In een nieuwe studie, waarbij men het verband tracht te leggen tussen parasieten en kannibalisme, is men tot de bevinding gekomen dat sommige parasieten in staat zijn om ervoor te zorgen dat een dier zijn eigen soort opvreet.
Deze bevindingen werden onlangs in het blad 'Royal Society Open Science' gepubliceerd, waarin duidelijk wordt uitgelegd dat bepaalde parasieten, in sommige gevallen, op een directe of indirecte manier, het gedrag van datgene wat het heeft geïnfecteerd, kan beïnvloeden.
Mandy Bunke, verbonden aan de universiteit van Leeds, en haar team wijzen er ons op dat zowel parasitisme evenals kannibalisme in de wereld van Moeder Natuur vrij gebruikelijk is en alomtegenwoordig vertegenwoordigd. Meer dan 3.000 verschillende soorten doen daaraan mee, de mens inclusief. Naar het schijnt is de kans zelfs groot dat parasieten de meest voorkomende levensvorm is op Aarde.
Volgens Bunke kan een grotere vraag naar voedsel de parasiet de gastheer ertoe dwingen om zich nog extra kannibalistisch te gaan gedragen. In elk geval is het bekend dat parasieten op meerdere diersoorten zowel invloed kunnen uitoefenen op hun foerageergedrag evenals kwetsbaarheid in de predatie kunnen veroorzaken.
Voor hun studie focusseerden de wetenschapper zich op de Gammarus duebeni celticus, een garnaalsoort, die vooral in Ierse wateren wordt aangetroffen. In zeer veel gevallen leeft de kleine parasiet Pleistophora mulleri van deze zoetwatergarnaalsoort.
Volgens de bevindingen maken deze parasieten van hun gastheren veel sterkere kannibalen. Het eten van jongen is een normale eigenschap van de garnalen, maar wanneer ze geïnfecteerd zijn met de parasiet, verdubbelt het aantal jongen wat zij tot zich nemen. De volwassen garnalen vielen de jonge soortgenoten sneller aan en verorberden ze ook veel sneller.
Ondanks het feit dat elk van die parasieten ongelooflijk klein is, namelijk 5 micrometer lang, oftewel een vijf miljoenste deel van een meter - dringen miljoenen Pleistophora mulleri binnen in het spierstelsel van de garnaal. Eenmaal binnen richten ze enorme schade aan die spieren, en hoe meer schade er wordt aangericht, hoe meer spieren worden opgevreten - met als gevolg, dat ze naar meer voedingsstoffen hunkeren en de gastheer bovendien ook meer honger krijgt.
Het kannibalistisch gedrag kan de gastheer dus bijstaan om met de schade die de infectie heeft aangericht om te gaan omdat het meer voedsel tot zich toeneemt.
Volgens de onderzoekers is de studie belangrijk om te begrijpen hoe parasieten invloed hebben op biologische systemen. Dat geldt ook voor menselijk gedrag - want, mensen kunnen besmet geraken met het verorberen van rauwe garnalen, vis en andere voedingswaren waren parasieten zich genesteld hebben. Maar gelukkig genoeg worden mensen daardoor niet gedreven om tot kannibalisme over te gaan. Toch zou het zeer goed kunnen dat samenlevingen uit het verleden wel degelijk kannibalen waren omdat ze door parasieten werden beïnvloed.
Weet, dat onderzoekingen hebben aangetoond dat de hersenen van 10 à 20% van de Britse bevolking door de microscopisch kleine, eencellige parasiet Toxoplasma gondii zijn aangetast. Deze parasiet veroorzaakt de ziekte Toxoplasmose, ook wel 'kattenziekte' genoemd. Deze aandoening kan menselijk gedrag wijzigen en er zijn aanwijzingen dat mensen die ermee geïnfecteerd zijn meer bereid zijn om risico's in het leven te nemen.
Toxoplasmaparasieten komen met name voor in de uitwerpselen van een kat en in vlees van onder meer varkens, geiten en schapen. Men kan met deze parasiet in contact komen door:
- De kattenbak te verschonen als daar jonge katten in hebben gepoept. Alle katten raken ermee besmet, maar ze scheiden alleen cysten uit gedurende een paar weken na de eerste besmetting; de cysten worden pas na 48 uur buiten het lichaam te hebben vertoefd infectieus. Normale hygiëne en geregeld verschonen zijn voldoende om besmetting te voorkomen.
