Reeds eerder maakte ik melding dat ik altijd respect heb gehad voor Bhagwan Shree Rajneesh (11 december 1931 - 19 januari 1990), die zichzelf in zijn eindjaren Osho noemde. Niet enkel en alleen omdat hij meermaals melding maakte van de leerstellingen van Georges Ivanovitch Gurdjieff, maar vooral omdat hij durfde aantonen hoe mensmachines zich gedragen van zodra ze de maskers van zichzelf hadden afgeworpen.
Daar waar Gurdjieff de mens beschreef en hem aanspoorde om 'wakker te worden', spoorde een Osho hem aan om zich nog sterker met 'zijn fysieke zelf' te identificeren. Ook Ron Hubbard, de stichter van Scientology, wist zeer goed hoe beïnvloedbaar mensen zijn en hoe snel ze kunnen worden gehypnotiseerd en gebrainwasht.
Dus..., in plaats van - zoals een Gurdjieff - mensen er nadrukkelijk op te wijzen in welk een diepe slaap ze verkeren, verkozen een Hubbard, Osho en nog tientallen andere sekteleiders net het tegenovergestelde. Met andere woorden: ze vertrokken vanuit de toestand van die slaap en zorgden ervoor dat gewone stervelingen in een nog diepere slaap terechtkwamen. Maar, welke mens is zich écht bewust van die toestand? Juist geen één...
Anderzijds moet ik Gurdjieff op alle punten gelijk geven. Eén daarvan is, dat de mens de Waarheid niet wenst te kennen. In zijn formatorisch denken misschien, maar niet in zijn ganse wezen. "En," zei hij "... slaap voelt zo aangenaam aan."
Osho stierf op 58-jarige leeftijd - negen kansen op tien vanwege euthanasie - maar toch ben ik ervan overtuigd dat hij aan de taferelen in zijn ashrams zeer veel genoegen heeft beleefd; dit, terwijl hij zich duchtig verrijkte.
Hij verrijkte zich..., maar volgens hem met slechts één doel, namelijk: om die éne mens aan te trekken; die ene, die zich in Ware Zelfkennis wenste te verdiepen, de iemand die écht wenste te ontwaken. In zijn eigen woorden drukte hij uit, dat - dankzij al die vergaarde centjes - hij die ashram in Poona heeft kunnen opbouwen, teneinde die éne aan te kunnen trekken. Doch, net als een Diogenes of een Gurdjieff, heeft hij die mens nooit gevonden.
Indien je niet weet hoe het indertijd in Poona en in het Amerikaanse Oregon aan toeging, vind je hieronder een filmpje waarvan de beelden vertellen wat woorden moeilijk kunnen beschrijven. Maar wees niet al té kritisch - want, de kans is groot, dat indien je daartussen had gestaan je je er even maf - of, noem het animaal - zou hebben gedragen...
Maar met Voodooisten meedoen, kan even tof zijn!