Originele titel: Scared
Tom Davis
|
Type:
|
Box
|
|
Uitgever:
|
|
|
Gewicht:
|
460 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
287
|
|
ISBN:
|
90-297-1971-0
|
|
ISBN-13:
|
978-90-297-1971-1
|
|
Categorie:
|
Drama
|
|
Richtprijs:
|
€ 19,95
|
Korte Inhoud
Adanna woont in het door honger en aids geteisterde Swaziland. Haar moeder is doodziek en ze draagt alleen de zorg voor haar broertje en zusje. Adanna is de wanhoop nabij. Dan krijgt ze een droom.
Fotograaf Stuart Daniels heeft naam gemaakt met een foto die hij schoot in Congo. De gruwelijkheden blijven hem echter achtervolgen. Zijn huwelijk en werk lijden hier steeds meer onder. Hij krijgt nog één kans van zijn baas en keert terug naar Afrika. Daar ontmoet hij Adanna.
Zo levensecht beschreven dat de rillingen over je rug lopen
Tom Davis is schrijver en directeur van Children's HopeChest, een christelijke hulporganisatie die weeskinderen helpt in Oost-Europa en Afrika. Davis heeft economie, pastoraat en theologie gestudeerd. Hij schreef eerder Rode letters, zilte tranen.
Adanna woont in het door honger en aids geteisterde Swaziland. Haar moeder is doodziek en ze draagt alleen de zorg voor haar broertje en zusje. Adanna is de wanhoop nabij. Dan krijgt ze een droom.
Fotograaf Stuart Daniels heeft naam gemaakt met een foto die hij schoot in Congo. De gruwelijkheden blijven hem echter achtervolgen. Zijn huwelijk en werk lijden hier steeds meer onder. Hij krijgt nog één kans van zijn baas en keert terug naar Afrika. Daar ontmoet hij Adanna.
Zo levensecht beschreven dat de rillingen over je rug lopen. Angst is geen thriller, maar wel een boek dat een diepe indruk achterlaat
Tom Davis is schrijver en directeur van Children's HopeChest, een christelijke hulporganisatie die weeskinderen helpt in Oost-Europa en Afrika. Davis heeft economie, pastoraat en theologie gestudeerd. Hij schreef eerder Rode letters, zilte tranen.
Uittreksel
Blz. 7: Proloog
Adanna
Het laatste wat ik me herinner van voor ik gisteravond in slaap viel, was de pijn in mijn buik en de vraag wat ik vanmorgen naar de kerk aan moest. Het zijn zorgen om niks, omdat ik geen eten heb en alleen maar vodden om aan te trekken. Vandaag is het Paaszondag. Dominee Walter noemt het `opstandingszondag'. Een dag van hoop.
Ik denk na over wat hoop voor de mensen in mijn dorp betekent. Ik probeer me hen voor te stellen terwijl ze opstaan in overwinning, zoals de dominee zegt. Maar ik zie alleen maar vervallen lichamen, uitstekende beenderen omgeven door een papierdunne huid. Ze staan helemaal niet op. Ze liggen onder bergjes gele aarde. Ik denk aan mijn eigen lichaam, dat wegkwijnt omdat ik al dagen niet heb gegeten.
Soms vraag ik me af of de goden me gewoon niet mogen. Misschien komt dat wel omdat ik vies ben en onder de vlekken zit, net als oude vodden. Dominee Walter en mamma hebben me verteld: 'Pasen betekent nieuw leven.' Maar ons leven verandert nooit.
Ik stap mijn huis uit. Er ontvouwt zich een glinsterende weg voor me. Hij is glad, als een geschenk in goudkleurig cadeaupapier.
Ik word geroepen door stemmen van verderop en ik zet snel de ene voet voor de andere. De geluiden zijn schitterend, als een koor, stemmen die harmonieus samensmelten.
Ik heb nog nooit zo'n gladde ondergrond gevoeld. Net alsof je op koel water loopt. De wegen die ik ken, zijn bruin en rotsachtig.
Er stroomt van mijn voetzolen tot mijn kruin een magische energie door me heen, die mijn vermoeide lichaam verfrist. Hoe kan zoiets onbekends zo vertrouwd aanvoelen, alsof ik thuis ben?
