Ik hou ervan dat mensen mijn artikelen met eigen teksten aanvullen; teksten, die voor de lezer een meerwaarde inhouden. Maar, indien ze op de man spelen, in plaats van op de bal, stel ik mezelf de vraag in welke mate die persoon het recht daartoe heeft.
Als reactie op de diverse e-mails, die ik inmiddels verkreeg, met betrekking tot de commentaren van een zekere Peter Kampschuur, kan ik het volgende schrijven.
Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat die Peter Kampschuur - de man die me verweet dat ik 'zwartgallig aan het worden ben' - aangevuld met: "Heb je misschien zelf de hoop opgegeven? Of gaat je zelfhulp wellicht niet diep genoeg?" - alsof hij me reeds zoveel maal had gelezen, in zijn laatste commentaar naar mij verwees.
Ik omzeilde zijn zoveelste 'speelse', sarcastische opmerking van: "Wie had kunnen denken dat we hier te maken hebben met iemand die hoort tot hetzelfde rijtje als Plato en Boeddha?" door er Gurdjieff bij te betrekken.
Ik ken die Peter niet, en wil hem ook niet kennen - en, als ik hem lees, is hij het prototype van hetgeen er mijn tekst over 'Leugens' en 'de Waarheid spreken' stond vermeld. Samen met iemand anders schreef hij, bijvoorbeeld, een boekje over 'Kundalini', alsof hij er alles over afweet, en het zélf heeft ervaren... In zijn verbeeldingswereld misschien.
Zo las ik: 'In ons bekken bevindt zich een bron van sterk geconcentreerde kracht, in India ‘Kundalini’ genoemd. Maar ook een onjuiste beoefening van yoga, meditatie of andere vormen van ‘bewustzijnstraining’ kan tot grillige kundalini-problemen leiden.'
Voor de onwetende lezer zou alles wat die Kampschuur schrijft waarheidsgetrouw kunnen klinken. Niets is minder waar. Sterker zelfs: ik durf beweren dat hij niets van Kundalini afweet. Tenslotte is die Kundalini, waarover men schrijft en spreekt, een iets dat je best kunt vermijden, gewoonweg omdat het de mens in zijn slaap vasthoudt.
Zo las ik op een website, waarop die Peter Kampschuur wordt gepromoot, het volgende: "Diep in ons bekken ligt een opgerolde slang, die is van pure energie. Onze bekken zijn de zetel van de kundalini energie. Als je dus niet meer voor je binnenste weg loopt en op zoek gaat naar je ware IK, kom vanzelf bij je chakrapunten uit. Daardoor maak je ze beetje bij beetje los(open), waardoor vanzelf die slang in beweging gaat zetten. En ze kruipt dan voorzichtig (kan jaren duren) langs je ruggengraat naar boven, iedere keer als hij een chakra passeert maakt hij die chakra open. Als hij dan op een keer de kruin chakra bereikt heeft dan is de spirituele evolutie voltooid."
Van mij mag je die leugens als waarheid aannemen, maar ik doe daar niet aan mee.
Tussen haakjes: Ikzelf loop met een diploma 'Acupunctuur' rond, en mag aan mijn naam 'Drs.' toevoegen: een iets, dat ik nooit heb gedaan. In elk geval kan ik jou verzekeren dat 'meridianen', 'aura's', 'chakra's', 'kundalini slangen', en zo meer, denkbeeldige zaken zijn: metaforen, om onzichtbare zaken trachten te beschrijven. Maar, als je symbolen als werkelijkheden gaat beschouwen, is er iets mis in jouw denken. Je moet dus achter de symbolen kijken, en jezelf er dus niet op blindstaren, noch verstoffelijken.
Acupunctuur, bijvoorbeeld, heeft wel degelijk een pijnstillende werking, doordat rond de in de huid gestoken naalden de natuurlijke pijnstiller adenosine wordt opgewekt. Maar anderzijds durf ik - wat velen schreven - beamen, namelijk: dat men de naalden eender waar kan steken teneinde hetzelfde resultaat te verkrijgen, zolang men maar 100% vertrouwen in de acupuncturist heeft.
Terug naar die Peter Kampschuur. In een interview met een zekere José Hoekstra vertelde hij de volgende verzinsels:
Hoekstra: "In een eerder interview met jou heb ik gelezen dat je zegt dat de verschijnselen van manie en depressie heel veel te maken hebben met kundalini-energie. Zou je iets willen vertellen over hoe dat zich volgens jou tot elkaar verhoudt?"
Peter Kampschuur: "Het is de centrale scheppende oerkracht in onszelf, dus àlles wat we beleven heeft met kundalini te maken. Deze energie is dan ook niet heel anders dan de overige energie die door ons lichaam stroomt. We hebben een hele energie-huishouding, door- en om ons lichaam heen, en je zou kunnen zeggen dat die energiehuishouding onze ziel is, dat onze ziel ervan is gemaakt. De energieën van onze ziel stromen door energiebanen, die in de acupunctuur bekend staan als meridianen, en worden in allerlei energiecentra – zoals de chakra’s – omgevormd. Eigenlijk is dat allemaal één en dezelfde energie."
