Op deze Spiritualia website durf ik zo nu en dan eens iets schrijven over het thema 'Spiritualiteit'. Ditmaal gaat het over het feit dat velen misschien geroepen zijn, maar slechts weinigen ervan zichzelf selecteren, en ja: eenmaal zelfverkozen, moet men in principe de prijs ervoor betalen. Enkel de Zon gaat voor niets op, behalve de 'Zon' in onszelf.
Een Jezus kon misschien zeggen: "Ik Ben die Ben" - maar, de vele hoofdpersoonlijkheden en honderdtallen ikjes en sub-ikjes, die allemaal voor zichzelf andere dingen uit het leven verlangen, zorgen ervoor dat de mens niet één is, maar legio. Met andere woorden: sommige mensen, die aan een innerlijke roeping wensen te beantwoorden, ervaren in zichzelf een soort van alchemistisch proces, waardoor de veelheid eenheid wordt.
Bijvoorbeeld: priester worden, is beantwoorden aan zo'n innerlijke roeping. Maar, priesters zijn 'in den beginne' in wezen ook maar mensen met aangeboren instinctieve neigingen, die ze over de jaren dienen te overmeesteren, teneinde ze te overstijgen. Ofwel heeft het lichaam controle over hun innerlijke zelf, ofwel heeft het innerlijke zelf volledige controle over het tijdelijke stoffelijke lichaam. Feit is: indien een mens over een 'innerlijke zelf' beschikt, wordt hij met een zwart-wit situatie geconfronteerd, waarin geen tinten van grijs aanwezig zijn.
Daarom ben ik niet priester geworden... :-)
Nu weet ik niet of je er iets van hebt begrepen, maar als voorbeeld las ik vandaag een artikel, getiteld: Jonge priester stopt: "Niet langer gelukkig in celibaat", gevolgd door de woorden...
Vincent Duyck (34), in 2006 nog gewijd tot jongste priester van Vlaanderen, geeft er de brui aan. "Ik kan niet langer gelukkig zijn binnen het celibaat. Ik heb een vriendin", zegt de priester van de Emmaüsparochie in Sint-Andries en Sint-Michiels.
De uit Izegem afkomstige Vincent Duyck kreeg zijn roeping tijdens een inleefreis naar India. Na zes jaar studeren werd hij in 2006 door toenmalig bisschop Roger Vangheluwe tot jongste priester van Vlaanderen gewijd. Na passages in Leuven en Wervik belandde Vincent uiteindelijk als pastoor op de Emmaüsparochie, die de vijf parochiekernen in Sint-Andries en Sint-Michiels omvat. Toen later aan het licht kwam wat Vangheluwe op zijn kerfstok had, getuigde Duyck in het VRT-programma 'Koppen' nog over hoe moeilijk hij het daarmee had.
Duyck deelde afgelopen weekend tijdens de misviering zelf mee dat hij er de brui aan zou geven en liet in de andere parochies een brief met diezelfde boodschap voorlezen. "Begin dit jaar heb ik voor mezelf beslist dat ik niet langer de taak van priester op mij kan en zal nemen", duidt hij zijn beslissing. "Ten eerste heb ik ervaren dat mijn eigen spiritualiteitsbeleving in de voorbije jaren sterk veranderd is. Ik voel me al langer niet meer thuis in de rol van voorganger en priester. Ten tweede heb ik ook in mijn persoonlijk leven veel evolutie meegemaakt. Ik heb ervaren dat ik niet langer gelukkig kan zijn binnen het verplichte celibaat."
Of er dan een vrouw in zijn leven is gekomen? "Ik heb inderdaad een vriendin, maar ik wil daar niet in detail op ingaan. Dat behoort tot mijn privéleven. Er zijn altijd al priesters geweest die er mee stopten, alleen valt dit tegenwoordig meer op, omdat er niet veel meer zijn. Uiteraard was het geen eenvoudige beslissing, maar voor mij was het de enige juiste." Vincent Duyck maakte zijn beslissing in februari aan het bisdom bekend, maar wachtte nog tot het einde van het werkjaar om ze openbaar te maken. Nu de communievieringen erop zitten, kwam Duyck met zijn boodschap naar buiten. "Het bisdom was eerder op de hoogte, zodat er al een opvolger gezocht kon worden. Eens het nieuws bekend raakt, volgt immers onmiddellijk ontslag", zegt hij. "De voorbije maanden waren intens, omdat ik het nieuws maar met weinigen kon delen. Ik kijk dankbaar terug op wat geweest is, maar ben nu aan rust toe. Mijn laatste misvieringen zitten erop en ik ben ondertussen ook al verhuisd. Wat de toekomst brengt, weet ik nog niet."
Bron: http://www.hln.be
Nawoord: Kloosterlingen, priesters, en andere mensen die zich in die richting geroepen voelen, huwen als het ware met het goddeljke deel in zichzelf.
Het klinkt vreemd als ik schrijf dat iedereen - ik bedoel: al de 7 miljard mensen op deze Aarde - de woorden 'goddelijke deel' begrijpt, maar dat misschien één op de 100.000 écht 'weet' waarover ik het heb - met de nadruk op het woordje 'misschien'. Zelfs filosofen en schriftgeleerden 'weten' niet waarover ze het hebben als ze de woorden 'goddelijk deel' in hun teksten verwerken. Om het nog moeilijker te maken ...
Vanuit godsdienstig standpunt gezien, heeft Vincent - net als de symbolische Adam in het even symbolische Paradijs - zich door een vrouw laten verleiden, waarbij hij zijn ware, innerlijke zelf heeft verloochend. Dat hij gevlucht is - of, noem het 'verhuisd' - maken de zaken niet veel beter. Of hij ooit 'in het reine met zichZelf' komt, weten we natuurlijk niet, maar die kans is klein, onbestaande zelfs. Anders gezegd: hij had nooit op die priesterstoel mogen gaan zitten, en voor de rest van zijn leven zal hij hoogstwaarschijnlijk tussen twee stoelen blijven zweven.
Daarom heb ik er, via mijn cursussen, altijd voor gezorgd dat mensen op die stoel bleven zitten waarop ze zaten. Zeer veel ex-cursisten lopen misschien nog immer met de theorie in hun hoofd rond, filosoferen er misschien nog tot op het einde van hun dagen over, maar zijn niet in staat het aangeleerde in de praktijk toe te passen.., al denken, of verbeelden ze zich van wel. :-)
Gods wegen zijn nu eenmaal ondoorgrondelijk voor de gewone mens, en ikzelf snap er ook niets van.