- Tuinieren.
- Rauw of onvoldoende verhit vlees (bijvoorbeeld van de barbecue) te eten.
- Ongewassen groenten te eten (risico op besmetting met mest van besmette dieren).
- Zandbakken waar ook katten in komen.
Katten raken besmet door het eten van vlees met cysten of door infectueuze oöcysten, zijnde weefselcysten van prooidieren, in te slikken. In de epitheelcellen van de dunne darm ontstaan uit de gametocyten opnieuw oöcysten, die via de kattenfeces in het milieu terechtkomen. De kat is de eindgastheer en produceert gedurende hooguit 2 weken oöcysten. De oöcysten zijn pas infectieus na een rijpingsfase. Deze duurt in een gematigd klimaat zoals in onze gewesten zo'n 2 tot 3 dagen. De oöcysten zijn erg resistent en kunnen meer dan een jaar infectieus blijven onder warme en vochtige omstandigheden. Infecties bij katachtigen zijn meestal symptoomloos, hoewel ook symptomatische infecties zijn beschreven.
Na een primaire infectie ontstaat een levenslange immuniteit die gebaseerd is op pre-immuniteit, dat wil zeggen zolang er sprake is van een voortdurende latent aanwezige infectie. Bij immuno-incompetente personen kan een latent aanwezige infectie opleven en ernstige symptomen met zich meebrengen.
De meeste mensen merken weinig tot niets als ze geïnfecteerd worden, symptomen blijven uit of doen denken aan een griepje. Het meest voorkomende symptoom is lymfadenopathie, met name van de lymfeklieren in de nek. Doch ernstige symptomen komen voor, vaak bij mensen met een verminderde weerstand. Dit zijn bijvoorbeeld: koorts, algemene malaise, ooginfectie, lever- en miltvergroting en huiduitslag. Slechts bij een klein deel van de patiënten met een primaire infectie zal zich een ernstige manifestatie van de ziekte voordoen zoals: beschadigingen aan onder andere de hersenen en het netvlies. De afgelopen jaren zijn aanwijzingen gevonden dat toxoplasma-infectie geassocieerd is met een verandering in persoonlijkheidskenmerken en een verminderd psychomotorisch vermogen. Enige tientallen procenten van de bevolking hebben antistoffen tegen de parasiet en zijn er dus ooit mee besmet geweest. De meesten hebben daar nooit iets van gemerkt. De infectie blijft levenslang bestaan maar bij een normaal functionerend immuunsysteem wordt hij niet meer actief.
Toxoplasmose en zwangerschap
Zwangere vrouwen die nog niet geïnfecteerd waren moeten extra opletten; toxoplasmose tast als de vrouw geïnfecteerd raakt tijdens de zwangerschap de ongeboren vrucht aan. Naarmate de zwangerschap jonger is is de kans dat de vrucht het krijgt kleiner maar zijn de gevolgen, als dit toch gebeurt, ernstiger. Er kan zich een spontane abortus, afwijkingen aan de ogen en aan het zenuwstelsel van de vrucht voordoen.
Toxoplasmose en gedrag
Er wordt vermoed dat de toxoplasmaparasiet een invloed kan hebben op het gedrag. Ratten met toxoplasmose worden makkelijker door katten gevangen, doordat ze de katten in sommige gevallen zelfs opzoeken, wat verspreiding van de parasiet in de hand werkt. Mensen met toxoplasmose blijken vaker risico's te nemen, hun reactiesnelheid vertraagt en men maakt maar liefst twee keer zoveel kans op een ongeluk in het verkeer. Volgens een theorie zouden mensen die besmet zijn sneller geneigd zijn een kat als huisdier te nemen. Ook lijkt het erop dat mensen met schizofrenie vaker met toxoplasma besmet zijn dan gemiddeld. Of dit een oorzaak of een gevolg van de schizofrenie is, is echter niet duidelijk.
Wat vond je van de parodie, die er door iemand anders op werd gemaakt? Grappig, nietwaar!? In elk geval: neem haar 'aandoening' niet al té ernstig op, want het meisje heeft, komiek zijnde - of, trachten te zijn, reeds meerdere soortgelijke filmpjes op het internet geplaatst.