Boekrecensie van Lucian - Meesterwerk van een gevallen engel door Tosca Lee

Clay, redacteur bij een kleine uitgeverij, balanceert op de rand van een depressie. Hij pendelt doellos heen en weer tussen zijn stille flatje en zijn saaie baan - tot hij op een avond bezoek krijgt van Lucian. Die beweert een gevallen engel te zijn en hij steekt zijn bedoeling niet onder stoelen of banken: Clay moet zijn memoires aan de man brengen, of hij wil of niet. Aanvankelijk denkt Clay nog aan een stunt van een beginnend auteur, maar Lucian dringt steeds verder zijn leven binnen en weet hem overal te vinden. Clays scepsis maakt plaats voor een groeiende obsessie voor deze mysterieuze figuur. Maar wanneer hij ontdekt dat de duistere autobiografie van de demon verdacht veel lijkt op zijn eigen verhaal, telt nog slechts één vraag: hoe loopt dit af?

Uittreksel

Blz. 5: Het regende de avond dat hij me vond. Het verkeer op Massachusetts Avenue kroop langzaam vooruit en het fletse licht van de straatlantaarns weerkaatste op het wegdek. Ik had geen paraplu bij me en liep haastig over straat, toen ik werd afgeleid door het korte geluid van een tekstbericht op mijn mobiel. Ik probeerde het verlichte beeldschermpje te beschermen tegen de regen en het water dat van de luifels van de winkels drupte. Er was een fout gemaakt in mijn elektronische agenda — een afspraak die ik niet herkende, maar waar ik voor de zekerheid laat voor op kantoor was gebleven, tot half zeven. Onze officemanager stuurde me nu een berichtje van thuis, dat ze geen idee had met wie die afspraak had moeten zijn, en dat ze mijn agenda misschien had verwisseld met die van Phil. Ze verontschuldigde zich voor de vergissing en wenste me een prettige avond.

Ik klapte de telefoon dicht en propte hem in mijn tas. Deze week was toch al zo vermoeiend, en het was nog maar dinsdag. De dagen werden korter en de zon ging om zes uur onder. Het irriteerde me, het knaagde aan me, en ik bedacht dat ik maar beter snel ergens heen kon gaan waar het warm was en vrolijk, of in ieder geval naar huis, voordat het nog donkerder werd. Maar ik had geen zin in het lege appartement, de vuile vaat en de ongeopende post op tafel. Dus ik dook diep weg tegen de regen in de kraag van mijn jas en liep twee straten verder dan normaal, naar het Bosnisch café. Een koord met belletjes aan de deur kondigde mijn komst aan met een luid geklingel.

Ik hield van de versleten charme van het Bosnisch café, het geurboeket van gegrilde kip en gyros dat me elke keer bij binnenkomst omarmde, en lang na mijn vertrek nog bleef hangen. Die avond, in de donkerte van de regen, leek het eethuis nog huiselijker dan normaal met zijn vergeelde tafelbladen, verweerde spiegels en vettige ketchupflessen. Er hing een gordijn van verbleekte kartonnen bierviltjes voor de ingang naar de keuken.Voor het raam aan de straatkant hing een snoer kerstverlichting, waarvan elk derde lampje kapot was. Aan de muur boven de kassa prijkte een ingelijste foto van de cafébaas met de winnares van de plaatselijke miss-verkiezing, en nog een met een oud-honkbalspeler. Ze waren nog nooit afgestoft, maar daar leek niemand zich druk over te maken.

Ik stond bij de deur te wachten tot Esad, de eigenaar, me zou opmerken. Maar het was niet de kale cafébaas die me verwelkomde. Het was de vreemdeling met het donkere haar.

Ik keek de tafeltjes langs om inspiratie op te doen — kip of biefstuk, gyros of salade — toen hij me wenkte. Aarzelend vroeg ik me af of ik hem zou moeten herkennen, deze man die alleen aan een tafeltje zat. Nee, ik kende hem niet. Ongeduldig gebaarde hij nog eens. Ik keek over mijn schouder, maar er stond niemand achter me.Toen stond de man op van zijn stoel en beende recht op me af.

`Je bent laat,' zei hij glimlachend, terwijl hij me bij de schouder greep. Hij was lang en gebruind, met donkere krullen en een licht gebogen neus, die niets afdeed aan zijn benijdenswaardige mediterrane uiterlijk. Zijn ogen fonkelden onder welgevormde wenkbrauwen en zijn tanden waren stralend wit.

`Neem me niet kwalijk, maar ik denk dat u de verkeerde voor zich hebt,' zei ik. Hij grinnikte.

