Hendrik was meer dan een goede kennis. Ooit erfde hij van zijn ouders een schoenenwinkel en tot aan zijn dood heeft hij die in het Belgische Berlaar blijven uitbaten. Ik ontmoette hem voor het eerst in 1991, en sindsdien waren we tijdelijke zakenpartners én zeer goede vrienden, tot aan zijn dood.
Die man was schatrijk en verdiepte zich in de werkzaamheden van allerlei soorten alternatieve geneesmiddelen, gewoonweg omdat hij geen vertrouwen stelde in de traditionele. Hij bezat zelfs een toestelletje waarmee hij zowel colloïdaal zilver en goud aanmaakte. Niets meer dan een bokaal met een zilverstang. Ikzelf heb het dan ook, op zijn aanraden, enkele malen uitgeprobeerd, maar ik ben nu eenmaal niet zo’n persoon die aan elk placebomiddel geloof hecht.
Niet dat ik er geen waarde aan hecht, integendeel! Indien een placebomiddel mij van een aandoening verlost, wil ik het onmiddellijk uitproberen. Bovendien zal ik dan ook geen last hebben van nevenwerkingen, gewoonweg omdat er geen zijn.
Terug naar onze Hendrik. Voor hem was colloïdaal zilver hét wondermiddel bij uitstek. En hij raadde het mij dan ook meermaals aan. Nochtans stierf hij op zijn 68ste aan een bloedklonter in de hersenen. Nooit zal ik beweren dat het colloïdale wonderwater er de oorzaak van was - wie, tenslotte zou dat kunnen bewijzen? - maar in elk geval heeft het er niet voor gezorgd dat hij van zijn oude dag op een rustige manier kon genieten.
Colloïdaal zilver - ook wel zilverwater, of helend water genoemd - is een colloïde van zilverdeeltjes in water. Men verkrijgt het door elektrische stroom door een bak met gedistilleerd water met daarin staven zilver te leiden. Die oplossing wordt vervolgens met water verdund.
Het heeft enige antimicrobiële eigenschappen buiten het lichaam, en wordt soms als voedingsupplement gebruikt. Van colloïdaal zilver is bekend dat het in vitro diverse micro-organismen doodt en dat het drinkwater zuivert. Het gebruik ervan als een intern medicijn, in vivo, is echter controversieel.
Sterker nog: bij veelvuldig gebruik van verkeerd geproduceerd colloïdaal zilver kan er een blauwgrijskleuring van de huid - argyrie genaamd – ontstaan en kun je er dus uit zien als een Smurf.
Colloïdaal zilver werd lange tijd aanbevolen als doder van ziekteverwekkers en remmer van ontstekingen. Vóór de ontdekking van penicilline werd het volop als antibioticum voorgeschreven tegen infecties, zoals syfilis. Voor 1938 was colloïdaal zilver dan ook aangemeld als geneesmiddel in de Verenigde Staten. Sinds 1975 heeft het dit status van geneesmiddel verloren.
In de huidige reguliere geneeskunde wordt colloïdaal zilver niet inwendig gebruikt: het wordt wel veelvuldig toegepast bij brandwonden.
En nogmaals: bij onjuist inwendig gebruik levert het wel het risico van argyrie, of zilververgiftiging, op. Bij het spoelen van de mond met colloïdaal zilver ontstaat verkleuring van de tanden. Dit komt door de reactie van het zilverion met tandsteen: de ontstane zilververbinding is zwart.
Na inname hopen zilverzouten zich op in de huid, waar ze door zonlicht worden geoxideerd, via hetzelfde proces dat foto's doet ontwikkelen. De verkleuring is het eerst zichtbaar in de vingernagels, geleidelijk verspreidt het zich naar gelaat en tandvlees, en uiteindelijk is het hele lichaam aangedaan. De huidverkleuring is naar alle waarschijnlijkheid onomkeerbaar, aangezien het zilver zich ophoopt in de diepste huidlagen. Chirurgische verwijdering van de bovenste huidlagen, zoals sommige patiënten ondergaan, heeft daarom geen enkele zin, net zo min als lasertherapie.
In de Verenigde Staten is het sinds 1999 verboden om colloïdaal zilver aan klanten te verkopen als het samengaat met gezondheidsbrengende claims. Colloïdaal zilver mag echter wel als voedingssupplement worden gebruikt en verkocht.
In Duitsland wordt het verkocht als plantenbeschermingsmiddel. Verder worden de vezels van sommige wondverbanden voorzien van een zilvercoating vanwege het anti-bacteriële effect. Wel is het in het alternatieve circuit te verkrijgen en gepromoot als een effectief antibioticum dat méér dan 650 virale en bacteriële ziekten bestrijdt!
Verder lezen we op bepaalde websites dingen, zoals: “De colloïdale zilvertoepassingen beschermen uw immuunsysteem, stoppen ontstekingen en bestrijden veel virussen, bacteriën, parasieten en schimmels. Zilver helpt u bij het voorkomen van veel virale en bacteriële ziekten! Bij het gebruik van Colloïdaal Zilver valt resultaat te verwachten binnen 24 tot 48 uur...
De meeste reguliere antibiotica doden maar een paar ziekteverwekkers. Colloïdaal Zilver is succesvol gebleken bij o.a.: Acne (rosacea), allergieën, voetschimmels, tuberculose, blaasontsteking, bloedvergiftiging, steenpuisten, brandwonden, Candida Albicans schimmelinfectie, koudvuur, cholera, bindvlies-ontsteking, leukemie, wolfszweer, lymfklierontsteking, cystitis, suikerziekte veroorzaakt door infectie, hoornvliesontsteking, de ziekte van Lyme, malaria, hersenvliesontsteking, Multiple Sclerose, zenuwzwakte, longontsteking, borstvliesontsteking, prostaatklachten, priritus ani, psoriasis, etterende oogontsteking, reuma, dauwworm, rode hond, ontstoken ogen, oren, mond en keel, sevorrhes, gordelroos, stafylokokken, syfilis, schildklierklachten, amandelontsteking, vergiftiging, trachoom, loopgraafvoet, huidontstekingen, wratten, kinkhoest, schimmelinfecties, herpes, chronische vermoeidheid, virale maagzweren en Aids.
Bij ziektes van de mond en keelholte, tandvleesontstekingen, verkoudheden is het zinvol met onverdund zilverwater te gorgelen of te spoelen..., enzovoort.”
Indien we de lijst overlopen, helpt het tegen alles, behalve tegen zweetvoeten. :-)
Conclusie: op de vraag of colloïdaal zilver wel degelijk een wondermiddel is, dat méér dan 650 virale en bacteriële ziekten bestrijdt, kan ikzelf slechts antwoorden: ik weet het niet. Jij wel?...