'Plato's Dialogen' zou ik hier integraal willen publiceren, gericht aan mensen, die het nog nooit hebben gelezen, maar daarvoor is er ruimte tekort.
Onthoud, dat Socrates van circa 470 v.Chr. to 399 v.Chr. hier op deze aardbol rondliep: meer dan 2.000 jaar geleden dus. Hij stierf door de gifbeker met veel liefde uit te drinken, popelend om datgene te ervaren wat hij zijn leven lang had onderzocht, zijnde: zijn ziel en haar verblijf in het Hiernamaals. Tof, hé!... Maar om daaraan als mens te voldoen, moest je - volgens hem - wél aan bepaalde voorwaarden voldoen, waaronder: het bestaan van een ziel. Wat wist hij daarover, onder andere, te vertellen?...
NOTA: Een groot gedeelte van deze tekst werd in januari 2019 naar de rubriek Eclecticus overgebracht.
Zeer veel mensen lezen iets, en veronderstellen dat al wat op één persoon betrekking heeft - zoals op een Boeddha, een Jezus, een Gurdjieff - of wie dan ook van datzelfde niveau - ook voor de 7 miljard anderen geldt. :-) Heel begrijpelijk - want, niemand - zelfs zij, die zich hun gehele leven lang met hun lichaam hebben geïdentificeerd - wenst uitgesloten te worden.
Ter aanvulling hiervan zou Gurdjieff hierop nochtans toevoegen: "Zalig is hij die geen ziel heeft. Zalig is hij die een ziel heeft. Maar o wee wiens ziel slechts in wording is."
Ondanks het feit dat alles is bezield (zelfs een steen, een plant en alles wat op Aarde te vinden is, de Aarde incluis) is volgens diezelfde Gurdjieff het verwerven van een persoonlijke ziel een pure luxe die slechts door inspanning kan worden verkregen. En, als je de woorden van Socrates (her)leest, te beginnen met: "Is niet de filosoof allereerst hieraan kenbaar, dat hij zoveel mogelijk zijn ziel losmaakt van de gemeenschap met het lichaam, in afwijking van de andere mensen?" - beweerde hij niets anders. Er worden dus bepaalde inspanningen vereist. Filosoferen op zichzelf is dus niet voldoende.
Natuurlijk hoef je die dingen niet klakkeloos aan te nemen.
In elk geval: als er 'iets' is - noem het Ziel, Zelf, Ware Ik, Ik Ben, of wat dan ook - dan kan dat 'iets' misschien blijven nabestaan. Men kan zichzelf natuurlijk daarbij afvragen: "En wat, indien er niets is, behalve een 'iets' in de wereld van de verbeelding?"...
Kan iets, dat enkel en alleen uit stof bestaat, zoals een mineraal, plant, dier, het lichaam van mens, enzovoorts, tot iets anders dan tot datzelfde stof wederkeren? 't Is maar een vraagje. Een Jezus zou eraan kunnen toevoegen: "Och, laat de doden de doden begraven..." :-)
Besef ook dat een mens, samen met zijn laatste ademtocht, zijn geest geeft; het eertijds 'bezielde leven', niet de ziel, daar waar een Jezus zei: "Heer, in uw handen geef ik mijn Geest."
Tevens dient men een onderscheid te maken tussen 'geest' en 'Geest', tussen het 'bezlelde leven', en datgene wat aan het geestelijk lichaam toebehoort, ook wel gekend onder de namen 'mentaal lichaam' en 'spirtueel lichaam'. Anders gezegd: een totaal ander lichaam dan het stoffelijke, dat tot stof moet wederkeren.
Met andere woorden: zelfs indien een mens tijdens zijn leven in staat is om uit de bezieldheid een persoonlijke ziel te creëren, moet er daarna nog een voertuig zijn waarin ze - na het afleggen van dat stoffelijke voertuig - kan verhuizen. Zelfs de farao's en hogepriesters uit de Egyptische Oudheid waren daarvan op de hoogte.
Maar..., zoals ik reeds eerder schreef: geloof daar geen woord van, en zoek het voor jezelf uit. Door aan Ware Zelfkennis te doen, bijvoorbeeld, waarmee ik natuurlijk nogmaals naar DIMschool vzw verwijs. :-)
Enkele Gurdjieff aforismen
