Stad van sluiers

Zoë Ferraris

	Type:	Paperback
	Uitgever:
	Gewicht:	Onbekend
	Aantal Pagina's:	464
	ISBN:	90-472-0084-5
	ISBN-13:	978-90-472-0084-0
	Categorie:	Horror, Thriller & Detective
	Richtprijs:	€ 19,95

Korte Inhoud

Op een hete namiddag wordt het zwaar verminkte lichaam van een jonge vrouw aangetroffen op het strand van Djedda. Inspecteur Osama Ibrahim krijgt de opdracht om deze raadselachtige moord op te lossen – een welhaast onmogelijke opgave in een stad waarin veel versluierd wordt. Maar Katya Hijazi, de enige vrouwelijke lijkschouwer van het mortuarium, bijt zich vast in de zaak en ontdekt dat het slachtoffer de jonge filmmaakster Leila Nawar is, die vanwege haar controversiële documentaires veel vijanden heeft. Wanneer Osama en Katya samen met hun vriend, de woestijngids Nayir, de moord trachten op te lossen voert hun zoektocht van de verkeersdrukke boulevards van Djedda via de desolate buitenwijken naar de immense, uitgestrekt woestijn.

De schrijfster: Zoë Ferraris woonde in een oerconservative moslimgemeenschap in Djedda,  Saoedi-Arabië. Haar debuutroman Zoeken naar Nouf verscheen in meer dan 20 landen en werd met diverse prijzen bekroond. Momenteel woont ze in California.

Uittreksel

Blz. 5 : Het lichaam van de vrouw lag op het strand. 'Eva's graf' zou hij het later bij zichzelf noemen, en dan dacht hij niet aan het graf in Djedda dat in 1928 was platgegooid om een einde te maken aan alle culten die aan haar naam verbonden waren, en ook niet aan hetzelfde graf waar in 1975 voor alle duidelijkheid nog eens een bulldozer overheen was gegaan. Dit vreemdere graf was een smal, vlak stuk strand ten noorden van Djedda.

Die middag liep Abu-Yussuf met zijn visgerei langs de glooiende helling omlaag naar het zand. Hij was een ervaren visser die eigenlijk meer van het vissen hield als sport dan om het praktische nut, maar na een aantal ontslagronden op de ontziltingsfabriek had hij zich genoodzaakt gezien weer te gaan vissen om in het onderhoud van zijn gezin te voorzien. Tweeënzestig was hij en hij was gezegend met de huid van zijn moeder; hij had een levenslange blootstelling aan de zon met glans doorstaan en zag er nog uit als een veertiger. Hij kwam bij het minder rulle deel van de kust, waar het zand een compacte ondergrond vormde, en een gevoel van euforie maakte zich van hem meester; er waren wel minder aangename manieren om je gezin te onderhouden. Hij keek over het strand en daar was ze. De vrouw aan wie hij later zou denken als Eva.

Hij zette zijn kistje met het vistuig op het zand en liep behoedzaam op haar af omdat ze misschien lag te slapen en plotseling rechtop kon gaan zitten, haar ogen uitwrijven en hem zou aanzien voor een djinn. Ze lag op haar zij, haar donkere haren uitgespreid rond haar hoofd als de tentakels van een gevaarlijke anemoon. Het zeewier op haar mantel leek eerst wel een soort afzichtelijk groeisel. Eén arm lag onder het lichaam, de andere was bloot en rustte op het zand in een smekend gebaar, zoals iemand die slaapt een kussen kan vastgrijpen tijdens een nachtmerrie. De hand was verminkt; hij leek verbrand te zijn. Op de onderarm waren talloze sneeën te zien. Haar onderlichaam was naakt, de zwarte mantel was tot boven haar middel opgeschoven, de spijkerbroek die ze droeg zat om haar voeten gedraaid alsof ze geketend was. Hij richtte zijn aandacht op de kant van haar gezicht die niet in het zand begraven lag. Hele delen van haar wangen en lippen ontbraken. Wat er nog was van haar huid was rood en opgezwollen, en ze had vreselijke sneeën in haar voorhoofd. Eén oog stond open, leeg, dood.

