Huize Rajani

Alon Hilu

	Type:	Paperback
	Uitgever:	Ambo | Anthos
	Gewicht:	550 gram
	Aantal Pagina's:	367
	ISBN:	90-414-1407-X
	ISBN-13:	978-90-414-1407-6
	Categorie:	Literair
	Richtprijs:	€ 22,95

Korte Inhoud

1895. Saleh Dajani, een paranormaal begaafde Arabische jongen, woont met zijn moeder op een groot landgoed vlak bij de islamitische stad Jaffa. Hij heeft last van visioenen over verwoestingen die zijn volk te wachten staan. Hij wordt door iedereen uitgelachen als hij voorspelt dat er op de plek van hun landgoed drie reusachtige torens zullen worden gebouwd. Alles verandert als de knappe en energieke joodse jongeman Kalvarisky hun leven komt binnenstormen, een van de kleurrijkste figuren van de eerste golf zionisten in Palestina. Hij zet zijn zinnen op het vruchtbare landgoed, knoopt vriendschap aan met Saleh en wordt verliefd op Salehs moeder. Het noodlot slaat toe. Door gebruik te maken van bestaande brieven en dagboeken schetst Alon Hilu in deze spraakmakende roman een authentiek beeld van de tragiek van de landonteigening van de Arabische bewoners van Israël. Huize Dajani is niet alleen een uitzonderlijke literaire prestatie, maar ook een bruisende, opwindende en ontroerende roman die je recht in je hart raakt.

Uittreksel

Blz. 15: 8 augustus 1895, aan boord van het schip naar Jaffa

Ik heb besloten het woord tot dit dagboek te richten, anders ontplof ik. Onze kleine, nauwe scheepshut, diep in het ruim, is als een gevangenis voor mijn gedachten. Kan ik deze met niemand delen, dan stort ik mij liever in zee.

De bron van al mijn leed en ellende is Mevrouw. Haar naam onder de Joden is Ester en zij had inderdaad, evenals haar Bijbelse naamgenote, koningin kunnen zijn. Zij is schoner dan de schoonheid zelve, slank en rank als geen ander, en haar jukbeenderen zijn hoog en uitgesproken. Was ik koning Ahasveros, dan had ik haar alleen al om haar heldere ogen, die blauwer zijn dan de zee, mijn halve koninkrijk geschonken.

In de tijd dat ik haar naam voor het eerst hoorde noemen, studeerde zij tandheelkunde in Warschau. Ik ging haar opzoeken om haar schoonheid te aanschouwen en mijn hart werd ter plekke gestoken door de puntige speld der liefde. Deze juffrouw, dacht ik, deze vriendin en zuster van het koor der aartsengelen, zal mijn eeuwig beminde vrouw zijn, mijn levenslang geliefde echtgenote. Haar stem klonk als het neerfladderen van dauw op de balsemtuin, haar gewaden telden vele lagen tule, haar haar glinsterde als goud. Een man die niet voor haar bekoorlijkheden viel, verdiende het niet man te heten.

Ik liep meteen op haar af, en zij toonde zich gewillig. Wij gingen bij haar ouders langs en traden in het huwelijk en ik kon mijn geluk niet op. Maar zie, wij waren nog maar enkele uren in de echt verbonden, of daar was al een eerste aanwijzing van de ware aard van Mevrouw. Wij bevonden ons in de bruidskamer, ik was al bezig mijn gilet los te knopen en mijn hoed op de plank te leggen, terwijl Mevrouw nog steeds in haar witte bruidsjapon stond.

`Laten wij ons in elkaar verblijden,' zei ik tegen haar.

`Dit is het goede moment niet,' zei zij.

'Mankeer je iets?' vroeg ik.

'Ik moet even uitrusten,' zei zij.

Nog voordat zij uitgesproken was, en voordat ik het licht had uitgedaan, begon zij zich al uit te kleden, eerst haar boven- en dan haar onderkleding, om ten slotte nakend door de kamer te lopen, haar blanke borsten met hun roze tepels priemend voor mijn smachtende ogen. Vervolgens stapte zij in bed, keerde mij haar rug toe en viel in slaap.

