|
|
Hoe Proust je leven kan veranderen
|
|
Originele titel: How Proust can change your life
Alain de Botton
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Olympus
|
|
Gewicht:
|
270 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
221
|
|
ISBN:
|
90-467-0512-9
|
|
ISBN-13:
|
978-90-467-0512-4
|
|
Categorie:
|
Literair
|
|
Richtprijs:
|
€ 12,5
|
Korte Inhoud
Hoewel Marcel Proust een groot deel van zijn leven kwijnend in bed doorbracht, geplaagd door depressies en al dan niet ingebeelde ziekten, had de schrijver van 'Op zoek naar de verloren tijd' uitgesproken ideeën over hoe je gelukkig kunt worden.
De romans, essays en brieven van Marcel Proust bevatten wijze levenslessen, die hij zelf weliswaar in de wind sloeg maar die ons nog altijd van pas kunnen komen. Dat toont Alain de Botton aan in Hoe Proust je leven kan veranderen. Met veel humor gaat hij na welke oplossing Proust biedt voor praktische kwesties als: Hoe blaas je een liefdesrelatie nieuw leven in? Hoe kun je meer genieten van een vakantie? Hoe kies je een goede arts? Hoe breid je een vriendenkring uit?
In dit diepzinnige doe-het-zelfboek komen we er en passant ook nog achter waarom we niet impulsief kleren moeten kopen, waarom we beter niet bij het eerste afspraakje met iemand het bed in kunnen duiken, waarom de telefoon ontzag verdient en, bovenal, waarom we niet te veel boeken moeten lezen. Op zijn eigen onnavolgbare en onorthodoxe wijze schetst Alain de Botton een beeld van de legendarische schrijver waarin deze veel meer tot leven komt dan in de talloze serieuze biografieën die er over hem zijn verschenen.
Uittreksel
Blz. 9: Er zijn weinig dingen waar mensen zich zo toegewijd mee bezighouden als met ongelukkig zijn. Als we door een kwaadaardige schepper op deze wereld zijn gezet met als enige doel te lijden, dan mogen we ons op de borst slaan voor het enthousiasme waarmee we ons van die taak kwijten. Redenen te over om ontroostbaar te zijn: de kwetsbaarheid van ons lichaam, de onbestendigheid van de liefde, de onoprechtheid in het maatschappelijk leven, de compromissen van vriendschap, de verdovende effecten van gewoonte. Tegenover zulke hardnekkige bezoekingen ligt het eigenlijk voor de hand dat nergens zo naar wordt uitgekeken als naar het moment dat we uitsterven.
Wie in Parijs in de jaren twintig een krant wilde lezen kon bijvoorbeeld 'L'Intransigeant' kopen. Deze stond bekend om haar onderzoeksjournalistiek, hoofdstedelijke roddels, uitgebreide advertentierubrieken en scherpe commentaren. Verder mocht het blad graag grote vraagstukken aankaarten en Franse beroemdheden verzoeken hun reacties in te zenden. 'Wat zou in uw ogen de ideale opvoeding voor uw dochter zijn?' was er zo een, evenals: 'Hebt u suggesties om de verkeersopstoppingen in Parijs te verhelpen?' In de zomer van 1922 formuleerde de krant een wel zeer ingewikkelde vraag voor haar inzenders.
Een Amerikaanse wetenschapper kondigt het einde van de wereld aan of in elk geval de verwoesting van zo'n enorm deel van het vasteland, op zo'n abrupte wijze, dat honderden miljoenen mensen een wisse dood staat te wachten. Als deze voorspelling zou worden bevestigd, wat zou daarvan volgens u de uitwerking zijn op het gedrag van de mensen vanaf het moment dat ze die bevestiging krijgen tot aan het moment van de ramp? En tot slot, wat zou u zelf doen als het laatste uur geslagen heeft?
De eerste beroemdheid die reageerde op dit doemscenario van persoonlijke en mondiale vernietiging was de toentertijd vooraanstaande en inmiddels vergeten schrijver Henri Bordeaux, die veronderstelde dat het gros van de mensen onmiddellijk naar de dichtstbijzijnde kerk dan wel slaapkamer zou rennen; zelf zou hij die lastige keuze uit de weg gaan door deze laatste kans aan te grijpen om een berg te beklimmen en het landschap en de flora van de Alpen te bewonderen. Een andere Parijse beroemdheid, de talentvolle actrice Berthe Bovy, vertelde niet waarin zij verstrooiing dacht te zullen vinden maar deelde met de lezers haar kokette zorg dat de mensen direct alle remmen los zouden gooien als hun daden op lange termijn geen gevolgen meer hadden. Deze sombere prognose stemde overeen met die van een beroemde Parijse handlezeres, Madame Fraya, die meende dat de mensen, in plaats van hun laatste uren te wijden aan bespiegelingen omtrent een buitenaardse toekomst, te zeer in beslag zouden worden genomen door wereldse geneugten om eraan te denken hun ziel op het hiernamaals voor te bereiden - een vermoeden dat werd bevestigd door de schrijver Henri Robert, die onbekommerd zijn voornemen kenbaar maakte een laatste partijtje bridge, tennis en golf te spelen.
