|
Ik streef naar een wereld vol vreugde en pijn
Omdat de realiteit nu eenmaal niet anders kan zijn
Het zal eeuwen en eeuwen en nog meer eeuwen duren
Vooraleer het huidige menstype zijn lichaam zal inhuren
Om in dat geleende voertuig gewoonweg meer te 'Zijn'.
Ondertussen dragen we rustig onze boodschap uit
Naar mensen toe die zichzelf hebben aangeduid
Want, velen zijn geroepen van hun essentie uit
Aangespoord door een stemmetje van diep binnenuit
Om aan de roeping gehoor te geven, soms de alarmbel luidt
Doch weinigen zijn uitverkoren en vallen er dus tussenuit
Die verloren zielen heben zichzelf niet aangeduid.
Ons lichaam is geprogrammeerd om zichzelf te besturen
Volautomatisch van 's morgens vroeg tot in de nachtelijke uren
Met een hart dat klopt... ongeveer 70 slagen per minuut
Totdat het op een dag openhartig zegt 'Bye, bye, saluut!'
Intussentijd is de mens dusdanig met zijn lichaam vergroeid
Dat zijn ware wezen hem in het geheel niet of noch amper boeit.
Vreugde, blijdschap, pijn en verdriet
Verstoren meestal het ware levenslied
Het goddelijke gezang van geest en ziel
Wordt soms gehoord, slechts heel subtiel
Het leven dient geleefd te worden - van zorgen en angst ontbloot
Opdat het een voorbereiding wordt op die onvermijdelijke dood.
De Dood, de Dood ...
Onze beste vriend in nood
De reddingsboei die aan ons innerlijk oog verschijnt
Op het moment dat het leven definitief uit het lichaam verdwijnt.
29/12/2009
Commentaar
Reageer
Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.
|