Ideeën om het einde van de wereld uit te stellen

Ailton Krenak

	Type:	Paperback
	Uitgever:
	Gewicht:	285 gram
	Aantal Pagina's:	128
	ISBN:	90-2590-983-3
	ISBN-13:	978-90-2590-983-3
	Categorie:	Actueel & Human Interest
	Richtprijs:	€ 18,99

Korte Inhoud

Inheemse volkeren hebben al eerder het einde van de wereld gezien. Nu is de mensheid bezig aan een collectieve mars naar de afgrond. Wereldwijde pandemieën, extreem weer en enorme bosbranden kenmerken dit tijdperk dat velen nu het Antropoceen noemen.

Vanuit Brazilië haalt Ailton Krenak in dit boek enkele diepgewortelde westerse ideeën over de mensheid en onze relatie tot de natuur onderuit. Volgens hem staat onze wereld aan een ecologische en economische afgrond. Daarom stelt hij een paradigmaverschuiving voor die nodig is voor het voortbestaan ervan. Het resultaat is een indrukwekkende combinatie van sociale kritiek, milieu- en ecologiestudie, geschiedenis en politiek.

De 67-jarige Ailton Krenak is leider van de inheemse bevolkingsgroep 'Krenak'. Deze Braziliaanse stam bestond begin 20ste eeuw nog uit 5.000 personen, nu nog maar uit 130. Zijn boek 'Ideas to Postpone the End of the World' werd in de Verenigde Staten een bestseller.

Uittreksel

Blz. 27: 'Ideeën om het einde van de wereld uit te stellen': die titel is bedoeld als provocatie.

Ik was in de tuin toen iemand me belde en zei: `De Universiteit van Brasilia nodigt je uit voor een bijeenkomst over duurzame ontwikkeling.' Ik wist dat het Instituut voor Duurzame Ontwikkeling van de Universiteit van Brasilia een masterprogramma aanbiedt, en ik was verguld met deze kans te spreken voor de studenten van deze faculteit. Zonder aarzelen accepteerde ik de uitnodiging. Toen zei de organisator: Je moet ons nog wel een titel voor je lezing sturen.' Ik zat nog met mijn hoofd bij het tuinieren en antwoordde misschien iets te snel: 'Ideeën om het einde van de wereld uit te stellen.' Ze dachten dat ik het meende en namen die titel op in hun programma.

Drie maanden later belden ze weer: 'Je lezing is morgen. Heb je je vlucht naar Brasilia al geboekt?'

`Morgen?'

`Ja, morgen zou je een lezing houden over ideeën om het einde van de wereld uit te stellen.'

De volgende dag regende het en ik dacht bij mezelf: Geweldig, nu zul je zien dat er niemand komt opdagen. Tot mijn verbazing zat de collegezaal afgeladen vol.

Ik keek de zaal in en vroeg mijn vrienden: 'Dus iedereen hier is bezig met het masterprogramma?'

Ze zeiden: 'Nee hoor, de héle campus is gekomen. Iedereen wil weten hoe we Armageddon kunnen afwenden.'

Bijna ondanks mezelf antwoordde ik: 'Dat zou ik ook wel eens willen weten.'

In gezelschap van deze mensen begon ik na te denken over de mythe van duurzaamheid. Die mythe is verzonnen door bedrijven die alleen maar op zoek zijn naar een manier om hun diefstal van ons concept van natuur te rechtvaardigen. Maar wat ze ook mogen beweren: geen enkel bedrijf op deze aarde is duurzaam. Deze bedrijven, ja hele industrietakken, eigenen zich louter vanwege de marketingwaarde op de meest opportunistische wijze het concept van duurzaamheid toe. De priesters van de nieuwe planetaire orde zijn de corporate sustainability managers. Zelfvoldaan verkondigen ze een boodschap die hun werkgevers per definitie never nooit in praktijk kunnen brengen. In werkelijkheid is het onoprecht om termen als 'duurzaamheid' of `sustainability' te gebruiken nu we op het punt staan door Gaia te worden uitgespuwd. Zelfs de inheemse gemeenschappen zijn niet langer duurzaam, aangezien ook die niet langer in al hun behoeften kunnen voorzien op een manier die helemaal is afgestemd op het land. Geen gemeenschap die het land schade berokkent kan zichzelf duurzaam noemen, simpelweg omdat we meer nemen dan we teruggeven. Onze schuld aan Gaia is een halve aarde per jaar.

Lange tijd waren we vervreemd van het organisme - de aarde - waartoe te behoren. Zelfs zozeer dat we de aarde en de mensheid als twee losstaande entiteiten gingen beschouwen. Zelf zie ik niets op aarde dat niet aarde is. Alles wat ik kan bedenken is deel van de natuur.

Ik weet nog dat ik een verhaal las van een Europese onderzoeker die begin twintigste eeuw afreisde naar het noordoosten van Arizona, waar de Hopi, een inheems indianenvolk, wonen. Hij vroeg of iemand uit het dorp een interview kon organiseren met een oudere Hopi. Toen hij deze oude vrouw vervolgens wilde interviewen, stond ze voor een steen. De onderzoeker wachtte en wachtte. Ten slotte vroeg hij: Wil ze niet met me praten?'

De bemiddelaar antwoordde: 'Ze praat met haar zuster.'

`Maar dat is een steen,' antwoordde de onderzoeker.

Nou en?' zei de bemiddelaar.

Vlak bij het stuk van de Rio Doce dat zo werd aangetast doordat de stuwdam doorbrak, bevindt zich een rotsachtige berg. Het dorp Krenak ligt op de linkeroever van deze rivier, zo'n dertien kilometer van Resplendor. Dat is in Minas Gerais, niet ver van de grens met Espírito Santo. Dit deel van de rivier wordt aan de rechterkant geflankeerd door een bergketen. Ik leerde dat die bergen een naam - Takukrak - en een karakter hebben. In het dorp kijken de mensen elke ochtend naar de berg om te zien of het een goede dag wordt, of dat ze maar beter binnen kunnen blijven. Dit lezen ze af aan de uitstraling van de berg. Lijkt de berg humeurig, dan letten ze extra goed op.

Koop dit boek bij

---

Bestellen