Kort geleden vroeg iemand aan me: 'Je bent zo gejaagd... hoe komt dat?' Waarop ik zei: 'Dat kan ik je precies zeggen; ik heb het gevoel dat de tijd me als fijn zand door de vingers glipt. En ik kan niets doen om dat proces af te remmen.' In een van de psalmen wordt gebeden: '0 Heer, help me te zien hoe kort het leven is, opdat ik een wijs hart mag krijgen.' Het lijkt wel of de tijd sneller gaat wanneer je ouder wordt. Bijna ieder mensenhart wordt opgejaagd door een gevoel van vergankelijkheid. Je hebt het idee dat zomaar ineens je laatste uur kan slaan en dat je dan ongelovig moet constateren dat dit het was: het is allemaal voorbij.
Al sinds onheuglijke tijden is het een van de diepste verlangens van ieder mens om al het mogelijke te doen tegen de erosie van zijn leven: een manier van leven en zijn te ontdekken waarin het hem lukt vaste grond onder de voeten te krijgen binnen de tijd, een gevoel waardoor het feit dat hij verdwijnt toch iets van eeuwigdurende waarde oplevert. Dat is tevens het streven van iedere kunstenaar: het creëren van iets blijvends. En stiekem doe je dat ook wanneer je vader of moeder wordt: je probeert je continuïteit te behouden, een continuïteit die verder gaat dan je eigen einde. Je probeert de vruchten van de vergankelijkheid te plukken, en datzelfde streven komt naar voren in de vorm die je voor je leven kiest. Een mens heeft als hij op aarde komt geen routekaart voor zijn reis door het leven. Pas heel geleidelijk, naarmate je identiteit zich vormt en je enig idee krijgt van wie je bent, doen zich mogelijkheden voor die je aanspreken. Het is een van de zwaarstwegende besluiten die je neemt: de beslissing wat je met je leven gaat doen. De uitdaging is nu dat je een manier van leven vindt die in harmonie is met je talenten en behoeften.
Achter ieder gezicht gaat een unieke wereld schuil die niemand anders kan zien. Dat is het mysterie van individualiteit. Iedere mensenziel is anders van vorm. Niemand beleeft jouw leven zoals jij dat doet. Niemand ziet of beluistert de wereld zoals jij die ziet en beluistert. Een individu is een goddelijke creatie, een meesterwerk. Al lang voordat we geboren werden, werden we gedroomd. Onze ziel, ons denken en ons gevoel kregen vorm in de goddelijke verbeelding. Er is zoveel zorg en aandacht besteed aan de schepping van ieder mens op zich. Als je ziet hoe uniek we stuk voor stuk zijn, zou het geen verrassing moeten zijn dat een van de grootste uitdagingen waar we voor staan is dat we onze eigen individualiteit optimaal vormgeven, en ontdekken in welke manier van leven die het beste tot uitdrukking komt.
Wees jezelf, dat is de belangrijkste wet van het leven. Het klinkt weliswaar als een eenvoudig axioma, maar vaak is het een zware opgave. Om jezelf te kunnen zijn moet je ontdekken hoe je kunt worden zoals je gedroomd werd. Ieder mens heeft een uniek lot, een unieke bestemming. Geboren worden betekent uitverkoren zijn. Het betekent dat ieder van ons iets bijzonders te doen heeft op aarde. Als dat door een ander gedaan kon worden, was hij of zij hier en jij niet. Je stelt jezelf een heel fascinerende vraag wanneer je wilt ontraadselen wat je bestemming is. En je bestemming is in de kern altijd je roeping, het leven waartoe je geroepen wordt. Waar word jij toe geroepen? Welk beroep wordt er op jou gedaan? Ouderwets gezegd: wat is jouw roeping in het leven? Voor sommige mensen is het heel moeilijk te ontraadselen wat hun roeping is; voor anderen geldt dat het voortvloeit uit een reeds vroeg bestaand intuïtief gevoel, en zich praktisch vanzelf verder ontvouwt. Voor sommigen kan het leven één enkele richting inslaan, voor anderen kan het steeds veranderen en nieuwe richtingen inslaan. En nogmaals: sommige mensen komen er kennelijk nooit achter waartoe ze geroepen worden; dat kan lastig zijn en voortdurende rusteloosheid en ontevredenheid geven. Wanneer je ontdekt waartoe je geroepen bent, krijgt je leven een richting en een doel: je gaat leven op het ritme van je diepgevoelde verlangens.
Het begrip beroep is heel interessant en veelomvattend. Het suggereert dat je tot een bepaalde manier van leven wordt opgeroepen, en je bestemming kunt vervullen door aan die oproep gehoor te geven. Door je roeping te volgen ben je er zeker van dat de keuzes die je maakt in harmonie zijn met je innerlijke aard. Het betekent bovendien dat dát de beste manier is om de talenten die je hebt te ontplooien en verder te ontwikkelen. Het is niet zo dat een roeping een gemakkelijke weg voor je baant, dwars door de problemen heen. Je bent, wanneer je enig idee hebt van je roeping, op geen enkele wijze ontheven van de inspanningen en commotie van het mens-zijn. Sterker nog: vaak heb je om trouw te kunnen zijn aan je roeping een zekere grootmoedigheid en durf nodig die veel ellende kunnen veroorzaken, want in de meeste gevallen is het niet zo dat je koers door een zee van licht verhelderd wordt: het licht dat je geboden wordt is slechts voldoende om je bij de volgende stap te brengen.
Een roeping kan na verloop van tijd van aard veranderen en je meevoeren over paden die je nooit had voorzien. De roeping opent nieuwe terreinen in je hart, en dat verdiept op zijn beurt de roeping zelf weer. Ook het aanzien van de roeping kan veranderen: wat aanvankelijk eenvoudig leek kan ambivalent en ingewikkeld worden naarmate je verder komt. Je staat voortdurend voor de uitdaging te groeien en een grootmoedig hart te kweken dat tegen die complexiteit is opgewassen. En dat is de creatieve spanning die de kern vormt van elke roeping en elk beroep. Je wordt aangespoord en overgehaald verder te gaan dan het afgebakende terrein, naar rijke velden vol gevaren en beloften.
Het is verschrikkelijk om het idee te hebben dat je opgesloten zit in een leven waarin je je volkomen misplaatst voelt en al je inspanningen belastend zijn: alles wat je doet strijkt je tegen de haren in. Je hebt geen plezier in wat je doet, beleeft er geen vreugde aan en je hart wordt bestookt door andere levens die je nooit zult leiden. Dat gevoel kan een haatdragend en verbitterd leven opleveren — een leven waarin je niet gezien en meestal ook niet begrepen wordt — en je talenten blijven achter slot en grendel, komen nooit tevoorschijn. Dan is het duidelijk tijd om iets anders te gaan doen: misschien moet je het oude vertrouwde wel opofferen om je werkelijke roeping te kunnen vinden. En dat andere kan je leven volledig transformeren. Het is zo'n opluchting om aan die roeping te beantwoorden waarin je wezen tot uitdrukking komt en vorm krijgt. Zodra je constateert dat je doet wat je fijn vindt, wat je hier kwam doen, geeft dat je een rijk en tevreden leven. Je loopt dan in de pas met je verlangen. Je werk en je andere activiteiten gaan vanzelf, je hoeft je niet te forceren. Je bent direct. Je bent creatief en hebt duidelijk passie. Een nieuw beroep kan de deur openen naar het huis van visie en verwantschap. Je voelt je thuis in je leven: hart en haard zijn één.
Bron: Op weg naar een bezield leven - John O’Donohue.
