"Als ik 's nachts het regenwoud intrek om naar sabelsprinkhanen te gaan zoeken, hou ik niet van gezelschap," verhaalde Piotr Naskrecki. "Niet dat ik bijzonder asociaal ben, maar als je schichtige en raadselachtige dieren opspoort, doe je dit best geheel op jezelf. In die momenten loop ik heel langzaam, opdat ik niets verstoor of beroer, terwijl ik ondertussen de vegetatie en de bosbodem met het licht van de zaklamp op mijn hoofd afscan."
"Zo nu en dan doe ik het licht uit om me volledig onder te dompelen in de omringende geluiden van het woud. Het zijn dan ook die geluiden die me vaak helpen bij het lokaliseren van een sabelsprinkhaan, die met met zijn vleugels fijne trillingen teweegbrengt. Zo bevond ik me enkele jaren geleden heel diep in een regenwoud van Guyana en was ik precies net hetzelfde aan het doen: in totale duisternis stond ik daar, luisterend naar de geluiden van de nacht - toen ik plots het geritsel van een dier, dat aan het rennen was, hoorde.
Heel duidelijk kon ik horen hoe de harde poten de bodem raakten en hoe droge bladeren onder zijn gewicht werden vergruizeld. Ik drukte op de knop en richtte de lichtstraal naar de bron van het geluid en verwachtte een klein zoogdier te zien. Een buidelrat, bijvoorbeeld, of een gewone rat, misschien.
En op het eerste zicht dacht ik dat ik op een groot, harig dier staarde, ter grootte van een knaagdier.
Maar, mijn hersenen vertelden me dat er iets niet klopte, en voor een fractie van een seconde zond het instinctieve deel van mijn brein een signaal van spijt uit; spijt, dat ik op deze bijzondere avond niet het gezelschap had van iemand anders. Maar, vooraleer die fractie van een seconde voorbij was, boog ik me verder voorover, extatisch, om beter in staat te zijn dit prachtig, bijna mytisch wezen, eindelijk eens met eigen ogen in levende lijve te kunnen aanschouwen.
De Zuid-Amerikaanse Goliathvogelspin - Theraphosa blondi in het Latijn - uit de familie der vogelspinnen, is de allergrootste spin ter wereld. Deze spin heeft haar op zijn kopborststuk, achterlijf en poten, en het 170 gram wegende lichaam meet ongeveer een twaalftal centimeter. Maar, het is vooral de spanwijdte van de poten die het zo indrukwekkend maakt, namelijk: 30 centimeter.
Ondanks de naam 'vogelspin', en het feit dat het eventueel een vogel zou kunnen doden, staan vooral ongewervelden, zoals aardwormen en insecten op het menu. Soms worden kleine zoogdieren, kikkers, hagedissen, vleermuizen, en de inhoud van vogeleieren gegeten.
Het zijn vooral de vrouwtjes, die zo nu en dan eens iets anders op het menu willen hebben. Een vrouwtje is normaal gesproken niet kannibalistisch, maar als ze er zin in heeft, doodt ze na de paring het mannetje, of eet hem later op. Daarom leven vrouwtjes 15 tot 25 jaar lang, en de mannetjes hebben slechts een levensduur van drie tot zes jaar.
Deze spin is in wezen vrij onschadelijk voor de mens. Nochtans heeft deze spinnensoort, net zoals alle vogelspinnen, kaken die door de huid dringen - want, met diezelfde kaken kan het de schedel van een muis doorprikken.
Bij verstoring wrijft het in de eerste plaats met zijn achterpoten tegen het achterlijf. "Oh! Hoe lief!", dacht Piotr Naskrecki op dat moment..., totdat het neest plotseling honderdtallen brandharen vanop het achterlijf in zijn ogen schoot - met als gevolg, dat Piotr dagenlang last had van brandende ogen, die traanden.
De spin is dus zeer prikkelbaar en defensief, en zal bij de minste verstoring brandharen vanop het achterlijf afwerpen. Dan zal ze een sissend geluid maken en wordt er een dreigende houding aangenomen, waarbij de enorme kaken ostentatief worden getoond. Dat sissend geluid worden door microscopisch kleine haken, die zich op de poten bevinden, teweeggebracht, terwijl de spin die poten tegen elkaar schuurt.
Bij een aanval kan de spin voorwaarts springen alvorens de belager te bijten. Bij een beet wordt een relatief ongevaarlijk gif ingespoten, waarvan de uitwerking vergelijkbaar is met een wespensteek - maar, omdat de beet gepaard gaat met diepe wonden, doet men er best aan de Goliathvogelspin te mijden. 't Is maar dat je het weet, indien je ooit in het Zuid-Amerikaanse regenwoud verzeild geraakt...