...
Die energiehuishouding is onze ziel? Dat onze ziel gemaakt is van die energiehuishouding? Maar, de grootste leugen is dat 'de energieën van onze ziel door energiebanen stromen, die in de acupunctuur bekend staan als meridianen, die in allerlei energiecentra – zoals de chakra’s – worden omgevormd.'
Die Peter Kampschuur is, net zoals eender welk ander levend wezen bezield. Het gehele lichaam is bezield. Die bezieldheid hoeft dan ook niet door energiebanen te stromen, net zoals elektriciteit door draden stroomt. Ik betwijfel zelfs dat die Peter Kampschuur zélf over een persoonlijke 'ziel' beschikt.
Op de vraag 'En een achtste chakra, waar ligt dat?', is Kampschuur's antwoord - alsof hij het écht 'weet': "Dat bevindt zich boven het hoofd en daar wordt de energie die je van boven kunt ontvangen...," gevolgd met een hoop even onzinnige bla, bla, bla.
Laten we er geen extra woorden aan vuilmaken, doch lees de tekst voor jezelf (Oeps! Natuurlijk heeft Peter Kampschuur die rommel achteraf zélf verwijderd... Opgeruimd staat netjes.). Wegens gelijkaardige rommel mogen we daarna niet verschieten dat 'Spiritualiteit' ondertussen zo'n slechte naam heeft verkregen. En, die Peter Kampschuur geeft zich dan nog wel uit als psycholoog... Een psycholoog, die de oorzaken van daadwerkelijk bestaande aandoeningen toeschrijft aan denkbeeldige, en dus onbestaande zaken.
Dit betekent wel niet dat ik alle psychologen over één kam(pschuur) wil schuren.
In elk geval had die Peter Kampschuur zichzelf het recht veroorloofd om mij 'op mijn plaats te zetten'. Maar, ik hoop, beste lezer, dat je begrijpt waarom ik op die man eerder neerkijk dan opkijk.
Belangrijke nota: Ondanks het feit dat er zowel op zijn website als in zijn boeken niets dan leugens staan vermeld - of, noem het 'onwaarheden' - verwijt ik Peter Kampschuur niet dat hijzelf een leugenaar is. Verre van! Hij is even onwetend als zoveel anderen, en met zijn opgedane overtuigingen en geleende kennis bedoelt hij het misschien goed. Hij moet wel: het is zijn beroep.
Maar, onwaarheden worden leugens van zodra hijzelf zou durven beweren dat al hetgeen hij uit andere boeken heeft gekopieerd als waarheden aanprijst. Nu geef ik het woord alweer aan hem..., nadat hij in zijn eigen hart heeft gekeken. Daarom doe ik er misschien goed aan om een deel van de vorige tekst te herhalen...
Gurdjieff: "Vervolgens moet men leren de waarheid te spreken. Dit komt u ook vreemd voor. U geeft er zich geen rekenschap van dat men de waarheid moet 'leren' spreken. Het schijnt u toe, dat het voldoende is dit te willen of ertoe te besluiten. Maar ik zeg u dat de mensen betrekkelijk zelden opzettelijk een leugen vertellen. In de meeste gevallen menen zij de waarheid te spreken. En toch liegen ze voortdurend, zowel wanneer zij een leugen willen vertellen als wanneer zij de waarheid willen spreken. Zij liegen voortdurend, zowel tegen zichzelf als tegen anderen. Daardoor begrijpt niemand ooit zichzelf of iemand anders. Denk eens aan - zou er ooit zoveel tweedracht, zo'n diep wanbegrip en zoveel haat tegen de inzichten en meningen van anderen kunnen bestaan als mensen elkaar konden begrijpen? Maar zij kunnen elkaar niet begrijpen, omdat zij het liegen niet kunnen laten. De waarheid spreken is het moeilijkste wat er op de wereld bestaat, en men moet veel en lang studeren om de waarheid te kunnen spreken. Het te willen is niet voldoende. Om de waarheid te spreken moet men weten wat de waarheid is en wat een leugen is - allereerst in zichzelf. En dat wil niemand weten."
Maar, 'k geef het toe: voor mensen, die het niet willen weten, kunnen deze woorden als zwartgallig overkomen. Waarheden kunnen kwetsen, zelfs indien ze niet die bedoeling hebben. En, ondanks het feit dat sommige lezers me het verwijt kunnen toesturen, dat ik veel teveel aandacht aan een Peter Schuurkamp heb besteed, hoop ik dat anderen de boodschap, die de teksten in zich meedragen, hebben begrepen. En ja: voorbeelden uit het dagelijkse leven, met stervelingen die écht bestaan, hebben veel meer waarde dan denkbeeldige karakters uit boeken.