|
|
“Gisteren avond, een avond zoals er duizenden waren en nooit nog 1 zal zijn.â€
|
|
“Gisteren avond, een avond zoals er duizenden waren en nooit nog 1 zal zijn.â€
Zoals elke avond kwamen de kinderen thuis van school. Ze waren opgewonden en uitgelaten. Elk droegen ze hun verhaal. De drie meisjes, (7-9-10) zaten samen met me aan tafel. Mijn man was nog aan het werk en onze beide dochters hadden een vriendinnetje meegebracht. Een vrijdagavond rond Sinterklaas.
Ik was hersteld van de “zoveelste moeilijke periode in mijn levenâ€. Gehuild heb ik uren, dagen en weken. Gehuild om de angst die me vervulde. Ik huilde naar de maan, maar de wijsheid bleef uit. Tot een dag ergens in maart van dat zelfde jaaar. Hoewel ik toen niet vermoedde dat het de laatste keer zou zijn, liep het helemaal mis. Ik had mijn hart weer helemaal op slot gedraaid en smeekte, smakte en hunkerde naar liefde, veiligheid geborgenheid, en mezelf zijn.Het ongeoof dat ik nog koesterde over mezelf en draaide mijn hart helemaal op slot. Ik was zo bangom dit moois te verliezen dat ik alles had weggeduwd. Mijn man was naar een vergadering en ik hing zoals wel vaker met de zus van mijn moeder aan de lijn. In deovertuigingdat mijn dochters sliepen, luchtte ik mijn hart. Ik staarde rond in onze kamer en merkte dat ik niet meer thuis was. De pijn in mijn rugdeed me huilen. Ik verzonk samen met mijn meter in de klaagzang des levens. Ik hou van mijn dochters, maar ik miste mijn moeder erg als voorbeeld, klankbord, draagkracht van het kind in mij. Niets vermoedend en verdronken in de tranen van weemoed, melancholie, romantiek en pijn was de deur van de kamer opengegaan. Ik was niet op aarde, ik was een verdronken vlinder in het meer van zelfmedelijden. Ik werd helemaal opgeslorpt door het drama dat zich aan de telefoon afspeelde.
Tot er plots een kleine bruine hand op mijn buik verscheen en een andere me een zakdoek reikte. Een paar pikzwarte ogen keken me vragend aan. Medeleven stond over haar heen gescheven, het was ons oudste, zo mooi. Ze vroeg zacht maar zo lief: “Mama waarom huil je? Ik ben toch bij je en zus ook. Heb je pijn, moeke? Hebben wij je pijn gedaan?†En plots stonden er ook tranen in haar jonge ogen. Het kind haar leek verdwenen, plots keek ik in de spiegel. En in dat moment stopten mijn tranen. Ik vertelde Marainne dat ik zou afleggen, want de tweede kabouter was klom ook het bed op. Terwijl ook zij tegen me aan kroop, legde ik de telefoon neer. Een lang vergeten gevoel bekroop mij. Ik voelde me veilig, wanneer ik merkte dat ze tegen me ingeslapen waren. Een vervlogen gevoel van geborgenheid en warmte deed mij met een glimlach inslapen. Tranen van ontroering tekenden mijn gezicht. Ze vonden de deur van mijn hart, hadden ze zachtjes terug open gezet en ik herkende de liefden in hun hart. Sinds die avond besloot ik opnieuw te leven. Ik besloot te genieten van alles en te houden van alles wat het leven mij en mijn gezin bracht. De laatste lente van mijn jonge leven was begonnen zonder er erg in te hebben. De zomer bracht ons de vruchten van een herwonnen vreugde ne de vakanties zouden voor altijd in ons geheugen gegrift zijn.
