Originele titel: Wholehearted Faith
Rachel Held Evans en Jeff Chu
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
|
|
Gewicht:
|
330 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
224
|
|
ISBN:
|
90-2973-278-4
|
|
ISBN-13:
|
978-90-2973-278-9
|
|
Categorie:
|
Christendom
|
|
Richtprijs:
|
€ 19,99
|
Korte Inhoud
Over geloven met alles wat je bent...
Vóór haar tragische dood in 2019 werkte Rachel Held Evans aan een boek over geloven met hart en ziel. Auteur en goede vriend Jeff Chu heeft het materiaal samengevoegd met andere niet eerder gepubliceerde artikelen tot een rijke collectie essays. 'In Hart, hoofd, ziel' laat Rachel Held Evans een bezield en theologisch licht schijnen over de vragen die vandaag de dag leven onder veel christenen, of het nu gaat om kerkgangers, twijfelaars of zoekers.
- 'Hart, hoofd, ziel' verscheen vanfaag bij Kokboekencentrum
- Een boek voor iedereen die de kwetsbaarheid van geloven wil omarmen. "Lezers zullen een uiterst menselijke stem vinden in deze bladzijden: humoristisch, oneerbieding, nieuwsgierig, wijs, vergevingsgezind en niet-oordelend." - The Washington Post
- Rachel Held Evans (1981-2019) was en is nog steeds een van de populairste christelijke auteurs in de Verenigde Staten en een invloedrijke stem onder progressieve christenen. In april 2019 werd ze in het ziekenhuis opgenomen vanwege allergische reacties op antibiotica die ze kreeg in verband met een infectie. Ze overleed op 4 mei 2019 aan de gevolgen van deze allergische reacties. Met haar man Dan Evans had ze twee kinderen.
Uittreksel
Woord vooraf
De toon waarop Rachel die dag sprak, is me meer bijgebleven dan wat ze zei. Er was iets niet in de haak. Ze riep me naar haar kantoor om even naar haar laptop te kijken. Nadat deze herstart was, opende de tekstverwerker alle bestanden die in gebruik waren op het moment dat het domme ding vond dat het tijd was zichzelf te updaten en opnieuw op te starten. Maar de woorden die ze verwachtte te zien op haar scherm waren weg. Duizenden woorden, zorgvuldig uitgekozen, met pijn en moeite in de juiste volgorde geplaatst, en ijverig uitgetypt – allemaal weg. Ze had al zo’n twintig procent van haar boek af. Het eerste boek dat ze zou schrijven voor het grootste contract dat ze tot nu toe gesloten had. En nu leek het erop dat het grootste gedeelte ervan verloren was gegaan, begraven in het binaire kerkhof van de technologie.
Adem in, adem uit. Het komt goed. Boven op de pet van echtgenoot droeg ik regelmatig de pet van Rachels technisch adviseur. Ik had ervoor gezorgd dat automatisch opslaan en het maken van back-ups tot de orde van de dag behoorden. We hadden ons lesje wel geleerd. De woorden ‘chai latte’ hoefden maar ergens te vallen, en onze herinneringen gingen direct terug naar het rampzalige moment waarop deze drank over Rachels laptop was uitgestort. Dit incident bezorgde ons onze eerste grijze haren, en uiteindelijk een goed verhaal, dat we overigens pas aan anderen konden vertellen toen er genoeg tijd overheen was gegaan en we een emotionele buffer hadden opgebouwd.
Maar net als de meeste technische zaken werkte mijn backupsysteem alleen als het werkte, en op een of andere manier deed het dat nu niet. File search? Geen resultaat. Het meest recent geback-upte bestand? Minimaal een maand oud. Rachels braakneigingen hielden haar uit de buurt.
Gelukkig werkte Google nog altijd. Na een paar wanhopige zoekopdrachten stak een vonkje hoop een vlammend vuur van motivatie aan. Ik kwam erachter dat er een verborgen mapje bestond waarin bestanden tijdelijk automatisch opgeslagen werden. Bij een file search verschenen deze bestanden niet in je zoekresultaten. Ik riep Rachel terug, en met een paar muisklikken was het opgelost. Alle elfduizend woorden van haar volgende boek, woorden waarvan we een paar minuten geleden nog vreesden dat we ze voor eeuwig kwijt zouden zijn, waren weer terug. En net op tijd ook nog, want onze baby had honger en onze driejarige was klaar met zijn dutje.
