|
|
Evolutie: Schepping of toeval ? - Julien Hendrickx
|
|
Samenvatting.
De wetenschap laat niet graag de evolutietheorie vallen omdat zij geen valabel alternatief heeft. Met de ideeën die de kerk er al eeuwen in haar dogmatische onwetendheid op nahoudt, en met een wetenschap die door de totale verwerping hiervan in haar onwetendheid het kind met het badwater heeft weggegoten, is er een vacuüm ontstaan waarin geen van beide partijen zich wenst te begeven. Allerlei kleingeestige factoren beletten deze stap. Gezichtsverlies, status, conditionering, traditie, intellectuele hoogmoed, uit de hand gelopen egoïsme, enzovoorts, behoren allen tot deze factoren. Maar de belangrijkste factor van allemaal, de factor die alle andere factoren in stand houdt, is slaap. Slaap verhindert ons om te zien hoe sterfelijk we zijn en hoe al onze gekoesterde denkbeelden op een dag zullen verdwijnen als sneeuw onder de zon.
We vragen ons zelden af waar ons wezen is, als in de droomloze slaap al onze denkbeelden verdwijnen die we bij het ontwaken terug vinden. Wat betekenen onze wil, ons denken en ons bewustzijn, als iets buiten ons beslist dat het tijd is om al deze dingen los te laten die we '€˜s morgens bij het ontwaken ongevraagd terug vinden of bij de lichamelijke dood volledig afleggen? Werkelijke evolutie is de evolutie van die factoren die we ons in onze slaap verbeelden (dromen) al te hebben. Tijd is onze grootste vijand omdat tijd ons uit het hier en nu haalt en gevangen houdt in illusies die de slaap bevorderen. Tijd doet ons geloven dat we evolueren, terwijl we in werkelijkheid involueren en steeds verder mechanisch wegdrijven van de éénheid en verdrinken in de veelheid. Al onze kennis heeft ons niet bevrijd, maar doen verdwalen in een doolhof waarvan de vorkende paden steeds verder van de bron komen te liggen en toenemen in complexiteit. We geraken steeds meer in de ban van de tijd. In de sport werken we nu reeds met honderdsten van een seconde en onze uurwerken worden geijkt op het ritme van een atoomklok die miljoensten van een seconde nauwkeurig is. We extrapoleren tijd al naargelang onze persoonlijke behoeften, in het verleden of in de toekomst en gebruiken het als een drogbeeld om het anders onbegrepen mechanisme van het leven te verklaren, en vergeten hierbij dat tijd het minst begrepen aspect is van het leven. Willen we iets ervaren, dan moet er ook iets '€˜zijn'€™, en dat '€˜zijn'€™ moet zich zo aan ons zo presenteren dat het een richting heeft, en dat doet het via het geheugen. En dat geheugen moet een grond hebben, een tijdloos bewustzijn als referentiepunt. Tijd is niet wat het lijkt te zijn. Tijd is een vorm van slapen met de ogen open en het lichaam actief.
Laat ons eens even kijken wat Gurdjieff ons weet te vertellen over de wet van drie, of de drie krachten, in het christendom bekend als Vader, Zoon en Heilige Geest: '€˜Ieder verschijnsel, op welke schaal en in welke wereld het ook plaatsvindt, vanaf de moleculaire tot de kosmische, is het resultaat van de combinatie of het samentreffen van drie verschillende en tegengestelde krachten, de actieve, de passieve en de neutrale kracht. Dit zijn slechts namen, in werkelijkheid zijn alle drie de krachten gelijkelijk actief en doen zich enkel op hun ontmoetingspunten als actief, passief en neutraliserend voor, dat wil zeggen alleen met betrekking tot elkaar op een bepaald ogenblik. De eerste twee krachten zijn min of meer begrijpelijk voor de mens, maar de derde kracht is niet direct waar te nemen en te begrijpen'€™.