Terug naar de avond in december…
De kinderden vertelden honderd uit over hun belevenissen. Ze aten met smaak de chocolade en mandarijntjes op die de Sint meebracht. Ze kochten mijn aandacht met hun muntjes in chocolade en besloten dat ik de rijkste was van allemaal. In de vreugde van hun onbezonnen blik op de wereld, bracht ik hen naar de werkelijkheid en vroeg hen aan hun huiswerk te beginnen. Het oude herenhuis in de drukste straat van de stad, herleefde sinds de lente van dit jaar. Prachtig warm een sfeer van intiem geluk vervulde mijn lichaam telkens ik rondkeek en ervaarde dat het helemaal van mij was. De donkerte van de winter, deed me minder en minder, want de liefde die groeide was prachtiger dan wat ik ooit eerder mocht ervaren. De ronde tafel in het salon deed dienst als hun “gezamelijke†bureau. Ik maakte eten en kwam af en toe kijken hoe het ging. Als het eten in de keuken was veilig gesteld, vroeg ik hun les op. Het vriendinnetje leerde voor het eerste jaar Frans. Van Suske en Wiske tot “ une table ronde†sprak ze voorzichtig haar eerste kennis uit. Het tafereel van de ronde tafel zal haar nog lang bijblijven dacht ik bij mezelf. Spelenderwijs ging ieders les erdoor en vlot. Mijn man had gedaan met werken en samen aten we en praten we verder. Hun doordrammen over hoe mooi hun mama piano spelen kon, zette me aan om hun een stukje te laten horen. Ze mochten ook een paar noten spelen en de tijd om te gaan slapen brak aan. Er werd gelachen en gezongen.. “Een eindeloos liefdesverhaal†van Petra, Bart Kaell met zijn Marie-Louise, jaja het was een prachtige avond. We sliepen allemaal op dezelfde kamer. Want ik had beslist dat het tijd werd om me terug thuis te voelen in ons huis. We amuseerden ons goed, Ze kregen alledrie een kruisje en en werden door beiden toegedekt. Ik sliep in met een gouden glimlach op mijn gezicht. Ik dankte de Heer, terwijl ik mijn ogen sloot, voor deze prachtige ervaring,. Ik begreep dat dit alles was waar ik voor leefde, enkel deze momenten, maakten het prachtig zo samen te zijn…om te leven. Dit was voor mij liefde. ‘s Morgens was het gezellig druk, ons oudste ging met haar vriendinnetje mee naar huis en bleef bij haar slapen en de jongste bleef thuis. Een factie van een seconde, was de angst intens aanwezig. “Zie dat je het gevoel van gisteren niet eeuwig kan zijn?†Die nacht werd ik ziek. Ik kon niet meer op mijn benen staan. Mijn man en ons jongste brachten mij naar het ziekenhuis. De herinnering vervaagt…
Ik vocht tegen de gedachte, ik vocht tegen mezelf, maar aanvaarde uiteindelijk dat die nacht een kenteken zou blijven. Een kenteken, voor mij, van ultiem geluk! Wat later, de tijd stond stil hoeveel later kan ik niet meer zeggen, kwamen mijn meisjes op bezoek. Alsof ze begrepen wat ik zou zeggen. Het afscheid liep vlot, ze begrepen veel, maar uiterlijk ging alles verder. De oudste was zeer bewust in het moment dat we alleen waren. Ik vroeg haar goed op haar zus en papa te letten als ik er niet meer zou zijn. Ze antwoorde spontaan: “Mama, ga je dan weg? Je zou toch altijd bij me blijven?†Ik beloofde haar plechtig altijd in haar aanwezig zou zijn. Hoewel zijn mijn strijd bleek over te nemen, zou ze het prachtig goed doen! Ze had de meest eigen manier om je hart te veroveren door eenvoudig weg lief te zijn. Ik verterlde haar dat ze maar hoorde terug te denken aan de leuke avond van gisteren. Ze antwoordde me, “maar mama dat is meer dan een week terug, hoe houd ik deze herinnering bij?†Dat doe je spontaan, lieve meid. Ga nu maar naar de dansles en dans voor ons beiden. Vrolijk en gerustgesteld liep ze mee naar huis. Een intens geluk en verlangen naar slaap overviel me. s’Avonds moest ik onder het mes. Ik was niet langer bang merkte ik op. Wat was zou gebeuren, ik sliep in, en zou nooit meer hoeven te slapen….De slaap der onschuldigen begon.
Ik schoot wakker, nat in het zweet, tranen in mijn ogen, helemaal van de kaart; “Mama! Mama!†riep ik uit. De vrouw kwam uit het bed naar me toe gehold. Ze nam me vast, drukte me tegen zich aan en zei: “Het komt allemaal goed meisje, wees niet bang, je bent hier altijd veilig…†Verward en helemaal bevend van de schok, keek ik rond. Ik was alleen. Helemaal alleen, ze was weg, ik fluisterde haar roepnaam nog een paar keer en viel in slaap…
Een paar uur later stond ik op, wat verdwaasd. Ik vroeg de vrouw of een ‘wees gegroet’ konden bidden voor ik vertrok naar schol. De hele dag was onwezenlijk. De wereld leek niet te draaien, want ik stond stil. Stil in het moment van deze morgen. Na school kwamen we toe op het appartement van mijn grootouders. Papy, had gehuild, toen hij ons met de lift kwam halen. Ik wist het, het was geen droom geweest. We zaten op papa’s schoot, mijn zus en ik. Hij zei: “Mama is naar de hemel gegaan†en huilde van ergens heel erg diep. Ik verstijfde en werd diep stil. Ik was boos, verdrietig, bang en wezenlijk verloren. Ik was helemaal vergeten wat ze me vertelde die laatste moment dat ik haar zag. Ze zou altijd bij me zijn, ze zou in me aanwezig zijn. Ik besloot te stoppen met dansen of piano te spelen, want zonder haar was niets nog hetzelfde, de passie stierf mee…
Nu, bijna 20 jaar later, denk ik nog vaak terug aan die bijzondere nacht, en de herinneirng aan de avond in geluk. Ze leerde me veel, maar ik schijn het vaak te vergeten. Het lijkt wel een nacht zoals er duizend waren, en nooit nog 1 zal zijn. Die nacht werd het kind van de vuurtoren geboren…
Commentaar
Reageer
Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.
|