Een maand later werd Rachel ziek. Ze werd nooit meer beter. Op 4 mei 2019 overleed ze. De elfduizend woorden die we die dag vonden, zijn een deel van het boek dat je nu in handen hebt. Dit manuscript is niet wat Rachel oorspronkelijk voor ogen had. Ons leven zoals dat er vandaag uitziet, is niet wat zij voor ogen had. Sterven op 37-jarige leeftijd was niet wat ze voor ogen had. Maar zo gaat dat met dingen die je voor ogen hebt. Die geven geen enkele garantie voor hoe je toekomst er daadwerkelijk gaat uitzien. Met alles wat je voor ogen hebt, gaat het om het leren wat het juiste is om te doen, en daarnaar te streven. En dat is wat Rachel dreef. Ze liet haar licht schijnen op die mensen en ideeën die de gemarginaliseerden in de samenleving vooruit zouden brengen. In de korte periode dat ze onder ons was, heeft ze meer geleefd dan de meeste mensen die twee keer zo oud zijn als zij geworden is. Wat belangrijk was, deed ze zo goed mogelijk, zonder zich te laten weerhouden door haar eigen onvolmaaktheden.
Als ik me weer eens ergerde aan een vieze spons die in de gootsteen was blijven liggen, was Rachel in gedachten verzonken en vroeg ze zich af hoe ze haar toenemende invloed kon inzetten om de mensen in de marge bij te staan. Terwijl ik ervoor zorgde dat elke uitgegeven cent bijgehouden werd in ons boekhoudprogramma, speurde zij naar lezingen en las ze artikelen die geschreven waren door getalenteerde mensen die nog niet in de spotlights stonden. Terwijl ik werkte aan websites die na een jaar weer geüpdatet moesten worden, schreef zij woorden die mensenlevens lang zouden meegaan.
Jeff Chu reed met me mee toen we het ziekenhuis verlieten op de avond dat Rachel was overleden. Jeff was er op die ochtend toen we besloten in welke woorden we de wereld moesten laten weten wat ze kwijtgeraakt was. In de dagen en weken die volgden, hield de New York Times een condoleanceregister bij. Hillary Clinton betuigde haar steun op Twitter. Jeff reisde van New Jersey naar Tennessee om eten voor me te koken. Behalve een goede kok is hij ook een uitstekende schrijver. Hij heeft veel publicaties op zijn naam staan, hij is een genadeloze redacteur en een zeer geliefde vriend. Na het overlijden van Rachel vroeg ik hem om wat van haar ongepubliceerde werk, haar onuitgewerkte ideeën, bij elkaar te brengen en tot een nieuw manuscript te vormen. Zodra hem duidelijk genoeg was wat ik met mijn gehakkel wilde vragen, zei hij zonder enige aarzeling ja. Zoals zovele vrienden tijdens deze periode, was Jeff er voor mij.
In dit werk zul je de stem van Rachel vinden, maar bovenal hoop ik dat je haar visioen erin zult zien. De beste manier om Rachel te gedenken is door haar na te volgen in de manier waarop ze omging met de ander, in haar omgang met geloof en twijfel, haar omgang met dit kwetsbare, vergankelijke leven. Met hart, hoofd en ziel.
- Daniel Jonce Evans -
Inleiding
‘Waarmee kan ik je helpen?’
Dat waren de eerste woorden die Rachel Held Evans tegen me zei toen ik haar voor het eerst ontmoette.
Een paar maanden voordat mijn boek uitkwam, ontving mijn uitgever een e-mail van haar. Ze maakte op dat moment al furore. Haar naam was niet langer alleen in de wereld van de christelijke blogs bekend, maar ook daarbuiten. Ik was fulltime journalist in New York City. Na een aantal jaar afstand te hebben genomen van de kerk had ik me er onlangs aarzelend weer bij een aangesloten. Ik las geen christelijke blogs – ik las überhaupt geen blogs. Ik had nooit van haar boeken gehoord. Ik had geen idee wie ze was. Maar een vriend van me vertelde dat Rachel te gast was geweest bij The View en dat ze nogal een fenomeen was. ‘Waarmee kan ik je helpen?’
Wie zegt zoiets nou tegen een wildvreemde?
Rachel natuurlijk.
