Een hondsdolle avond

Opgedragen aan: Paul Snoek
Edmond Schietekat
Martine
Sofie
Michel Oukhow
Julien Weverberg
Jan Berghmans
De Pers
Andersdenkenden



17 maart 1978, een hondsdolle avond
Een pseudoniem leidt zichzelf in
Een innerlijk gevecht tegen uiterlijke realiteiten
Een utopische naamcreatie, een logo in denkgeesten
De microfoon slokt striemende woorden op
Vult ontvankelijk zijn metalen buik
Embryo's van een ontgoocheld wezen
Planten zich voort in het wirwarrend dradenspel
Om tenslotte te belanden in kritische oorschelpen
Waarin ze zich weldadig, monsterlijk neervleien en
Verbonden worden met dendrietige neuronen
Wachtend op hun gemuteerde uitbroeiing
Ontdaan van elk diepmenselijke gevoelswaarde
Om in krantendiepvriezers te worden bewaard

Het zijn woorden, magmatische uitstulpingen
Uitbarstende mantra's van een diepverbitterd mens
Zijn pseudoniem achterlatend, vechtende instandhouding
Vertwijfelende blikken staren door het wezenloos masker
Het niet-aanwezige publiek is zijn ruggengraat
De panisch paradoxale stilte wordt opgeluisterd
Door verbitterde en ontgoochelde denk-patronen
Afgevuurd op de veertig toch aanwezige rovers
Waarop alle haat en woede botgevierd worden
Een satanische afslachting, een hemels schouwspel
Schroeiende woorden van een lichtbeneveld denken
Doorklieven de zuurstoflagen van de kunsttempel
En planten zich sidderend in de menselijke vleesklompen

Hij stort in elkaar, in de wereld van de leegte
Een diep eenzaamheidsgevoel in de maya
Zijn vrienden meesleurend in ambivalente kritiek
Zoekende naar elke vorm van tijdrovende compensatie
Een masturberend denken van het gewonde brein
Aanschouwt opeens onschuldige kinderogen - zijn kind
De enige grofstoffelijke creatie van zijn bronstig gif
Eenzelfde gif van nooit begrepen humor
Het pseudoniem was een mode-verschijnsel
Een opvulling van een koude nis
Aanbeden door tijds-genoten

Een boek wordt voorgesteld - even maar
Antwerpen, metropoolstad van inteelt
Waarvan de hemel overkoepeld wordt
Door een besmeurde regenboog
Een zevenkleurig lichtspektakel van wit en zwart
Drank baart lallend sarcasme
Een Don Quichaotische hemelvaart
Het standbeeld van de Zeemeerman wordt opgericht
Op een eiland voor de Belgische-Fransvlaamse kust
De jas wordt verworpen en op de bloedakker uitgespreid
Amsterdamse bezige bijen zoemen van sekstatisch genot
De rijkswacht wordt ingezet, hun wagens zijn geteld
En elke nieuwe slok werkt als olie op het vuur
Het vuur werkt apocalyptisch
De zeis maait - trommelvliezen worden boorboord
De vlammen laaien op, hoger en hoger, om
Uiteindelijk hun bron te verslinden
Een vuurkolom van geel, zwart en rood
De kat vreet de snoek op met schub en graat

...

Een hemelse stilte
Er staat glas

Uit: gedichtenbundel 'De Vraag naar het Waarom' - een uitgave van Psychon vzw, Borgerhout/Antwerpen - 1980

Die bewuste avond stelde Paul Snoek zijn boek voor. Hij verwachtte méér dan die 40 aanwezigen, en gefrustreerd spuwde hij zijn kritiek op alles en nog wat uit. Iedereen moest het ontgelden. Wat hij wilde vertellen zeggen, las hij van een blad af. Helemaal op het laatste stond er het woordje 'glas'... Daarop nam hij het glas vast, en dronk ervan.

Commentaar

Tsenne Kikke Gepost op: 13/07/2009 4:05:10 Paul Snoek (Sint-Niklaas, 17 december 1933 - Tielt, 19 oktober 1981), pseudoniem van Edmond André Coralie Schietekat, was een persoonlijke vriend die ik elke maand één of tweemaal bij hem thuis in Varsenare bezocht. Omdat onze gesprekken tot diep in de nacht voortduurden, bleef ik er dan ook telkenmale overnachten. Zo heb ik dan ook Martine Laroye, zijn tweede echtgenote, beter leren kennen en Paul bracht me ook in contact met andere mensen, waaronder, bijvoorbeeld, Simon Vinkenoog. Wat je hierboven las, is mijn beschrijving van de avond waarin hij zijn roman 'Een hondsdolle tijd' aan het grote publiek voorstelde. Grote publiek?... Ik weet nog dat hij een enorm grote opkomst verwachtte. Uiteindelijk daagde er slechts 40 mensen op. Het merendeel daarvan waren bovendien slechts vrienden en kennissen. Dit had als gevolg dat hij zijn gal begon uit te spuwen. Hij had zich beter tot een Nederlandse uitgeverij gewend, zei hij toen bitter, en vermeldde de naam 'Bezige Bij', en Antwerpen was niet de juiste stad om zijn boek voor te stellen, et cetera. Wat hij nog verder zei, kun je uit de bovenvermelde tekst halen. Toen hij was uitgepraat, viel er één minuut stilte. Hij keek de zaal in, keek naar beneden, wees met zijn vinger naar het blad dat daar lag, en zei: 'Er staat glas', bedoelend op het feit dat hij moest drinken. Hij besloot dus met het drinken van een glas water waarop een kort applaus volgde. Paul Snoek kwam in een tragisch ongeval om het leven. Op 19 oktober 1981 reed hij in Tielt, midden in de nacht, met zijn Alfa Romeo in op een vrachtwagen en was op slag dood. De precieze omstandigheden zijn nooit helemaal opgehelderd. Ik houd er een persoonlijke mening op na, maar heb voor mezelf indertijd het besluit genomen om het niet publiekelijk te maken. Zelf zei eens hij daarover en dan nog wel heel relativerend: "Want sterven vind ik erg, maar doodgaan onbelangrijk." Ook in een interview daterend uit 1959 had hij al gezegd: "Sterven achter het stuur van een lichtblauwe racewagen, dat is de mooiste dood." En zo geschiedde 22 jaar later, al was het in een zwarte Alfa.

Chezzdevil Gepost op: 30/12/2012 12:22:07 Hondsdolle tijden : als je wacht tot bijna al je personages in je boek gestorven zijn nadat ze er 'nogal' onheus behandeld in worden wees dan ook niet verbaasd dat er weinig publiek is denk ik dan. Zoals ie zelf zei: 'het was een straf hem lief te hebben' maar erger nog was hem afwijzen, dat was hoogverraad.

Reageer

Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.

Mijn naam:	* *
Mijn e-mail adres:	* *
Mijn commentaar:	*
Verificatie:	Typ de code hierboven in: *