Soms vraag ik me af wanneer precies de pre-historische, Bijbelse Adam en Eva op het wereldtoneel verschenen - en... hoe ze eruit zagen. Reeds in 1973 bewees Dr. Mary-Claire King, ex-professor aan de Universiteit van Washington, dat het menselijke DNA voor 99% overeenkwam met die van de chimpansee. Godzijdank is er nog een verschil... hoe klein ook.
Ook David Reich, verbonden aan de Harvard Universiteit, houdt zich specifiek bezig met genetica. In zijn onderzoek vergelijkt hij de menselijke DNA met die van chimpansee. De DNA wordt aanzien als een 'moleculair uurwerk' waarin zich lukrake mutaties voordoen waarbij Tijd een belangrijke rol speelt. Vooral bij soorten die dicht bij elkaar horen, zoals mens en chimpansee, waar dit nieuwsberichtje over handelt. De nauwkeurigheid van moleculaire uurwerken wordt sterk betwist, maar Reich en zijn team deden hun best om die zo nauwkeurig mogelijk te benaderen.
Anderzijds bestaat Reich's hoofddoel eruit om complexe overeenkomstige erfelijkheidspatronen te vinden die in gelijkaardige ziekten uitmonden. Met andere woorden: ziekten die voorkomen bij zowel de mens als bij de chimpansee. Eén van Reich's meest controversiële stellingen - ontstaan uit het experimenteren met die moleculaire uurwerken - is, dat de menselijke genoom over tenminste de laatste 4 miljoen jaren gradueel begon af te wijken van het origineel, namelijk van die van de chimpansee.
Volgens Reich stamt de mens dus af van de chimpansee. De X-chromosomen vertonen véél te veel sterke gelijkenissen. Maar de breuk tussen mens en dier is niet zo 'netjes' verlopen zoals men het tot op heden veronderstelde. Nieuwe DNA-bewijzen suggereren, dat nadat 'mensen' en chimpansees zich van elkaar afscheidden, ze nog heel lange tijd - Reich bedoelt hiermee: miljoenen jaren - met elkaar copuleerden, waaruit bastaardrassen zouden zijn ontstaan. Een finale genetische afsplitsing deed zich tussen de 6,3 miljoen à 5,4 miljoen jaar geleden voor. Deze bevindingen werden in het vaktijdschrift 'Nature' gepubliceerd.
Doch komt zijn stelling in conflict met de wereld der fossielen, vooral met de zogenaamde 'Toumai schedel' (zie onderstaande foto) waarvan men denkt dat die tot de eerste mensensoort, gekend onder de naam 'Sahelanthropus tchadensis' behoort, en die een 7-tal miljoen jaar geleden op onze aardbol ronddwaalde. Deze schedel vertoont zowel primitieve als verfijnde trekken: de hersenpan van een aap, maar het gezicht en de hoektanden van een mens. Het is mogelijk dat dit fossiel, dat bij de ontdekking in Tsjaad in 2002 opzien baarde, dus geen unieke voorouder van de mens is, maar eerder een voorouder van de chimpansee.
"Deze hybridisatiehypothese, of bastaardisatiehypothese, tornt aan de grenzen van lichtgelovigheid," zei de antropoloog Jeffrey H. Schwartz, die reeds in het verleden verschillende 'bewijzen' had geleverd over de anatomisch morfologische link tussen mens en de orang-oetan, een ander geslacht van mensapen.
De naam 'orang-oetan' is afkomstig van het Maleise 'Orang Hutan', dat 'bosmens' betekent. Schwartz verwijt Reich dat hij vanuit een enggerichte veronderstelling is vertrokken, en 'bewijsmateriaal' voor die veronderstelling heeft gevonden door zich op de chimpansee te concentreren, zonder rekening te houden met andere primaten. Wel staat Schwartz achter de hybridisatiehypothese, maar zegt dat deze ook opgaat voor de orang-oetan en voor de gorilla. Met andere woorden: de eerste menssoorten zouden niet enkel en alleen seksueel gemeenschap hebben gehad met enkel en alleen de chimpansee.
Reich geeft toe dat, wegens natuurlijke selectie, de mannelijke afstammelingen van de bastaardpopulatie voor 100% steriel waren, maar dat de vrouwtjes die daaruit afstamden wel degelijk vruchtbaar waren indien ze opnieuw met voorouderlijke mannetjes met gelijkaardige X-chromosoom copuleerden. Maar niemand weet wat er precies gebeurde nadat de eerste mens zich van de chimpansee afscheurde en in welke mate ze daarna nog met elkaar gemeenschap hadden.
