|
Reïncarnatie, van het Latijnse ‘carne’, dat als ‘opnieuw in het vlees’ wordt vertaald, is het geloof dat het niet-lichamelijke deel van een levend wezen - in de westerse wijsbegeerte doorgaans ‘ziel’ genoemd - na de dood niet verdwijnt, maar opnieuw in eender welk ander levend wezen geboren wordt.
Het idee van reïncarnatie bestaat al sinds vele duizenden jaren vóór Christus en komt voor in diverse religies en culturen over de gehele wereld. Ook in de newagebeweging en sommige indiaanse religies van Noord- en Zuid-Amerika komt geloof in reïncarnatie voor.
Het geloof in reïncarnatie wordt ook aangetroffen bij sommige kleine volkeren in gebieden die als islamitisch bekend staan. In het jodendom wordt reïncarnatie 'Gilgal' genoemd.
Het christendom wijst het idee af, gewoonweg omdat daarvan niets in de Bijbel wordt vermeld. Wel komt daarin regelmatig de woordjes 'Verrijzenis' en 'Opstanding' voor, verwijzend naar het herrijzen van een persoon uit de dood. Dit laatste wordt meestal té letterlijk geïnterpreteerd.
Weet, dat een Jezus, bijvoorbeeld, zei: "Laat de doden de doden begraven". Wat bedoelde hij daar precies mee? Ook bracht hij 'de doden tot leven'. Indien je de woorden goed begrijpt, kom je tot de ware betekenis ervan, zijnde: dat ook in die tijd de mensen reeds 'dood waren' terwijl hun lichaam nog in leven was. Ook Gurdjieff beweerde dat een ziel een lichaam nodig heeft, maar dat een lichaam gerust kan blijven leven indien ziel ontbreekt. Anders gezegd: het is niet omdat alles, maar ook alles - zelfs een steen, mineraal, plant, dier, enzovoorts - bezield is, dat het een eigen ziel in zich meedraagt.
Kortom: als er in een mens 'iets' is, kan dat 'iets' misschien, lang nadat het lichaam als een afgedragen kleed werd afgeworpen, blijven nabestaan. Dat 'iets' beschikt over bepaalde eigenschappen; eigenschappen, die in vele boeken worden beschreven. Maar als dat 'iets' ontbreekt, en enkel en alleen in de verbeeldingswereld bestaat, dan ...
De leer over reïncarnatie en incarnatie in de verschillende religies verschillen dikwijls van elkaar, en soms wordt aan andere termen de voorkeur gegeven.
Reïncarnatie is het meest bekend als behorend tot het hindoeïsme. In deze gevallen is het sterk verwant met het begrip 'karma', wat de toekomstige geboorte beïnvloedt. Volgens deze theorie leiden goede daden tot goede gevolgen, zowel in het huidige als het toekomstige leven. En zo ook voor slechte daden.
In het boeddhisme geeft men echter de voorkeur aan het begrip ‘wedergeboorte’ - in de betekenis van 'opnieuw geboren worden' boven reïncarnatie, daar reïncarnatie impliceert dat er iets is dat weer opnieuw geboren wordt, en het boeddhisme het bestaan van een eeuwigdurend 'ik', 'zelf' of 'ziel' niet onderschrijft.
Boeddha ontkende zelfs het bestaan van een ziel. In het boeddhisme wordt reïncarnatie als ‘samsara’ beschreven, een eindeloze cyclus van steeds weer nieuwe levens die aangedreven wordt door de mentale corrupties van de geest. Vrijheid van deze cyclus is het nirwana. Om meer daarover te lezen, verwijzen we naar het thema 'Wedergeboorte'.
In sommige Oosterse godsdiensten mag men zelfs geen insect doden, gewoonweg omdat men gelooft dat een mens als mier, of in wat dan ook, kan incarneren.
Feit is: mensen trachten aan alles een betekenis te geven, en weinigen kunnen zich goed voelen bij de gedachte dat er na de dood niets is. Anders gezegd: zowel het leven - evenals datgene wat erna komt - moeten zin hebben, met de nadruk op het woordje 'moeten'.
Zo is het idee achter reïncarnatie in westerse groeperingen soms dat het mensenleven een leerschool is. Vooral in de newagebeweging wordt reïncarnatie als een positief beginsel omschreven. Een ziel reïncarneert in een ander levend wezen om via dat andere levende wezen nieuwe dingen te 'leren' en om nieuwe ervaringen op te doen. Zo’n andere levend wezen hoeft geen mens te zijn. Een ziel kan dus, volgens het Hindoeïsme, ook in het lichaam van eender welk dier incarneren, of daarin opnieuw worden geboren.
In westerse esoterische groeperingen wordt het idee van reïncarnatie aangehangen, hoewel niet altijd op dezelfde wijze. In navolging van de theosofie geloven ook de antroposofen, de rozenkruisers en andere esoterische groepen in reïncarnatie, waarbij zij echter de mogelijkheid van het onaangename terugvallen naar een ‘lager bewustzijnsniveau’, bijvoorbeeld: terugkomen als koe, zoals in het hindoeïsme mogelijk is, ‘logischerwijze’ meestal verwerpen.
In elk geval weet niemand écht of reïncarnatie wel of niet bestaat, en alles hangt dus af van hetgeen de mens - ieder voor zichzelf - wil geloven.
Een ander feit is, dat men voor zichzelf moeilijk zal kunnen bepalen welke 'ik' of 'persoonlijkheid' kan 'terugkomen' - wetende, dat elke mens zo'n stuk of zes hoofdpersoonlijkheden heeft, en over honderden 'ikjes' beschikt, elk met hun eigen wensen, verlangens, lusten, dromen, begeerten, noem maar op. Om de zoveel minuten regeert er zo'n ander ikje in het lichaam en de vraag, die uiteindelijk bewust kan worden gesteld, is: "Indien reïncarnatie wel degelijk bestaat, welke ik - te midden van al die ikjes - zal dan kunnen reïncarneren?".
Bron: Wikipedia
Organisaties gespecialiseerd in reïncarnatie
- Vind nog meer organisaties gespecialiseerd in reïncarnatie op Zoek&Vind.
- Jouw organisatie er nog niet tussen? Voeg ze toe op Zoek&Vind!
Blogposts over reïncarnatie
|