Het eindigde ermee dat ze me uitnodigde een gastbijdrage te schrijven op haar blog, en in de jaren die hierop volgden, dook ze keer op keer op in mijn leven, in een e-mail of chatbericht – altijd met een bemoediging, altijd met een of andere scherpe observatie, altijd met een woord van hoop. We spraken met elkaar af, elke keer dat we dezelfde conferentie of hetzelfde evenement bijwoonden. Wanneer ik door Tennessee reisde, verwelkomden zij en Dan mij in hun huis en lieten ze me het adembenemende landschap zien, waar we stopten bij een boerderij om appels te kopen. ‘Agrotoerisme!’ zei Rachel.
Met haar typische humor en de liefde die uit haar grote hart stroomde, stampte ze mijn leven binnen en ze is er nooit meer uit weggegaan.
In 2015, toen ze met Nadia Bolz-Weber een conferentie opzette met de naam Why Christian?, vroeg ze me een inhoudelijke bijdrage te leveren – en het jaar daarop vroeg ze me of ik mijn verhaal wilde houden op het hoofdpodium. Ik ben bepaald geen geboren spreker; mijn knieën knikken nog altijd als ik achter een lessenaar of op een kansel sta. Ik schrijf liever wat ik te zeggen heb. Maar Rachel, een van de koppigste mensen die ik ken, kon zo praten dat mijn instinctieve nee een terughoudend ja werd. Toen ze in 2018 met Sarah Bessey Evolving Faith lanceerde, deed ze dat weer, en een paar maanden na die eerste conferentie belde ze me op om te vragen of ik me wilde aansluiten bij de organisatie.
De manier waarop onze relatie zich ontwikkelde, is niet uniek. Ik ben slechts een van de velen van een grote, diverse groep mensen die allemaal kunnen getuigen dat Rachel altijd voor iedereen klaarstond, dat iedereen gebruik kon maken van haar contacten en haar platform. In het bijzonder de mensen die aan de rand van de kerk beland waren, of dat nou als gevolg was van racisme, homofobie, misogynie, validisme of een andere vorm van discriminatie op basis van een aspect van onze identiteit, wilde ze vooruit helpen. Als iemand ons probeerde het zwijgen op te leggen of ons een toontje lager wilde laten zingen, dan gebruikte Rachel elk middel dat ze voorhanden had om onze stemmen luider te doen klinken en ons een duwtje in de rug te geven.
Rachel was veelzijdig, ze betekende veel voor me. Ze was een van mijn beste onderwijzers. Een van mijn favoriete correspondenten. Een van mijn grote voorbeelden op het gebied van schrijven. Een toonbeeld van een zowel pastorale als profetische stem. Een van mijn trouwste voorvechters. Een van ’s werelds ontembare belichamingen van zowel de liefde van Christus als zwartgallige humor. Maar bovenal was ze mijn vriendin – iemand die me wijze raad gaf, aandachtig luisterde, mijn tranen droogde, me onverschrokken kon jennen, en me berichten stuurde terwijl ze borstvoeding gaf en me dan liet weten dat ze aan me dacht, en dat ze hoopte dat ze niet in de bizarre situatie was beland dat de heilige Geest haar ingaf dat ik weleens dood zou kunnen zijn.
‘Ruwe bolster, blanke pit.’ Deze uitdrukking gebruikte ze zo vaak dat ik de tel kwijt ben. Hiermee bedoelde ze dat ik moest leren de ongegronde kritieken van me af te laten glijden – ‘Kritiek zal er altijd zijn,’ zei ze. De kritiek krijg je er nou eenmaal gratis bij, als je de deur opendoet voor goedheid en liefde. Soms antwoordde ik schertsend dat ik het ‘blanke pit’-gedeelte best onder de knie had. Vooral als je dat gedeelte interpreteerde als ‘prikkelbaar’, ‘overgevoelig’ of ‘hyperkritisch’. (Zelfs nu, tijdens het typen van deze woorden, hoor ik Rachels stem me tot de orde roepen: ‘Jeff Chu!’) Maar een ander deel van mijn aarzeling had te maken met het feit dat het onmogelijk is jezelf open te stellen voor goedheid en liefde zonder dat je jezelf daarmee ook blootstelt aan het risico dat je verlies en pijn gaat lijden.
Het was vroeg in de morgen, mei 2019. Ik zat in een koffiebar, waar ik hard mijn best deed om de laatste papers voor mijn laatste semester aan de predikantenopleiding af te maken. Mijn telefoon begon te trillen en op het scherm verscheen de naam Dan. Huh… zo kort na de Why Christian-conferentie? Rachel was ziek. Uiteindelijk werd ze kunstmatig in coma gehouden in de hoop dat haar lichaam zou genezen, ...
|