`Helemaal niet! Ik zit al geruime tijd op je te wachten. Een eeuwigheid, zou je kunnen zeggen. Kom alsjeblieft zitten. Ik ben zo vrij geweest om alvast iets voor je te bestellen.' Zijn stem deed me denken aan een voortreffelijke cognac, de Hors d'Age die mannen op hun jacht drinken terwijl ze het kapje van hun Cohiba-sigaar knippen.

IJ hebt de verkeerde voor zich. Ik ken u niet,' hield ik vol, terwijl hij me naar het tafeltje leidde. Ik wilde hem niet in verlegenheid brengen. Hij leek toch al te elegant voor deze tent, want anders kon je het niet noemen. Nog even en dan zou hij heel elegant in zijn hemd staan, vooral als degene met wie hij echt een afspraak had — voor een interview of zoiets — kwam opdagen en hem hier met mij zag zitten.

`Maar ik ken jou wel, Clay.'

Ik schrok toen hij mijn naam noemde. Het klonk alsof hij me inderdaad kende en op een bepaalde manier in me geïnteresseerd was. Ik keek hem onderzoekend aan — zijn vierkante kaak, gladde wangen en volkomen zelfbeheersing — en vroeg me af of ik hem eerder had ontmoet. Maar dat was niet zo, daar was ik nu absoluut zeker van.

Een van Esads neven kwam een broodje kip brengen en twee koppen koffie. 'Ga zitten,' zei de vreemdeling, en hij gebaarde naar een met vinyl beklede stoel. Onthutst, onhandig, liet ik me erop neervallen.

`Je werkt een paar straten verderop bij Brooks en Hanover,' zei hij, toen de jonge man was weggegaan. Hij ging tegenover me zitten en draaide zijn stoel naar me toe. Hij sloeg zijn benen over elkaar en plukte een onzichtbaar pluisje van zijn dure pantalon. `Je bent redacteur.'

Op dat moment schoten verschillende gedachten tegelijk door mijn hoofd, geen van alle bijzonder aantrekkelijk. Ten eerste dat hij een financieel adviseur of verzekeringsagent was, die een slaatje probeerde te slaan uit het feit dat ik onlangs gescheiden was. Thuis op tafel lag ook nog een hele stapel reclamemateriaal voor allerlei leningen. Of het was een opdringerige literair agent met gladde praatjes. Maar waarschijnlijk was het een schrijver.

Elke redacteur kan er wel over meepraten: gretige schrijvers die je tijdens de voetbalwedstrijd van de kinderen een manuscript opdringen, of in de kerk een pak bedrukt papier over de bank naar je toe schuiven. Soms proberen ze je zelfs aan te klampen in een kroeg, en onder het genot van het zoveelste drankje noemen ze tussen neus en lippen door dat ze wel eens verhalen schrijven en toevallig een manuscript in de auto hebben liggen.

Recensie

door Tsenne Kikke

Het leven van Clay heeft een dieptepunt bereikt. Zijn vrouw heeft hem voor een ander verlaten, zijn baan als redacteur bij een uitgeverij geeft hem weinig voldoening en hij is eenzamer dan ooit. In dit uitzichtloze stadium ontmoet hij Lucian, die zich presenteert als een gevallen engel, een demon. Hij wil dat Clay zijn verhaal opschrijft en publiceert. Al gauw worden Clays dagen beheerst door Lucian en diens memoires. Hij verwaarloost zijn werk, zijn collega's en zijn gezondheid. In dit schitterende verhaal wordt de genade van God voor de mensen vanuit het oogpunt van de duivel beschreven. Vanuit deze invalshoek geeft de schrijfster met grote kennis van zaken en beeldend taalgebruik vorm aan het onderliggende motief van Lucian, namelijk: zijn jaloezie op de mens. Deze debuutroman, in Amerika bekroond met verschillende prijzen, is een must voor christelijk lezerspubliek.

- Roelie Prins-Meijer -

Een beklemmend boek rond een bijzonder fenomeen, waarbij Clay wordt betrokken in een niet te vatten avontuur, en de speelbal wordt van een demonische figuur. Doorheen een verhaal dat hem wordt aangeboden, met de vraag voor publicatie, wordt hij al snel meegezogen in een web van intriges en onbeheersbare wendingen. Lucian lijkt niet zomaar een fantast te zijn, maar wel degelijk een demonische figuur, die Clay betrekt in zijn waanzinnige biografie, en onder alle mogelijke hoedanigheden Clay tot waanzin zal brengen. Dit is de leuke plot van deze kleine baksteen, die werkelijk zeer goed opgebouwd is, en die je vaak op het verkeerde spoor weet te brengen. Een zeer leuke thriller van formaat die je zeker met genoegen zal begeleiden in je kalme momenten.

Lucian - Meesterwerk van een gevallen engel

Tosca Lee

Korte Inhoud

Uittreksel

Recensie

Koop dit boek bij