Ze bewegen zich dermate snel dat wij, met onze menselijke ogen, alleen maar een kleurrijke zwevende plek zien, en een wazig beeld van de snel bewegende vleugels. Maar, wanneer ze door hogesnelheidscamera 's worden bevroren, geven kolibries hun geheimen prijs.
Kolibries leven uitsluitend in de Verenigde Staten van Amerika, van Alaska tot in Vuurland, maar vooral in het zuiden ervan. De kleinste onder hen kan minder dan twee gram wegen; de grootste, de reusachtige kolibrie gevonden in Peru en Chili, iets van een 20 gram.
Het zijn de kleinste vogels ter wereld, en de enige vogels die gedurende 30 seconden of langer ter plaatse in de lucht kunnen blijven zweven. Ook zijn ze de enige vogels met een ingebouwde 'omgekeerde versnelling' - dat wil zeggen: ze kunnen achteruit vliegen, en ook recht omhoog of recht omlaag; dit, dankzij een vleugelslag van 15 tot 80 slagen per seconde, afhankelijk van de soort, waarvan er een 340-tal van bestaan.
In onderstaande videoclip kan je duidelijk zien dat een kolibrie zijn tong kan uitrollen en het de vorm van een strohalm verkrijgt. De punt ervan is gespleten, en daardoor kan hij bij nectar komen waar zelfs insecten niet bij kunnen.
Doch, dat ter plaatse blijven zweven heeft ook zijn nadelen...
Dankzij een studie, uitgevoerd door Zwitserse en Amerikaanse onderzoekers, is men tot de vaststelling gekomen dat verschillende soorten bidsprinkhanen zich met vogels voeden, en vooral met hun hersenen.
Sommige bidsprinkhanensoorten staan bekend voor het feit dat mannetjes tijdens of na het paren door hun vrouwtjes worden opgegeten. Het kannibalistische gedrag is dan ook niet onbekend. Opmerkelijk is wel dat het mannetje in staat is om de paring voort te zetten nadat hij is onthoofd en half opgegeten. Dit is mogelijk doordat de zenuwknopen in het achterlijf actief blijven totdat ze worden verschalkt, zodat de spieren aangestuurd kunnen blijven worden. Beelden daarvan kan je op een onderstaand filmpje aanschouwen.
Bij een aantal soorten scheidt de kop van het mannetje paringsonderdrukkende stoffen af, zodat het mannetje juist seksueel actiever wordt nádat hij is onthoofd. Bij sommige soorten kan het mannetje zelfs geen spermapakket afzetten zolang hij zijn hoofd nog heeft.
Omdat het mannetje na de paring wordt opgegeten, heeft het vrouwtje direct daarna iets te eten. Voor de aanmaak van eieren zijn bouwstoffen nodig, en zo geeft het mannetje niet alleen zijn genen maar tevens zijn proteïnen door aan zijn nageslacht. Dit verschijnsel is overigens heel normaal bij vele andere geleedpotigen, zoals spinnen, schorpioenen en ook bij sommige andere insecten zoals de mierenleeuwen," lezen we vervolgens op Wikipedia.
Bidsprinkhanen zijn dus zeer kannibalistisch ingesteld: ook de jonge nimfen eten het grootste deel van hun eigen broers en zussen binnen korte tijd op, zodat er maar enkele overblijven. Maar, 'k ben aan het afdwalen...
Er bestaan een 2.300-tal soorten bidsprinkhanen. Bij bepaalde soorten stelde men dus vast dat ze het vooral gemunt hebben op de hersenen van vogels. Bovendien kwam men aan de weet dat van de 24 soorten vogels die op het menu stonden de kolibrie de meest begeerde was.
Vooraleer aan te vallen, neemt de bidsprinkhaan een roerloze, afwachtende houding aan, totdat het eerstvolgende slachtoffer naderbij komt. Van zodra dat geschiedt, nemen de lange vangpoten de prooi vast om die dan niet meer te lossen. Vervolgens wordt de gevangene langzaamaan levend opgegeten totdat er bijna niets van overblijft.
Meestal bestaat de prooi uit andere insecten die in planten leven, zoals vliegen, muggen, sprinkhanen, en vliesvleugeligen, zoals bijen en hommels. Er zijn ook waarnemingen gedaan van grotere bidsprinkhanen die kleine hagedissen, kikkers en zelfs kleine vogels buitmaakten en opaten. Vooral kolibries, omdat ze - wegens het feit dat ze ter plaatse kunnen blijven zweven - het voor de bidsprinkhaan heel gemakkelijk maken.
Een bidsprinkhaan kan prooien aan die de helft groter zijn dan het dier zelf, maar veel te grote prooien worden wel losgelaten. Ze zijn zelfs in staat om met de ene poot een prooi vast te houden ,terwijl met de andere vangpoot de aanval op een tweede prooi wordt ingezet. Vervolgens worden de prooien één voor één opgegeten.
Nog iets...
Eigenlijk is de naam 'bidsprinkhaan' een totaal verkeerde keuze. Ze bidden niet, ze kunnen niet springen, en ze meer verwant zijn aan kakkerlakken en termieten dan aan de rechtvleugeligen, waartoe de krekels en sprinkhanen behoren.
Bidsprinkhaan bijt het hoofd van het mannetje af tijdens het seksen. Oftewel: hoe een mannetje zijn hoofd kan verliezen...
Bron: Wikipedia, et cetera
Nabericht: Je mag er niet over nadenken, maar in wezen heeft alles wat in de wereld van Moeder Natuur bestaat slechts één doel, zijnde: te zorgen voor het nageslacht. Ook wijzelf verzorgen daarmee de 'Onsterfelijkheid van de Mensheid'.
Vraagje: Welke betekenis geef jij aan 'De Zin van Jouw Leven?'...