Alternaïeve mensen kunnen blijven dromen over een utopische wereld; een wereld vrij van oorlogen, vrij van geweld, misdaad, corruptie, verkrachtingen, maar ook een wereld bevrijd van agressieve sporten. Deze laatste voeden het instinctieve gewelddadige in de mens, kweekt hooliganisme aan, en zo meer.
We leven weliswaar in een knotsgekke wereld. Indien we de tv of de radio aanzetten aanhoren we bijna dagelijks het geweld dat zich hier of daar in de wereld heeft voorgedaan en ondertussen blijven velen naar vrede snakken. Maar in hoeverre is een gewone sterveling in staat de vrede te bewaren tussen eigen familieleden, werkmakkers, buren, andersdenkenden, andersgekleurden én de vrede in zichzelf?
Anderzijds is geweld voor zeer vele mensen een voedingsbron: ze krijgen er zelfs een kick van omdat het in schril contrast staat met het routinematige karakter van hun dagelijks leven. Tevens zijn ze op zoek naar sensatie, prestige, uitdaging, avontuur en een gevoel van macht over de medemens.
Zelfs sport, dat in wezen op een sportieve manier zou moeten uitgeoefend worden, ontaardt meestal in geweld: zowel op het plein, in de tribunes evenals daarbuiten.
Oriana Fallaci, bijvoorbeeld,schreef in haar boek ‘Dekracht van de rede’ het volgende: "Plato beweert dat er altijd oorlog zal blijven bestaan, omdat oorlog voortkomt uit menselijke emoties. Dat men zich er niet aan kan onttrekken, omdat het diep in de menselijke aard geworteld zit, in onze neiging tot woede en arrogantie, in onze wil om aanzien te hebben, te overheersen en zelfs oppermachtig te zijn. En hij heeft zonder twijfel gelijk. Als je er goed over nadenkt, bestaat alles wat we doen uit oorlogsdaden. Iedere dagelijkse handeling is een vorm van oorlog die we tegen iets of iemand voeren. Rivaliteit op het werk en in de politiek is een vorm van oorlog. De verkiezingsstrijd is een vorm van oorlog. Competitie in al haar facetten is een vorm van oorlog.
Sportwedstrijden zijn een vorm van oorlog. En sommige sporten zijn ook echt een oorlog. Met inbegrip van voetbal, dat ik nooit leuk gevonden heb, omdat de aanblik van die 22 jongens, die de bal van elkaar afpikken en zich daarbij pijn doen met ellebogen, trappen en schoppen tegen hun scheenbeen, me echt tegen de borst stuit. En praat me niet van boksen, of nog erger, worstelen. Het schouwspel van twee mannen die elkaar aftuigen, elkaars neus en mond tot moes slaan, die elkaar armen en benen ontwrichten en elkaar de nek omdraaien, vervult me met afschuw."
Voetbalsupporter zijn, is voor een specifiek soort van menstype weggelegd. Bij rellen na een voetbalwedstijd in de Egyptische havenstad Port Said vielen honderden gewonden. Sommige kranten spreken over een duizendtal. Er zouden ook al 74 doden geteld zijn. Onder de doden zouden zich ook veiligheidsmensen bevinden. "Veel mensen zijn omgekomen door verstikking en zware breuken", zegt dokter Hassan al-Isnawi, directeur van het ziekenhuis in Port Said.
De teams al-Masri en al-Ahly staan bekend als aartsrivalen. De afgelopen jaren kwam het vaker tot bloederige confrontaties, maar nu hebben ze wel ietwat overdreven: beide clubs hebben 74 supporters verloren...
Supporters van het thuisteam, al-Masri, bestormden na het fluitsignaal het veld na een 3-1 zege op al-Ahly, een topteam uit Caïro. Ze vielen spelers en fans van al-Ahly aan. Daarbij werden onder meer stenen, flessen en vuurwerk gegooid. De vijandelijkheden zetten zich ook buiten het stadion voort.
Ooggetuigen vertellen dat er al tijdens de match veel spanning hing. Zo zou een supporter van voetbalclub al-Ahly een banner in de lucht gestoken hebben die beledigend was voor de supporters van al-Masri. Na de match brak de veer bij het thuisteam en hun supporters vielen de spelers en fans van al-Ahly aan. Op de livebeelden is duidelijk te zien hoe de spelers van al-Ahly door woedende aanhangers van al-Masri worden achtervolgd en aangevallen.
Volgens bepaalde bronnen zou de politie veel te laat ingegrepen hebben en zou er sowieso onvoldoende bewaking bij het voetbalduel aanwezig geweest zijn. Ook buiten het stadion was er weinig politie te bespeuren. Sinds de aanhoudende protesten tegen het politieke regime is het opmerkelijk dat de politie veel minder aanwezig en zichtbaar is in het openbaar leven. Ook zouden er geen medische teams of slechts een beperkt aantal medische teams ter plaatse geweest zijn, waardoor veel mensen te laat de nodige medische verzorging hebben gekregen.
Al-Masri en al-Ahly staan bekend als aartsrivalen. De afgelopen jaren kwam het vaker tot bloederige confrontaties tussen de supporters van beide ploegen. Vooral de supporters van al-Ahly staan bekend als uitermate gewelddadig en hebben er niet voor teruggedeinsd om de politie bij de recente politieke betogingen hard aan te pakken. Er gaan nu geruchten dat de aanpak van de supporters van al-Ahly tijdens de voorbije voetbalmatch in scène zou gezet zijn.
Volgens het Egyptische ministerie van Binnenlandse Zaken heeft de politie al zeker 47 mensen opgepakt voor de ongeregeldheden. De eerste minister Kamal al-Ganzouri heeft een crisisvergadering bijeengeroepen om de situatie te analyseren. Sepp Blatter, de voorzitter van de wereldvoetbalbond Fifa, heeft de rellen al bestempeld als ‘een donkere dag’ voor het voetbal.
De onderminister van Volksgezondheid in Egypte sprak van ‘de grootste ramp in de geschiedenis van het voetbal in Egypte’. De Egyptische voetbalbond besliste alvast om de belangrijkste competitie van het land, de Premier League, tot nader order stil te leggen.
De belangrijkste Egyptische oppositiegroep, April 6, houdt het militair bewind in het land verantwoordelijk voor de dodelijke voetbalrellen. April 6 zegt dat het leger ‘doelbewust chaos aanmoedigt in Egypte om het volk te dwingen het aan de macht te houden’. In verband met het voetbalgeweld heeft de beurs van Caïro een klap van 4,6 procent gekregen. Er zijn in het Noord-Afrikaanse land ook drie dagen van nationale rouw afgekondigd.
De burgers plannen grote protestacties de volgende dagen tegen de incompetentie en onmacht van de politie. En zo zal de zwarte inktvlek van geweld zich als de armen van een octupus in alle richtingen blijven verspreiden...
De haat tussen beide ploegen dateert uit de vorige eeuw. Al Ahly SC was een voetbalclub die als tegenhanger van de rivaal Al Masry SC was opgericht ; een rivaal, die het Britse koloniaal regime steunde. De supporters van beide ploegen vergaten voor een tijdje hun wederzijdse gramschap toen ze het tezamen tegen het regime van Mubarak opnamen. Maar nu staan ze terug als vijanden tegenover elkaar.
Wat die arme drommels niet beseffen is, dat ze blindelings in de kaarten hebben gespeeld van het militaire regime, dat er nu zal voor zorgen dat ‘de zwakken worden beschermd’...