Miquel Bulnes
|
Type:
|
Hardcover
|
|
Uitgever:
|
Prometheus
|
|
Gewicht:
|
500 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
268
|
|
ISBN:
|
90-446-0923-8
|
|
ISBN-13:
|
978-90-446-0923-3
|
|
Categorie:
|
Literair
|
|
Richtprijs:
|
€ 17,95
|
Korte Inhoud
Daniël Vliegenthart is negenentwintig, cardioloog in opleiding, sociaal gehandicapt en doet hard zijn best voor de wereld verborgen te houden dat hij lijdt aan epilepsie. Dit laatste mislukt (natuurlijk) hopeloos en wanneer hij tijdens een van zijn diensten een aanval doormaakt, wordt hij op staande voet ontslagen.
Hierop vertrekt hij naar Spanje om leiding te geven aan het familiebezit: een op de rand van het faillissement verkerend psychiatrisch ziekenhuis, waar het personeel zich met name onderscheidt door de witte jassen.
Vanaf het eerste moment moet Daniël het opnemen tegen personeel dat hem niet vertrouwt, familieleden die hem willen ontslaan en projectontwikkelaars die het ziekenhuis tegen de vlakte willen gooien.
Miquel Bulnes (1976) is ervaringsdeskundige op het gebied van ziekenhuizen, failliete psychiatrische privéklinieken en familieruzies. Hij studeerde geneeskunde in Utrecht en is tegenwoordig arts/onderzoeker. In 2003 debuteerde hij met 'Zorg', dat lovend werd ontvangen door pers en publiek. De vertaalrechten werden meteen verkocht aan Duitsland. In 2005 verscheen zijn tweede roman 'Lab'.
Uittreksel
Blz. 9: Vakantiedia's.
Het is uiteraard niet de beste omschrijving, maar wel de eerste die in je opkomt als je bij de radiologiebespreking op maandagochtend de foto's van het afgelopen weekend voorbij ziet flitsen.
'Man, vijfenzestig jaar, benauwd, koorts, opname op A4 met hartfalen,' draagt Esther voor van een briefte. 'En dan nog wat, maar dat is onleesbaar.' Ze geeuwt.
Esther ziet er slecht uit. Het is haar eerste nachtdienst sinds ze terug is van zwangerschapsverlof en ze heeft hiermee iets te veel hooi op haar vork genomen. Met moeite houdt ze de ogen open.
'Hartfalen,' zegt de radioloog. 'Evident.'
Een student schuifelt naar voren om de foto beter te kunnen bekijken, maar op het scherm is alweer een nieuwe verschenen.
'Vrouw, tweeënvijftig jaar, benauwd, koorts, opname op A5 met een longontsteking: leest Esther op.
'Infiltratieve afwijkingen rechts,' antwoordt de radioloog.
'Longontsteking niet uit te sluiten, longembolie niet uit te sluiten, mogelijk hartfalen.' Daar schieten we lekker veel mee op. Alles is kennelijk nog mogelijk.
De student verplaatst zich nog iets dichter naar de lichtkast, zet zijn bril af en knikt.
`Man, vierentachtig jaar...' Esther knijpt de ogen samen. `Wat staat hier?' vraagt ze mij.
`Algehele verkacheling,' zeg ik. 'Opname longafdeling.' De longassistent, die naast me staat, slaakt een diepe zucht.
`Ze moeten toch érgens naartoe,' fluistert Esther, 'en jullie hadden nog bedden.' Ze haalt de schouders op. 'Sorry.'
Om hier in het Bonifatius Ziekenhuis te overleven is het essentieel dat je direct leert hoe je, vooral tijdens de diensten, patiënten zonder duidelijke diagnose zo snel mogelijk opgenomen krijgt. Dat je leert hoe je in geval van nood selectief symptomen kunt waarnemen, op zó'n manier dat ze in een diagnose-behandelcombinatie passen en een DBC-code kunnen krijgen.
Als er bedden over zijn op de longafdeling horen we gereutel bij de ademhaling en zien we een beginnende longontsteking op de röntgenfoto (DBC-code 201.103:COPD).
Als er bedden zijn op de cardiologie zien we vocht in de longen of vragen we net zo lang door tot iemand toegeeft dat hij pijn op de borst heeft (DBC 302.103: chronisch hartfalen, of DBC 201.103: thoracale klachten e.c.i.).
In principe kun je ook constateren dat patiënten zijn uitgedroogd (DBC 1241.103: behandeling dehydratie) en ze naar de interne geneeskunde sturen, maar daar zijn toch nooit bedden.
`Slecht ingeademd,' zegt de radioloog. 'Niet te beoordelen.'
De student knikt instemmend. Volgende foto.
`Man, negenenvijftig jaar, gecollabeerd,' leest Esther op. 'Opgenomen op de cardiologie.'
'Geen duidelijke afwijkingen,' zegt de radioloog. De student knikt nog steeds.
Het komt in aanvallen.
De ochtenden zijn het ergst, meteen bij het opstaan.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Bulnes neemt in dit boek iets meer afstand van de academische medische wereld. In Attaque! krijgen we te maken met Daniël Vliegenthart, een jonge arts in opleiding, die zichzelf voor zijn epileptische aanvallen de meest exotische medicijnen voorschrijft om zo zijn ziekte voor zijn medemens te verhullen. Dat dit niet lang goed kan blijven duren is evident. Na enkele dramatische ontwikkelingen moet hij dan ook noodgedwongen stoppen met zijn opleiding tot cardioloog. Vervolgens gaat hij leiding geven aan een psychiatrisch ziekenhuis in Spanje dat al jaren in het bezit van zijn familie is.
Door allerlei spanningen in de familie met betrekking tot dit ziekenhuis en de financiële waarde ervan voor diverse familieleden loopt ook dit avontuur uiteraard niet van een leien dakje. Gelukkig maar, anders zou het toch snel saai kunnen worden....
|