Originele titel: Giraffe
J. M. Ledgard
|
Type:
|
Hardcover
|
|
Uitgever:
|
|
|
Gewicht:
|
510 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
268
|
|
ISBN:
|
90-567-2203-4
|
|
ISBN-13:
|
978-90-567-2203-6
|
|
Categorie:
|
Maatschappij
|
|
Richtprijs:
|
€ 18,95
|
Korte Inhoud
Op 1 mei 1975 sluit de geheime dienst, gekleed in pakken voor chemische oorlogsvoering, een dierentuin in een kleine Tsjecho-Slowaakse stad hermetisch af en geeft opdracht tot vernietiging van de grootste in gevangenschap levende groep giraffes ter wereld. Er is nooit een verklaring gegeven voor deze actie en vragen stellen had geen zin. Deze slachting vormt de kern van Ledgards eerste, hartverscheurende roman.
'Giraffe' is tegelijkertijd levendig en niet van deze wereld, een verhaal over onbekend en uitheems zijn, over wezens die vreemd en stil zijn, over gevangenschap en over de bewoners van een totalitaire staat die door hun bestaan slaapwandelen. Het is een verhaal dat evengoed nooit verteld had kunnen worden, maar Ledgard volgde jarenlang elk spoor dat hij over deze vreemde gebeurtenis kon vinden en bracht zo de lang verborgen waarheid aan het licht. De prestatie van de roman ligt echter niet in het aan de vergetelheid ontrukken van de 49 schepsels, hoewel deze prestatie niet gering is. De giraffes dringen door in de levens van de mensen om hen heen; sommigen worden bang, anderen blijven onverschillig, maar in enkelen ontbrandt een vonk die tijdelijk de verdoving van het stilzwijgen uitbant evenals de angst waarvan hun wereld doortrokken is. 'Giraffe' is een prachtige meditatie over de stille manier waarop gewone mensen medeplichtig worden aan misdaden die in hun midden worden gepleegd.
'Giraffe' is ook een sprookje over het vermogen van levende wezens om ons te bekoren en ons te doen ontwaken, zij het niet met een behoedzame kus.
Uittreksel
Blz. 9: Overal waar ik kom, probeer ik dierentuinen te bezoeken. Ik heb er wel tachtig gezien, over de hele wereld verspreid. De meeste bieden een trieste aanblik, andere zijn uitstekend. Ik heb verschillende stukken voor 'The Economist' geschreven, met mijn laptop, op een bankje voor de ijsberen in de dierentuin van Praag. Het wezensvreemde van die dieren trok me aan, denk ik.
Ik struikelde over het verhaal van de giraffes toen ik als Oost-Europacorrespondent voor 'The Economist' werkte. Het was niet meer dan een flintertje in een Tsjechische krant, een interview met een filmproducent, die later overliep naar het Westen. Hij vertelde dat hij in 1974 voor de staatstelevisie de geboorte van een giraffe had gefilmd in de dierentuin van Dvur Králové, maar dat het filmmateriaal het jaar daarop was vernietigd door de geheime politie, nadat ze alle giraffes in de dierentuin hadden doodgeschoten, ook de pasgeboren veulens. Het stukje besloeg hooguit drie of vier regels, maar het liet me niet los. Ik ontdekte algauw dat de geheime politie inderdaad de dierentuin had gesloten en alle giraffes had doodgeschoten, bijna vijftig. Het was misschien wel de grootste kudde giraffes die ooit in gevangenschap heeft geleefd. Niemand had er een verklaring voor.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Als je de foto van de kaftomslag bekijkt en de titel 'Giraffe' afleest, denk je onmiddellijk aan een kinderverhaal - of, aan een sprookje, eventueel gericht aan volwassenen. Esquire schrijft, bijvoorbeeld: 'W.G. Sebald meets Kilan Kundera in dit vreemde, prachtige sprookje...', totdat je het leest. Het is helemaal geen sprookje, doch een verhaal, gebaseerd op harde, waargebeurde feiten. Meer vertel ik er niet over... want dan verklap ik wat er met 47 giraffen in de nacht van 30 april 1975 in het toenmalige Tsjecho-Slowakije is gebeurd. Alhoewel..., als je de inhoud van de Boekbespreking leest, weet je het al. Ook heeft het boek geen verrassend plot: je weet al op voorhand waar het over gaat en hoe het onvermijdelijk zal aflopen. Plus, een goed gevoel houd je aan het boek evenmin over. Bovendien hebben de gebeurtenissen zich 32 jaar geleden afgespeeld...
Als je er dus een protestactie tegen wenst te ondernemen, ben je wel iets te laat.
|