Boekrecensie van Meisje met negen pruiken door Sophie Van der Stap

"Het is zaterdag, en alles is anders. Vanmorgen ben ik niet naar de markt gegaan en heb ik geen koffie gedronken op de Westerstraat. Ik ben ziek, heb kanker en ga misschien dood. Maandag begint er een nieuw, onzeker leven voor mij. Vanaf maandag lig ik 54 weken aan het infuus. Dat is het enige zekere dat ik nog heb."

Sophie van der Stap, het meisje met de negen pruiken, heeft haar leven tijdens deze 54 weken bijgehouden in een dagboek. Openhartig én met humor schrijft ze over doktersintriges en geroddel van zusters, kaal worden en wenkbrauwen stiften, daten en verliefd zijn op dokter K., pruiken shoppen en dansen in nachtclubs, maar ook over de gewenning, haar onzekerheden, haar angst en de dood. Ze beleeft niet alleen avonturen binnen de muren van het ziekenhuis, maar schrijft ook ronduit over haar liefdesverdriet, seksuele fantasieën en haar entree in de schrijverswereld.

Sophies negen pruiken geven haar elk een ander gevoel, een andere persoonlijkheid, en hebben daarom elk een eigen naam gekregen. Sophie is ze allemaal: Stella, Sue, Daisy, Blondie, Platina, Oema, Pam, Lydia en Bebé.

Meisje met negen pruiken bezorgt je kippenvel en zet je aan het denken en aan het relativeren, maar bovenal laat het boek zien dat Sophie meer is dan een kankerpatiënt: ze is een aanstormend talent dat de Nederlandse letteren wakker schudt met haar aangrijpende verhaal.

Uittreksel

Blz. 84: De zusters verdwijnen om de hoek en de spanning in mijn buik groeit. Ik heb nog drie verdiepingen te gaan, en Dokter K nog vijf. Met een beetje geluk houdt de lift vast aan zijn eigen tempo en doet hij er ook vandaag ruim vier minuten over. Vier minuten alleen met Dokter K, achter gesloten deuren. Ik voel zijn adem. Niet alleen in mijn nek, maar ook langs mijn oren, in mijn hals. Mijn zachte donsharen kruipen verschrikt omhoog. Alles in mij begint te gloeien. Ik heb er veel narigheid voor moeten ondergaan, maar sta nu eindelijk in mijn ultieme doktersfantasie.

We staan wat ongemakkelijk achter elkaar. Hij is het die het ritme van het ademhalen verbreekt, door geïnteresseerd naar de toestand van mijn lijf - en in het bijzonder mijn long - te informeren. "Je hebt ons wel laten schrikken hoor."

Ik draai me om en glimlach verlegen. "Ik vind mijn oncoloog eng en bot."

Dokter K lacht zorgzaam en vertelt me bij Dokter L in goede handen te zijn.

Blz. 144: Voor sommige mannen voel ik lust. Pure lust. Dokter K is zo'n man. Ik houd mijn pas in, buig mijn hoofd en gooi mijn bruine golvende haren - alles is mogelijk - naar achteren. Ik glimlach, bewust van al mijn vrouwelijkheid, en loop zachtjes op hem af. Het voorspel is gedaan. De buit is binnen.

Speels, maar vol concentratie, opent hij de knopen van mijn bloes, zonder dat onze ogen elkaar verliezen. Mijn zwarte kanten beha komt te voorschijn. Een hand verdwijnt naar mijn borst terwijl de andere behendig de haakjes op mijn rillende rug openwipt. Mijn stijve tepels tussen zijn vingers. Hij kust ze, kust mijn hals, kust mij. Steeds sneller en heftiger. Opwinding. Lust. Hij tilt me op en legt me voorzichtig in het midden van zijn bed. We verdwijnen onder zijn lakens, de hele nacht, totdat we uitgeput en om elkaar heen gekruld in slaap vallen en pas wakker worden wanneer de middaggeluiden van de vreemde stad dichterbij komen.

Romantisch als ik ben verleng ik deze nacht met nog vijf ochtenden, middagen en avonden waarin we van elkaar genieten. Aan het ontbijt, tijdens onze culturele uitstapjes en lange diners. Maar bovenal 's nachts, wanneer alleen wij en zijn lakens bestaan.

"Mevrouw Van der Stap."

Ik kijk op, recht in de ogen van Dokter K.

En nu wakker worden, fantast.

Recensie

door Tsenne Kikke

Sophie van der Stap: '€œIk ben Sophie, het meisje met negen pruiken. Als freelance journaliste schrijf ik voor Cosmopolitan en NL20 over uitgaan, feestjes en singles. In september heb ik een gastcolumn in de Viva. Maar ik schrijf ook een eigen boek, dat in augustus uit komt bij Prometheus, getiteld 'Meisje met negen pruiken'. In december is mijn eerste publicatie verschenen, in het NRC Handelsblad. Als reactie hierop zijn er enkele interviews van mij verschenen in de Viva, Elle girl en Telegraaf, en heb ik aan tafel gezeten bij 'De Wereld Draait Door'.

In januari 2005 kreeg ik te horen een kankerpatiente te zijn, waarvoor ik een traject van 54 weken chemotherapie en bestraling heb ondergaan. Mijn ziekte, rhabdomyosarcoma, is een zeldzame vorm dat eigenlijk alleen in de kinderoncologie thuis hoort. Ik heb mijn behandelingen net afgerond en heb goede hoop helemaal schoon en tumorvrij te zijn. In mijn boek schrijf ik over mijn pruiken - die ik elk een eigen naam heb gegeven - botte artsen en mooie artsen, eenzaamheid, chemozakjes, gekke zusters en daten met bagage.'€

Op 23-jarige leeftijd te horen krijgen dat je kanker hebt, is één ding. Erover schrijven... iets totaal anders. Dit boek is in elk geval '€“ mijn inziens toch '€“ geen aanrader voor andere kankerpatiënten. Het is een verhaal zonder moraal, er is gebrek aa, levenswijsheid, een beetje kinderachtig en doodgewone lectuur. Anderzijds is het misschien goed materiaal om een meisjes- of damesblad via verscheidene afleveringen op te vullen, maar daarvoor is het dan weeral veel te lang. Kortom: als je weinig tijd hebt, en op zoek bent naar goede lectuur zijn er betere dingen op de markt, gegarandeerd. Nochtans zijn er enkele mensen die van dit boek zullen genieten: in de eerste plaats de schrijfster zélf, én alle mensen die haar in levende lijve kennen. Met andere woorden: als je kanker hebt, is het schrijven van zulk een boek hoogstwaarschijnlijk een gezonde bezigheid; een bezigheid, die ik Sophie Van der Stap van harte '€“ dus écht gemeend '€“ gun. Maar nogmaals, de andere lezers, en vooral andere kankerpatiënten hebben er '€“ mijn inziens '€“ weinig of geen boodschap aan.

Meisje met negen pruiken

Sophie Van der Stap

Korte Inhoud

Uittreksel

Recensie

Koop dit boek bij