De laatste beroemdheid die naar zijn pre-apocalyptische plannen werd gevraagd was een teruggetrokken, besnorde romanschrijver, die niet bekend stond om zijn interesse in golf, tennis of bridge (hoewel hij één keer geprobeerd had te dammen en zelfs tweemaal had geassisteerd bij het oplaten van een vlieger), een man die de laatste veertien jaar in een smal bed had doorgebracht, waar hij onder een stapel dun geweven wollen dekens zonder een deugdelijk bedlampje een uitzonderlijk lange roman had geschreven. Sinds het verschijnen, in 1913, van het eerste deel was Op zoek naar de verloren tijd bejubeld als een meesterwerk, had een Franse criticus de auteur met Shakespeare vergeleken, een Italiaanse hem op één lijn gesteld met Stendhal en een Oostenrijkse prinses hem haar hand aangeboden. Hoewel hij nooit erg over zichzelf te spreken was geweest (`Had ik maar een hogere dunk van mezelf! Helaas, dat is onmogelijk.') en zichzelf eens een vlo en zijn werk een onverteerbaar brok noga had genoemd, was er voor Marcel Proust reden genoeg om tevreden te zijn. Zelfs de Britse ambassadeur in Frankrijk, een man met vele relaties en een afgewogen oordeel, had gemeend hem een grote, zij het niet direct literaire eer te moeten bewijzen door hem te beschrijven als 'de opmerkelijkste man die ik ooit heb ontmoet - want aan tafel houdt hij zijn jas aan'.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Valentin-Louis-Georges-Eugène-Marcel Proust (1871 - 1922) was een Frans intellectueel, romanschrijver, essayist en criticus. Zijn vader was een bekende hoogleraar in de medicijnen en zijn moeder kwam uit een rijke Joodse familie. Vanaf zijn negende levensjaar had hij last van astma. Gedurende zijn tienerjaren kwam Proust erachter dat hij homoseksueel was. Hij stierf op 51-jarige leeftijd aan een longontsteking.
Om Proust beter te begrijpen, heb je in wezen een vertaler nodig en Alain de Botton voldoet aan die rol. De hoofdstuktitels doen je wel denken aan een soort zelfhulpboek.
Inhoudsopgave
1 Hoe je vandaag van het leven kunt genieten
2 Hoe je voor jezelf kunt lezen
3 Hoe je de tijd kunt nemen
4 Hoe je met succes kunt lijden
5 Hoe je emoties kunt uitdrukken
6 Hoe je een goede kunt zijn
7 Hoe je je ogen kunt openen
8 Hoe je gelukkig wordt in de liefde
9 Hoe je boeken weglegt
In 9 hoofdstukken worden 9 thema's van Proust behandeld, waarover op een lichte en luchtige manier wordt gefilosofeerd. Het leest vlot en het bevat leuke kwinkslagen.
Het laatste hoofdstuk is gewijd aan de voordelen en beperkingen van het lezen: interessant voor iedereen die graag leest. Hierin wordt ook de idolatrie van lezers/kunstliefhebbers behandeld: amusant en zeer herkenbaar. Een mooi citaat: 'Wanneer we (lezen) tot een discipline maken, kennen we een te grote rol toe aan iets wat slechts een aansporing is. Lezen staat op de drempel van het spirituele leven; het kan ons er binnenleiden, maar vormt er niet het wezen van'.
De moraal? We moeten inzien dat onze grootste kans op tevredenheid ligt in de gecodeerde wijsheid die ons wordt aangereikt door onze hoestbuien, allergieën, openlijke blunders en emotioneel bedrog, en niet zo ondankbaar zijn als zij die erwten, vervelende figuren, de tijd en het weer overal de schuld van geven.
Het hele boek roept eigenlijk op tot gematigdheid om zoveel mogelijk gelukkig te zijn en te genieten van het leven. In die zin is Proust (en dit boek) sterk geïnspireerd door de filosofen van de Griekse oudheid. In elk geval is het aanbevolen literatuur.
|