In elk geval, ondanks de disputen en andere denkwijzen, opent deze hybridisatiehypothese nieuwe uitgangspunten voor zowel de genetici als voor de antropologen. Beide groepen hebben meer bewijzen nodig om hun standpunten te verdedigen. Ondertussen doet men er dus slim aan om met de overeenkomsten te werken.
Over overeenkomsten gesproken...
Mensen hadden/hebben een staart, en chimpansees lachen
- Naar het schijnt kon de mens reeds lachen toen hij - een 7-tal miljoen jaar geleden - zich langzaamaan van het apenras afscheurde. Vandaag de dag kunnen chimpansees, bijvoorbeeld, ook lachen. Maar ook andere primaten, zoals de gorilla en de orang-oetan. Al je hen kietelt, brengen ze een soort gehijg voort dat op een lach moet lijken. Apen lachen dus op een totaal andere en meest eigenaardige manier. Als ze lachen, ademhalen ze in en uit en produceren al doende een vorm van een ademhalend gehijg. Men kon dit het sterkst vaststellen bij bonobo's, de pygmee chimpansees. Als ze lachen, gelijken zelfs hun gelaatsuitdrukkingen sterk op die van menselijke baby's.
De menselijke lach... Lachen is een uitlaatklep. Het is een vorm van ontlasting van de overtollige, opgestapelde energieën. Daarom is lachen, volgens de volksmond, 'zo gezond'. Voor de meer bewuste mens echter is lachen zuiver energieverlies. Daarom wordt er op hoger niveau gesproken over 'Boeddha's Glimlach': een lachen met het hart, dat zijn uitdrukking vindt in de ogen.
Wetenschappelijk gezien komt de menselijke DNA dus voor 99% overeen met die van de chimpansee. Waar staat die ene, extra % in godsnaam voor... als het niet op bewust-zijn slaat? Het antwoord vinden in het licht van de waarheid is moeilijker dan we denken. Mensen kunnen, dankzij het feit dat de schoolplicht in onze gewesten bestaat, lezen, schrijven en zich gedragen net als andere mensen.
Wolfskinderen, bijvoorbeeld, kunnen - van zodra ze in onze maatschappij worden opgenomen - niet meer lezen, schrijven, noch een taal aanleren. Voor hen is het te laat. Met andere woorden: dankzij opvoeding kan elke mens, van welk bewustzijnsniveau ook, zich aanpassen aan de meer bewuste mens, en via na-aperij zich op dezelfde manier gaan gedragen. Zelfs Diogenes zocht in zijn tijd naar een Mens, maar heeft die nooit gevonden, naar het schijnt.
G. I. Gurdjieff drukte het nog sterker uit: voor hem is de mens een levend wezen zonder werkelijke wil, waarin alles automatisch gebeurt. De mens heeft zelfs over zijn eigen gedachten en gevoelens geen enkele controle: ze overvallen hem, automatisch. Heb jij een idee over wat je binnen 5 minuten zult gaan denken?... Kan jij, al was het maar voor 5 minuten, aan één ding denken? Aan niets anders, behalve aan dat ene ding?... We hebben het toch over Jóuw denken, Jóuw wil, Jóuw brein? Binnen de paar seconden worden we weliswaar door 1001 gedachten overvallen, buiten onze 'wil' om, of datgene wat we 'wil' noemen. Lees er meer over in het boek 'Op zoek naar het wonderbaarlijke', geschreven door P. D. Ouspensky, één van Gurdjieff's leerlingen.
- Chimpansees hebben, net als de mens, geen staart. Maar ooit heeft de primitieve mens een staart gehad. Volgens evolutionisten is ons staartbeentje een rudimentair overblijfsel van een voorouderlijke staart. Embryo's hebben een staart van 10 tot 12 wervels die 10% van de lichaamslengte inneemt en door apoptose, het Latijn voor 'geprogrammeerde celdood', later weer afgebroken wordt. Dat is een indicatie dat het afstamt van een voorouderlijke staart.
In het begin van dit nieuwsberichtje stelde ik mezelf de vraag hoe een Adam of een Eva er miljoenen jaren zou hebben uitgezien. Onderstaande illustratie geeft ons een beeld van hoe één van onze voorouders, 14.000 jaar geleden, er ongeveer uitzag...
Nota: Afbeeldingen en talrijke artikelen uit 2007 werden achteraf verwijderd, omdat ze verouderd waren - of, ze namen teveel schijfruimte in beslag.