Maar deze plek lijkt helemaal niet op mijn thuis. Ik zie een schitterende horizon met opgloeiende kleuren - violet, blauw en barnsteen dansen als wispelturige feeën om elkaar heen. Het land staat in brand van de kleuren.
Ik draai me om en zie rijen bomen die hoger zijn dan ik ooit heb gezien. Ik zou aan hun takken kunnen slingeren. Ik zou gedichten willen schrijven over hun schoonheid. De bladeren springen op van blijdschap. De appels die aan de bomen hangen, lijken wel rode ballonnen. Op één appel zou ik een week kunnen leven.
Hier rapen mensen geen maanstenen op en sterven dan.
Mijn keel is gortdroog, dus ik ren naar de oever van de rivier. Het water is kristalhelder. Het is zo volmaakt dat ik het niet eens wil aanraken, maar ik kan het niet helpen. Ik vorm een kommetje met mijn handen en steek ze in het water om te kunnen drinken.
Wanneer ik mijn handen er weer uit trek, zijn ze niet langer meer broos en gerimpeld. Ze zien er zacht uit en lijken zelfs te gloeien. Mijn handen zijn nieuw.
Mijn dorst verspreidt zich van mijn mond naar elke cel in mijn lichaam.
Ik spring.
Ik glijd door het water, net als de kleurige vissen om me heen, voel me vrij. Ik vergeet dat ik me onder water bevind en haal adem. Ik verwacht dat ik me zal verslikken, maar dat gebeurt niet. En wanneer ik nog een keer ademhaal, schiet ik het water uit en kom ik op de oever terecht.
Het rafelige litteken op mijn arm is verdwenen. Ik voel me herboren. Niet hongerig en ziek. Zelfs mijn innerlijke littekens lijken verdwenen te zijn.
In de verte pulseert een fantastisch licht - stralend, puur en wit. Wat schijnt er zo warm en zacht?
'Adanna.'
De stem klinkt als duizend machtige rivieren, een donderende explosie. Maar ik ben niet bang.
`Wie bent u? En hoe komt het dat u mijn naam kent?'
`Adanna. Kom dichterbij:
Ik beweeg me naar een man toe die licht uitstraalt. Hij zit op een gouden stoel. Er klinkt muziek van hele dorpen op van waar hij zit. Liefde welt op, geeft leven aan het gras en de bomen, en ik voel dat het wortel schiet in mijn hart.
`Bent u de heerser van deze wereld?'
`Dat ben ik inderdaad.Van deze wereld en van vele andere. Ik heb lang gewacht om met jou samen te zijn.'
`Maar ik weet niet eens wie u bent.'
`Ik ken je al langer dan vandaag, Adanna,' grinnikt hij. 'Al heel lang. Ik heb toegekeken hoe je opgroeide. Ik heb vol vreugde gezien hoe je speelde en heb je met blijdschap volwassen zien worden. Mijn liefde heeft je altijd omringd.'
Misschien is hij een van mijn voorouders.
`Ik ben niet een van je voorouders, maar jij bent wel een nakomeling van mij.'
Hoe kon hij me nou horen?
`Ik geloof niet dat ik u ooit heb ontmoet.'
`O, zeker wel. Kom eens iets dichterbij, Adanna. Ik wil je iets laten zien.'
Behoedzaam doe ik een stap naar voren. Hij nodigt me uit met zijn glimlach. Hij strekt zijn hand uit en opent hem. Er staat iets op geschreven.
`Dat is mijn naam, maar hoe is die daar terechtgekomen?'
`Die heb ik erop geschreven.'
`Maar waarom dan?'
`Omdat ik altijd van je heb gehouden.'
`Maar ik ben niets bijzonders.'
`Adanna, je moest eens weten wat een talent er in je schuilt. Je moet me vertrouwen. Ik zal uit je halen wat de wereld moet zien. Hier is je geschenk. Gebruik het met wijsheid. Het zal je pad verlichten en velen van jouw volk redden.'
Hij geeft me een witte boekrol van lamsvacht. Ik strek mijn hand uit en pak hem aan. 'Dank u, meneer. Heel erg bedankt. Mag ik u vragen wie u bent?'
`Daar zul je spoedig achter komen'
`Kan ik hier blijven?'
`Niet nu, maar eens zal die tijd komen. En vergeet niet: waar je ook heen gaat, ik zal bij je zijn om je te helpen.'
`Hoe heet u?'
`Ik zal erin voorzien. Dat is mijn naam.'