Bism'allah, ar-rahman, ar-rahim,' begon hij te prevelen. Het gebed stroomde zijn mond uit terwijl hij als verdoofd en vol afschuw naar haar keek. Hij wist dat hij niet moest kijken, zo'n beeld wilde je niet op je netvlies hebben, maar het kostte hem moeite zich af te wenden. Haar linkerbeen lag halfbegraven in het zand, maar van dichterbij zag hij dat er in haar rechterbeen was gesneden ter hoogte van het dijbeen, de sneeën bobbelig en boogvormig als de peulen van een tamarinde. De rest van de huid was onnatuurlijk bleek en opgezwollen. Hij keek wel uit om het lichaam aan te raken, maar hij had de neiging om iets over het naakte deel van haar heen te leggen, om haar een laatste beetje waardigheid te geven.

Hij moest helemaal terug naar de weg om bereik te hebben voor zijn mobiele telefoon. De politie kwam, daarna arriveerden een lijkschouwer en een forensisch team. Abu-Yussuf bleef bij de weg staan wachten, met zijn vishengel nog in zijn hand geklemd en het kistje met visgerei pal naast zijn voeten. De jonge agent die ter plaatse kwam, behandelde hem met genegenheid en noemde hem `oompje'. 'Wilt u iets drinken, oompje? Even zitten? Ik kan wel een stoel halen.' Ze ondervroegen hem heel beleefd. 'Ja oompje, dat is belangrijk. Dank u.' Al die tijd verloor hij de vrouw geen moment uit het oog. Uit beleefdheid staarde hij niet.

Terwijl het forensisch team aan het werk was, daalde er een verpletterende vermoeidheid over Abu-Yussuf neer. Hij voelde dat hij in een gevaarlijke slaap zou belanden als hij zijn ogen dichtdeed; daarom liet hij zijn blik afdwalen naar de zee, en liet hij zijn gedachten nog verder afdwalen. Eva. Haar echte graf was in de stad. Het had altijd al vreemd geleken dat ze in Djedda begraven lag, en dat Adam was begraven in Mekka. Hadden ze ruzie gekregen nadat ze uit het paradijs waren verdreven? Of was Adam, net als zoveel mannen tegenwoordig, gewoon het eerst gestorven, waarna Eva verder was getrokken? Zijn oma, God hebbe haar ziel, had hem ooit eens verteld dat Eva 180 meter lang was geweest. Zijn oma had als meisje nog het graf van Eva gezien, voordat de onderkoning het complex liet slopen. Het was langer geweest dan de hele kamelenkaravaan van haar vader.

Een van de leden van het forensisch team boog zich over het lichaam. Abu-Yussuf schrok op uit zijn mijmering en ving een laatste glimp op van de blote arm van het meisje. Moge Allah haar tot zich nemen. Hij boog zich voorover om zijn kistje met visgerei te pakken en werd toen plotseling misselijk. Hij slikte moeizaam, keek naar de weg en begon te lopen met een energie die hij eigenlijk niet had. 'Oompje, kan ik u helpen?' Dit was een andere agent, groter dan de eerste, met een gezicht als een marmeren beeld, een en al gladde hoeken en steen. De agent gaf hem niet de gelegenheid er iets tegenin te brengen. Hij nam Abu-Yussufs arm en zo liepen ze samen verder, met de ene trage stap na de andere. Het lopen ging gemakkelijker als hij aan Eva dacht, een reusachtige vrouw die stampend door de steden trok alsof het deurmatten waren. Dit strand had ze met één sprong kunnen nemen. Jammer alleen dat de moderne vrouw zo klein en kwetsbaar was gemaakt.