Aan de oevers van het riet

Leg je hand op mijn borststreek
Voel mijn hart in je vingers kloppen
Wikkel me dan zacht in je armen
Druk me stevig tegen je boezem aan
En laat me schreien als een kind
Leg me daarna in de rieten mand
Duw me ver, heel ver van je af
Laat me dobberen op de zee van 't leven
Zodat je me later - misschien - kunt weervinden
Tussen de stengels van het riet.

Beluisteren?

Uit: gedichtenbundel 'De Vraag naar het Waarom' - een uitgave van Psychon vzw, Borgerhout/Antwerpen - 1980

Commentaar

Gepost op: 9/11/2010 22:05:52 Een ontroerend mooie ode aan de krachten van ons zonnestelsel.

Reageer

Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.

Mijn naam:	* *
Mijn e-mail adres:	* *
Mijn commentaar:	*
Verificatie:	Typ de code hierboven in: *