelegd. Maar, zet die weg op jeZelf verder."
Het wezenlijke verschil tussen Theoretische Zelfkennis en Toegepaste Zelfkennis in de Praktijk is vergelijkbaar met voelen en denken. In Ware Zelfkennis is het belangrijk om een voelen te ontwikkelen; een iets, dat geen mens kent, en het voelen vanuit de hartstreek automatisch verwart met buikgevoelens, die eerder bij het instinctieve aanleunen.
Adaptie
Maar, tijden veranderen, menselijke inhouden en geaardheden niet. Indien je in het beoefenen van Karate niet op jezelf, noch met enkelingen wenst te werken, maar met meerderen, ben je verplicht de dingen ietwat aangenamer en gemakkelijker voor te schotelen. Andere verpakkingen zijn dus broodnodig. Ook moet men met woorden spelen; woorden, zoals 'gezondheid', 'fitness', 'persoonlijke groei', en zo meer, teneinde de massa proberen te bereiken om van daaruit meerderen aan te trekken.
Maar jezelf aanpassen geldt niet enkel en alleen voor karate: zo kun je de yoga, dat in echte yogischolen wordt onderwezen - dit, van zodra de zon opkomt totdat die terug ondergaat - niet vergelijken met al hetgeen in onze gewesten wordt gegeven. Bij ons is yoga niets meer dan pure lichaamsgymnastiek waarbij je lenig blijft en dus heilzaam voor het lichaam is, zolang je er maar niet schadelijke ademhalingsoefeningen bij betrekt.
Een mens kan zich maar op één ding concentreren en al zijn tijd daaraan wijden, tenzij men denkt 300 jaar lang te kunnen leven. Zoals het gezegde gaat, is het moeilijk om een konijn te vangen indien je er achteraan loopt - maar, als je tezelfdertijd achter twee konijnen aanloopt, zullen je gegarandeerd falen en geen één van beide kunnen vangen.
Moest ikzelf mijn tijd, energie, inspanningen en superinspanningen niet in Zelfkennis investeren, dan zou ik nog altijd niet voor karate kiezen, gewoonweg omdat ik als menstype niet fysiek ben ingesteld. De zogenaamde 'meester' bevindt zich in onszelf, net zoals jij je in een auto kunt bevinden, geheel losstaande van dat voertuig. Toch heb ik respect voor al degenen die van karate een discipline maken. 'Discipline' in de betekenis van 'leerstelling'. Denk, bijvoorbeeld, aan het Engelse 'disciple' - want, zonder datzelfde discipline kan een mens niets bereiken. Zelfs uitgroeien tot een bekwame sportman en het aanleren van notenleer en pianospelen vereisen enorm veel discipline.
Ik respecteer karate, gewoonweg omdat je jezelf in staat stelt volledige controle over het lichaam te verkrijgen, waarbij je een arsenaal van technieken aanleert. Je kunt het gerust vergelijken met de zogenaamde 'weg van de fakir', soms aangevuld met een vleugje spiritualiteit. Jouw tijdelijke lichaam: controleer het, of wordt er blijvend door gecontroleerd. Hoofdmotto hierbij is: een minimum aan beweging, een maximum aan resultaten. Aan karate doen, kan dus een zeer goed begin zijn, om daarna aan de meester in jezelf te werken. Een meester, die in een veel later stadium plaatsmaakt voor het Zelf.
Een onverbiddelijke wet
In onderstaand filmpje wordt, bijvoorbeeld, uitgelegd dat de Okinawa-Te leraar zich gaarne op Europeanen en Amerikanen concentreert, omdat die mensen meestal veel groter van gestalte zijn en sterker gebouwd dan de veel kleinere Japanners. Ook in de wereld van Zelfkennis gaat de voorkeur uit naar het lichamelijke, maar dan wel naar de mogelijkheid om een innerlijk lichaam te ontwikkelen, en Amerikanen zijn meestal de eersten die uit de boot vallen.