Zelfkennis, gebaseerd op de leer van Gurdjieff, is – spijtig genoeg, of gelukkiglijk - niet voor iedereen weggelegd. Maar hetzelfde geldt voor de ideeën van Nisargadatta Maharaj, of voor de inhoud van boeken, zoals ‘Een Cursus in Wonderen’, ‘De Meesters van het Verre Oosten’, al de werken van Osho, enzovoorts.
Kortom: geen sterveling is in staat om de dingen die er in worden afgedrukt te begrijpen; 'be-grijp-en', in de betekenis van 'kunnen toepassen in het dagelijkse leven'.
Wat Osho betreft: weet, dat hij miljoenen mensen aantrok om die éne aan te kunnen trekken. Hij heeft altijd beweert dat zijn ashram er was voor die ene, en dat al de anderen daarvoor moesten investeren. Tenslotte had hij die ashram nodig om die ene aan te trekken. Logisch, nietwaar? Maar, ondanks de goede voornemens, is hij daar nooit in gelukt ...
Gurdjieff had een Ouspensky, een Orage, een Bennett en vele, vele anderen... om die éne - die 'uitgeroepene' - te kunnen 'zijn', of aan te trekken.
Als ik over ‘die éne’ spreek’, bedoel ik daarmee dat elke gids/leraar ernaar streeft om iemand op zijn plaats te zetten, opdat hij zélf verder kan groeien. Ook bij bergbeklimmers trekt de persoon, die bovenaan staat, de anderen naar boven.
Bij Zelfkennis worden de koorden die mensen met elkaar verbinden, doorgesneden van zodra de last ballast wordt. Net zoals karren uit het verleden wordt losgelaten, vermijdt men elke vorm van ballast die de persoonlijke groei kunnen hinderen. Anders gezegd: Zelfkennis is geen aangenaam tijdverdrijf voor de gewone sterveling, noch voor mensen die in hun verbeelding blijven leven, en dus onmogelijk kunnen ‘ontwaken’.
Maar voor hen is er ontspanning genoeg om het leven zo draaglijk mogelijk te maken. Muziek, dans, theater, film, literatuur, drugs, alcohol, enzovoorts, helpen daarbij. Waar, of onwaar?
Indien ik mijn leven overschouw, en een raming tracht te maken van het aantal mensen die ik ooit met de Gurdjieff-filosofie heb geconfronteerd, kom ik gemakkelijk aan een duizendtal. Meer zelfs.
Natuurlijk zijn de meesten onder hen reeds gestorven en dus tot stof wedergekeerd. Van degenen die nog in leven zijn, kan ik gerust zeggen, dat er misschien een handvol zijn die kans maken om tot hun potentieel uit te groeien. Mensen worden nu eenmaal met mogelijkheden geboren, maar nooit met garanties. De ene voelt zich dan ook meer geroepen dan de anderen en ‘kiest zichzelf uit’. Je kent wel de uitdrukking: ‘Velen zijn geroepen, maar weinigen zijn uitverkoren’.
Indien ik over hen schrijf, verwijs ik naar de mensen die in Europa verblijven. Dus niet die uit Australië, want met geen één van hen heb ik vandaag de dag nog contact.
Over ‘contacten’ gesproken... Het ego, met al zijn persoonlijkheden, ikjes en sub)ikjes, overwint altijd. Toegegeven: niet enkel en alleen in Australië leven menstypen als struisvogels, die hun hoofd in de grond steken, of de andere kant opkijken.
Mensen blijven nu eenmaal met hun stoffelijk lichaam geïdentificeerd, en doen alles om dat lichaam te behagen en te bevredigen. Aldoende reduceren ze zichzelf tot stof. Je mag de mens duizendmaal vertellen: “Je hebt een lichaam, maar je bent dat lichaam niet”, dan lijkt het alsof ze je begrijpen, maar blijven alsmaar – net als voorheen – er op los leven, geleid door hun verbeelding, eigenwil, en oneigene persoonlijkheden.
Uiteindelijk ben ik tot de vaststelling gekomen, dat stervelingen zoveel mogelijk over Zelfkennis aan de weet willen komen, om daarna - uit een vorm van... noem het 'betweterij' - het leven op hún manier willen voortzetten, en oude draden terug opnemen.
Weet ook, dat ik met Zelfkennis bedoel: 'het kennen van het Zelf'... hetgeen natuurlijk niets te maken heeft met het tijdelijke, en dus vergankelijke lichaam, dat er slechts het voertuig van is. Je hebt het, maar je 'bent' het niet.
Het klinkt allemaal zo pejoratief, maar het goede nieuws is dat er ‘iets’ in henzelf was dat op de één of andere manier als het ware 'meeluisterde'. Laten we dan ook hopen dat de extra lichamen, waarmede ze zijn geboren, werden ontwikkeld.
Indien ik je niet al teveel heb afgeschrikt, je je toch 'geroepen voelt', en meer aan de weet wenst te komen over de leer van George Ivanovitch Gurdjieff, raad ik jou het boek ‘Op zoek naar het wonderbaarlijke' aan, geschreven door P.D. Ouspensky, één van zijn talrijke leerlingen. En, naar het schijnt start in het najaar DIMschool vzw - misschien - met een gloednieuwe Werkgroep Zelfkennis voor Beginnelingen...