De volgende avond benaderde ik haar met woorden van verleiding en liefde, maar ook deze keer onttrok zij zich aan de beoogde geslachtsdaad. Niet dat zij uitgeput of zelfs moe was, maar zij verkeerde, zei zij, psychisch gezien in de neerslachtigheid van de verse echtgenote, zoals zij dat noemde, die een ommekeer ondergaat, een verandering, van het leven van de vrijgezellin naar het leven van de echtgenote, van teugelloze onbezonnenheid naar onderworpenheid aan haar heer en meester.

Uit angst haar verdriet te doen of haar, God verhoede het, te doen verzinken in de beruchte melancholie van hen die zich aan het huwelijksjuk hebben onderworpen, hield ik mij in en liet haar met rust. Ik wacht het af, zei ik bij mezelf, wij zullen wel zien wanneer Mevrouw door begeerte gegrepen wordt en in mijn bed komt, haarwangen rood, haar tepels gloeiend en zijzelf een en al vochtigheid en lieflijkheid.

Helaas gedroeg Mevrouw zich de volgende nachten niet anders. De avond erna kleedde zij zich, voordat wij in bed stapten, geheel uit en flaneerde als een freule tussen haar gecastreerde bedienden, haar rondingen blank en sappig, haar borsten gelijk barstensvolle granaatappels. Maar toen ik zei dat ik mij maar al te graag van de aangename plicht van de echtgenoot zou kwijten, wimpelde zij mij af met allerlei voorwendselen en wreveligheden.

Ik begon te speculeren: zou Mevrouw haar maagdelijkheid in een vlaag van jeugdige onbezonnenheid aan een ander hebben geschonken en schaamt zij zich daar nu voor? Heeft zij zich misschien laten verleiden door een student aan de school voor tandheelkunde? Die tandartsen zitten ongetwijfeld boordevol drift en hartstocht, anders zouden zij toch niet in levend vlees willen wroeten?

Toen zij drie dagen na onze bruiloft nog altijd onontgonnen gebied voor mij bleef, liet ik doorschemeren dat het mij niet kon schelen of zij wel of geen maagd meer was, als zij haar poorten maar voor mij zou openzetten. Zij stootte een korte, neurotische lach uit en zei dat zij als moderne vrouw, vrouw van de wereld, vanzelfsprekend bekend was met de omgang tussen man en vrouw.

`In dat geval,' zei ik, 'wijs mij daarin de weg.'

`Niet nu,' zei zij.

`Waarom niet?' vroeg ik geërgerd.

Nu bleek dat zij er psychischerwijs wel toe in staat was, dat zij er zelfs met heel haar hart naar verlangde en snakte, edoch, het schortte aan de mechaniek. Zij had namelijk krampen in haar edele delen en was één en al pijn, reden waarom zij mij om een uitstel van twee, hoogstens drie dagen moest vragen.

Ik overwon mijn ergernis en zei: 'Goed, dan kom ik vrijdag, te weten morgen, hoe dan ook bij je.'

Mevrouw zweeg en zei niets meer.

In mijn hart verbaasde ik mij zeer over haar gedrag. Zou Mevrouw misschien geen man lusten? Zou zij haar liefde liever aan een vrouw schenken? Deze tendens, die generaties lang aan gekken en perverten toegeschreven werd, had intussen ingang gevonden bij de vrouwen van Europa. Ik had zelfs gehoord dat er in Berlijn en Wenen vrouwen met kort haar rondliepen, hand in hand en tong op tong. Terwijl ik mijn gedachten hier over liet gaan, trok Mevrouw haar kleren uit om zich te wassen en te bed te leggen. Bij de aanblik van dat fraaie, vrouwelijke lijf, o zo nodend tot de liefdesdaad, verdreef ik die nare gedachten uit mijn hoofd. Misschien was het alleen maar pech, misschien was zij op de eerste dag inderdaad vermoeid geraakt door het huwelijksfeest en had zij op de tweede dag huwelijksverdriet gehad en spanden haar spieren zich nu, een week later, om alle lust te verdrijven.