'€˜De eerste kracht ontstaat zonder ophouden uit de oorzaken die in de boezem van de Oorspronkelijke Bron zelf optreden als gevolg van de druk van de nieuwe bestaansvormen en vloeit vervolgens door traagheid uit deze Oorspronkelijke Bron naar buiten. De tweede kracht is hetgeen de eerste kracht wordt wanneer hij, na de impuls van traagheid te hebben verloren, de neiging heeft opnieuw te versmelten met het principe van waaruit hij voortkwam. De eerste kracht moet voortdurend involueren en de tweede kracht voordurend evolueren. De derde kracht is niets anders dan het resultaat van de botsing van de eerste twee krachten. Desondanks is de derde kracht toch het belevendigende en verzoenende principe van elke kosmische formatie'€™.
De derde kracht is het NU of het heden. We kunnen dit ook '€˜Zijn'€™ noemen. Je kunt deze drie krachten nog het best vergelijken met een elastiek. De weerstand die je ondervindt bij het uittrekken ervan, zijn twee krachten die zich tegelijkertijd manifesteren. Alleen in ons denken zullen we ze scheiden als afzonderlijk. De ervaring of het bewustzijn van wat zich op datzelfde ondeelbare tijdmoment afspeelt tussen deze twee tegengestelde krachten, treedt eveneens ogenblikkelijk op en is eveneens op geen enkel tijdstip van deze twee krachten te scheiden. Toch noemen we deze ervaring of bewustwording de derde kracht. Deze drie-eenheid rijst op en duikt terug onder in het Absolute waar alles één is. Verleden, heden en toekomst bestaan dus nergens op zichzelf maar vormen een onverbrekelijk geheel. Verleden, heden en toekomst zijn maar woorden, ze zijn gelijk actief en doen zich enkel op de ontmoetingspunten voor als actief, passief of neutraal. De enige scheiding die bestaat, is de scheiding die we met ons denken aanbrengen. Maar zelfs dan kunnen toekomst of verleden als begrip enkel in het heden of het NU worden ervaren. Alleen verduistert een begrip de directe manifestatie die zich onafhankelijk van het denken voordoet. Als dit goed wordt begrepen, dan besef je dat de verschillende manifestaties nooit kunnen optreden als oorzaak en gevolg van elkaar. Oorzaken liggen in de drie-eenheid die één zijn in het Absolute en die aan ieder verschijnsel voorafgaan. Verschijningen zijn enkel het gevolg maar nooit oorzaak. Dat wil dus zeggen dat het ene verschijnsel niet evolueert uit een ander verschijnsel en dat de neodarwinistische evolutietheorie een dwaalbegrip is.
Ik geloof ook niet in een schepper, omdat uit de wet van drie volgt dat de schepper, of de derde kracht, niet onafhankelijk op zichzelf kan bestaan. Het enige dat echt is, is eeuwig, oneindig en van niets afhankelijk. Dit is alleen van toepassing op het Absolute. Het Absolute is zuiver bewustzijn, zuiver weten, zuiver geheugen en zuiver zijn. Het zelfbewustzijn, het tijdelijke weten, het fragmentarische geheugen en het individuele zijn, zijn allen hoedanigheden die hun tijdelijke bestaan ontlenen door reflectie aan het Absolute waaruit ze oprijzen en terug in verdwijnen als golven aan het oppervlak van de zee. Daar alles één is en onafscheidelijk verbonden met het Absolute, vind iedere manifestatie plaats op een ondeelbaar tijdelijk moment dat we NU noemen, en dit NU draagt de illusie van tijdelijkheid in zich omdat het zich spiegelt in het eeuwig tijdloze ondeelbare Absolute. Je zou kunnen zeggen dat een rimpeling aan het oppervlak van het Absolute zich tijdelijk identificeert met het Absolute en dat het dit kan omdat het uit dezelfde substantie bestaat. Het doorzien van deze identificatie is wijsheid die voortkomt uit zelfkennis.
|
|
|
|