Het lichaam is het verlengde van het brein. Zonder dat lichaam zouden de hersenen geen prikkels kunnen opdoen, noch de wereld waarin ze zich bevinden kunnen exploreren. Breinen moet zich dus kunnen verplaatsen. Zeer veel mensen zijn zichzelf er zelfs nog altijd niet van bewust, dat indien ze, bijvoorbeeld, een mentale keuze tussen twee of meerdere dingen moeten maken, hun hersenen reeds eerder voor hen heeft beslist.
Anders gezegd: het lichaam heeft vervolgens slechts één taak te vervullen, en deze is: het innerlijke bevel op te volgen, waarbij de eigenaar ervan in de veronderstelling leeft dat hij/zij een 'bewuste' keuze heeft gemaakt.
Normaliter leven we in de gedachte dat we ietwat controle over onze hersenen hebben, maar natuurlijk is dit een dwaalgedachte. Tracht maar eens vijf minutenlang aan één ding te denken, aan niets anders dan aan één ding. Aan een potlood, bijvoorbeeld.
Feit is: een mens heeft geen enkele controle over zijn gedachten, gevoelens, dromen, fantasieën, en dergelijke meer, en in die momenten dat we 'denken' dat we het wél hebben, zijn het de hersenen die ons dit willen laten geloven.
Over 'wil gesproken... Om die reden beschikt geen enkele mens over een zogenaamde 'vrije wil'. Alles gebeurt in hemzelf, net zoals alle dingen hem overkomen en de slaap hem overvalt. Nochtans is het een groot geluk dat weinigen zich daarvan écht bewust zijn. Denk aan sterven, bijvoorbeeld. We denken het te weten,- met de nadruk op 'denken' - maar mensen beseffen niet dat ze elk moment van de dag kunnen sterven. Ik bedoel: écht weten. Het thema is moeilijk te bespreken, vooral indien het niet echt wordt begrepen.
Wel stel ik me soms de vraag hoe het komt dat wij, mensen, de idee hebben dat we wel degelijk over een vrijheid van denken beschikken. Je weet wel: "Wat gaan we vanavond eten?" - "Naar waar gaan we volgend jaar op reis?" - "Blijf ik thuis, meld ik me ziek, of ga ik werken?", enzovoorts.
In wezen zijn al de antwoorden daarop van geen enkele betekenis. Toch niet voor het zogenaamde 'Groter Plan van de Bestemming van de Aarde'. Net zoals een blad aan een boom voor zichzelf zou kunnen denken dat het belangrijk is, is het - ten opzichte van het Grotere Geheel - van geen enkele waarde. Anders gezegd: wat je ook eet, waar je ook naartoe gaat op reis - en, of je nu thuis blijft, of gaat werken, is enkel en alleen voor jezelf 'belangrijk', misschien.
In het blogbericht over die Sikhs van enkele dagen geleden publiceerde ik het volgende nawoord: "Wat deze mensmachines uitvoeren, kan worden vergeleken met SM + iets meer. Wist je, dat ook jij in principe tot zulke dingen in staat zou kunnen zijn? Hoe? Een voorwaarde is wel, dat het jouw instinctieve deel aanspreekt - maar nogmaals: heb je enig idee van het hoe?"... Het antwoord daarop was, onder andere: de slaap, autosuggestie, hypnose, post-hypnose en zelfhypnose.
Reeds meermaals schreef ik hoe een hypnotiseur een menselijk brein dermate kan beïnvloeden dat men iemand op een podium kan doen kakelen als een kip. Onder hypnose kan men een mens eender wat laten uitvoeren - en zij, die het tegendeel beweren, beseffen misschien niet dat ze liegen. Anderzijds worden we elke dag 'gehypnotiseerd' door de reclame, de films die we bekijken, de boeken die we lezen, door de mensen waarmee we een gesprek voeren, enzovoorts.
Allemaal onschuldige dingen, die deel uitmaken van de hypnotische slaaptoestanden waarin mensen verblijven. Maar, tussen de uitersten zwart-wit, bestaan er miljoenen grijstinten. Meer dan 50, dus, en elke mens vindt daarin zijn plaats.
Die plaats wordt zowel door de werkzaamheden evenals door de inhoud van het brein bepaalt. Natuurlijk speelt 'bewustzijn' eveneens een rol, maar - schreef ik reeds eerder: de mens kent slechts twee van de vier bewustzijnstoestanden, zijnde, de slaap- en waakbewustzijn. En, de bronnen van de hogere vormen van bewustzijn bevinden zich niet in de hersenen. Terug naar het zwart-witte ....
In het zwartere gedeelte treffen we duizenden eigenaardige voorbeelden aan. Eén daarvan is het Gilles de la Tourette Syndroom.
Het tourettesyndroom is vernoemd naar de Franse neuroloog Georges Gilles de la Tourette (1857-1904). Alle mensen, die daaraan lijden, hebben - wegens defecten in de hersenen - een onbedwingbare drang om bepaalde bewegingen te maken - of, om bepaalde geluiden of woorden te uiten.
Zo is coprolalie, of coprolalia - een Grieks woord, dat letterlijk 'poep praten' betekent, eveneens en verschijnsel, dat als extra symptoom van het syndroom van Gilles de la Tourette kan worden aanschouwd. Het is het onvrijwillig uiten van choquerende woorden, zoals: vloeken, obscene, seksistische of racistische taal. Je kunt het een beetje vergelijken met de gedachten, die automatisch in ons hoofd opspringen - met dit verschil, dat we ze dan ook tegelijkertijd uitspreken omdat het brein het afdwingt.
Zulke dwangmatige, ongewilde en in de omgang veelal in meerdere of mindere mate storende bewegingen en geluiden worden 'tics' genoemd. Er zijn echter geen twee mensen met hetzelfde syndroom van Gilles de la Tourette: iedereen heeft zijn persoonlijke tics.
In onderstaand filmpje kunnen we kennismaken met drie mensen, die graag willen dat anderen meer op de hoogte worden gesteld welke symptomen deel kunnen uitmaken van dat meest eigenaardige syndroom. Het meest vreemd is..., dat sommige mensen - zoals je hieronder voor jezelf kunt aanhoren - niet willen dat ze van hun aandoening worden verlost.
Zo ken ikzelf, in de 'Wereld van Miljoenen Grijstinten', ook mensen die niet beter willen worden - want, dan zijn ze verplicht de rode draad van hun leven terug op te pakken. Ik bedoel: zijzelf zijn er natuurlijk niet voor verantwoordelijk, wél hun dicterende hersenen.
Ook de 24-jarige Martijn Musschoot uit Brugge lijdt aan het Gilles de la Tourette Syndroom. Is het voor hem een vloek of een zegen? Eerder een zegen, beweerde hij.