`Dat begrijp ik niet.'
Ik maak het zijden lint van de boekrol los en rol hem af. Mijn ogen gaan open en het rieten dak van mijn hut beeft door de wind.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Persfotograaf Stuart Daniels reist voor een werkopdracht naar Swaziland. Hij ontmoet de 12-jarige Adanna. Zij is wees en zorgt voor haar broertje en zusje. Aangrijpend is de leefsituatie voor Adanna: al dagen geen eten, geen gezond water en grote kans op verkrachting en ziekten als aids en malaria. Adanna gelooft dat God haar kent en een speciaal doel met haar leven heeft. Alle gebeurtenissen beschrijft ze in haar dagboekje, en dit boekje gebruikt Stuart bij zijn foto's van de afschuwelijke werkelijkheid in Swaziland. Hij wil de wereld wakker schudden. Maar zal de hulp nog op tijd komen voor Adanna? Een aangrijpende roman over de enorme kloof tussen rijk en arm, over de geweldige impact van de ziekte aids voor kinderen, en over de verantwoordelijkheid van de lezers. De auteur toont een diepgaande bewogenheid met de aidswezen in Afrika, en heeft het verhaal gebaseerd op bestaande gebeurtenissen en personen. Hij wil de lezers de pijn en het verdriet laten voelen en inleven. Het resultaat is een roman die de lezer nog lange tijd bij zal blijven, fascinerend tot de laatste bladzijde. Gebaserd op waargebeurde feiten. Achterin een interview met de schrijver. Paperback met kleine druk.
- J.W. van Meerten-Hakvoort -
Tom Davis uit Colorado (Amerika) is schrijver, adviseur en directeur van Children's HopeChest, een hulporganisatie die zich inzet voor arme kinderen in Afrika en Rusland. Een eerder verschenen titel van Tom Davis in Nederland is het non-fictieboek 'Rode letters, zilte tranen'.
Voor zijn werk bezoekt hij regelmatig Oost-Europese landen en Afrika. Om de ernst van de situatie in delen van Afrika beter onder de loep te brengen in landen als Europa, heeft hij Angst geschreven.
Angst speelt zich af in Swaziland, Afrika. Met een foto die de Amerikaanse beroepsfotograaf Stuart Daniels schoot in Congo, heeft hij behoorlijk faam gemaakt. De vreselijke gebeurtenissen in Congo blijven hem echter achtervolgen. Het vastleggen van mensen die leven in een ware hel is zijn inkomen. Stuart walgt van zichzelf. Grote foto-opdrachten slaat hij af, hierdoor komt er geen geld meer binnen. Ook staat zijn huwelijk op het spel.
Zijn baas geeft hem nog één kans, daarvoor moet hij wel opnieuw naar Afrika. Enkele dagen later landt Stuart in Swaziland. Stuart ziet hoe mensen om hem heen enorm lijden. De enige hoop die ze koesteren is het kunnen bemachtigen van voedsel en schoon drinkwater. Dan ontmoet Stuart de jonge Adanna, een meisje van twaalf jaar dat voor haar jongere broertje en zusje moet zorgen, omdat haar moeder recentelijk is overleden aan de gevolgen van aids. Haar vader is jaren geleden weggegaan en nooit meer teruggekeerd. Adanna is een bijzonder meisje met een groot talent voor dichten. In haar situatie zal ze daar nooit iets mee bereiken. Wat Stuart te zien krijgt is hartverscheurend.
Als het dorp van Adanna wordt geteisterd door een zware overstroming, is het weinige wat deze mensen hadden allemaal weggespoeld. Eén ding is zeker; deze mensen hebben hulp nodig, onze hulp.
Met het schrijven van dit boek probeert Tom Davis onze ogen te openen. De situatie in sommige Afrikaanse landen is schrijnend. Het vinden van voedsel is pure noodzaak om te kunnen overleven. De leefomstandigheden zijn onmenselijk. Doordat het boek zo ontzettend realistisch is geschreven, word je letterlijk met je neus op de feiten gedrukt. Het verhaal is fictie maar schetst een duidelijk beeld van de harde realiteit. Bijna alle personages in het verhaal zijn gebaseerd op mensen die Tom Davis in het echte leven kent.
Angst is geen thriller, maar wel een boek dat een diepe indruk achterlaat.
- Jennefer Mellink -
|