Door de eeuwen heen heeft de mens altijd zijn best gedaan om zijn, of haar, uiterlijk te kunnen verbeteren, zelfs indien hij/zij er aanzienlijk moest onder lijden. Aantrekkelijke mensen hadden toen, en hebben nu nog altijd, iets meer succes hebben op de sociale ladder én op de huwelijksladder dan minder aantrekkelijke mensen. Zo vonden ze betere banen met meer inkomen, trouwden met meer aantrekkelijke partners, konden hun kinderen rijkelijker opvoeden, et cetera. Wie dus zijn/haar uiterlijk wilde oppeppen, had er heel zeker economische voordelen bij. Als we spreken 'over de eeuwen heen', hoeven we er in wezen niet al té ver voor teruggaan. Laten we het dan ook even hebben over die Goede Oude Tijd.
Neem nu de Lotusvoetjes, de Chinese vrouwenvoetjes, bijvoorbeeld. Die vrouwen liepen met popperige schoentjes rond omdat vroeger zeer vele Chinese meisjes al op heel jonge leeftijd hun voeten lieten inbinden. Kleine voetjes waren destijds een teken van schoonheid. Voeten waren indertijd in dat deel van de wereld de meest intieme en erotische delen van de vrouwelijke anatomie. Mannen kregen er een kick van. Vrouwen met kleine voetjes droegen ook opvallende, met goud geborduurde schoentjes. Of ze waren fel gekleurd. Soms werden er belletjes in of op verwerkt. Gewoonweg om de aandacht te trekken.
Echtgenotes, maîtresses, en prostituees werden getaxeerd op de vorm en de grote van hun voeten. Hoe kleiner de voeten, hoe meer sex-appeal vrouwen hadden, en hoe groter de kans om aan een partner te geraken. Door het steeds inbinden, bleven de voeten klein, maar in werkelijkheid waren die voeten helemaal verfromfraaid. Op röntgenopnames kon men dat heel duidelijk zien. Maar het blote oog heeft de x-stralenfoto's daar niet voor nodig, zoals de hierna afgebeelde foto's het duidelijk laten zien.
In 1911 toen de Chinese republiek aan de macht kwam, verbood men dat inbinden van voeten ,maar het werd nog jarenlang heel stiekem uitgevoerd. Vooral bij de lagere klassen van de bevolking en bij de mensen op het platteland, waar men grote voeten bleef aanzien als lelijk, en dus onaanvaardbaar. Het was maar sedert eind jaren 1940, tijdens de Communistische revolutie, dat er definitief een einde aan werd gemaakt.
Om van ingebonden voeten terug normale voeten te maken, was een langdurig, moeizaam en pijnlijk proces. Teneinde de pijn te verlichten of te vermijden, moesten de windels regelmatig een tijdje losgemaakt worden, om ze daarna dan toch weer strakker aan te trekken, om ze daarna nogmaals losser te maken, enzovoorts. Maar voor oudere vrouwen gold dit niet meer: ze waren, en bleven gehandicapt.
Xiao Mai Sun-niang vertelt...
"Ik ben in een dorpje geboren waar elke vrouw de voeten afbond. Ik had altijd begrepen dat dit iets was dat elk klein meisje deed. De gedachte om niet af te binden kwam toen nooit in mij op. Sommige ouders sloegen hun kinderen... voor hun bestwil. Als ze geen kleine voeten zouden hebben, zouden ze nooit aan een man geraken en eindig je als een dienstmeisje. Maar als je kleine voeten had, en je kon huwen, dan kon je jezelf een meid veroorloven, die voor jou je huishouden deed.
Ik deed het nochtans heel spontaan. De enige vraag die wel in me opkwam was hoe klein ik mijn voeten zou maken. Toen ik drie was bewonderde ik de voeten van mijn tante. Die waren klein, maar dan ook zeer klein. Haar voeten waren in felrode windels gewikkeld en ze droeg hagelwitte schoentjes. Ik was zo sterk door die aanblik betoverd, dat ik toen besloot om mijn voeten ook tot zo klein te laten uitgroeien.
Toen ik negen jaar was, begon mijn moeder met het afbinden. Ietwat laat, maar beter laat dan nooit. Normaliter begint men er mee van zodra een kind tussen de 6 en 8 is. Maar wanneer je er mee begint is eigenlijk niet zo heel belangrijk; het eindresultaat is het enige dat telt, en dat resultaat hangt dan weeral af van hoe strak je de voeten afbindt. Nooit verzette ik me ertegen, integendeel. De mooiste voeten zijn klein en recht. Ze mogen dus niet krom zijn of naar een of andere zijwaartse kant uitgroeien
Over de jaren vergeleek ik mijn voeten altijd met die van mijn tante. Drie jaar later waren ze bijna even klein. Mijn moeder was zo fier op mij dat ze een kettinkje voor mij kocht dat ik rond de enkel droeg. Het rinkelde terwijl ik liep en verkreeg op die manier dan ook veel aandacht. Nochtans waren er in mijn dorp meisjes wiens voeten kleiner waren dan de mijne.
Afbinden doet pijn in het begin en er bestaat niets in de wereld waarmee je die pijn kunt verzachten. Dat was de prijs die je er voor betaalde: indien je kleine voeten wenste, moest je pijn lijden. De eerste jaren bloeden de voeten erg. Het vlees verrot. Meestal had ik geen kracht in mijn lichaam en kon ik niet al te veel doen. Dus hielp ik niet mee in het huishouden, noch liep ik veel rond. Van zodra ik 12 was, kon ik een beetje rondwandelen zonder de hulp van iemand anders. Toch was het nog altijd een zeer pijnlijke zaak. Ongeveer 20 jaar later verdween alle pijn. Vandaag de dag kan ik naar de tempel wandelen, daar een wierookstokje doen branden, en alleen terug naar huis komen. Maar anders verlaat ik nooit alleen het huis. Ik kan mijn evenwicht niet al te goed bewaren. Eens nam ik de bus. Ik droeg mijn baby op de rug. Ik had de tijd niet om achteraan een zitplaats te bemachtigen. De bus vertrok en ik viel pardoes op de grond. Van toen af aan ben ik nooit meer alleen weggegaan.
Elke avond vooraleer ik ga slapen was ik mijn voeten en doe er verse windels om. Dan doe ik mijn slaapschoentjes aan. Het zijn net buideltasjes die ik over de windels trek tot aan mijn enkels. Tijdens de dag draag ik altijd de type schoenen die ik nu draag. Ik heb ze zelf gemaakt omdat je ze niet in winkels kunt aankopen. Van tijd tot tijd vraagt een toerist mij of ik ze verkoop. Dat doe ik dan en zo verkrijg ik een beetje extra zakgeld. Toen ik jonger was, ben ik nooit gaan werken. Ik deed een beetje borduurwerk en nadat mijn vader stierf, ben ik met een zeeman gehuwd. Ik deed het huishoudelijk werk en bracht mijn kinderen groot. Acht zijn het er geweest.
Mijn voeten zijn nooit uit de windels geweest, behalve bij het dagelijkse verversen ervan. Ze zijn op drie plaatsen gebroken omdat ze anders nooit zo klein konden worden en ik heb die windels nodig om mijn voeten te ondersteunen en bijeen te houden. Zonder die windels zou ik nooit in staat zijn geweest de pijn te verdragen en de pijnen die ik zou moeten hebben ondergaan om mijn voeten terug tot een normale staat te laten uitgroeien, zou ik nooit hebben kunnen uitstaan. Bovendien zou ik zonder die windels nooit hebben kunnen lopen."