Boekrecensie van Het jaar waarin ik spiritueel probeerde te leven door Anne Bokma

'Van ademwerk tot zangtherapie'...

Zeer veel mensen drijven weg van de traditionele godsdiensten, maar om die ontstane leegte op te vullen gaan ze de spirituele weg op. Ze beschouwen zichzelf spititueel-maar-niet-religieus. De 55-jarige Canadese journalist Anne Bokma is, of was, één van hen. Een jaar lang probeerde ze elke maand een andere spirituele richting uit. Het resultaat ervan, weergegeven in haar boek 'Het jaar waarin ik spiritueel probeerde te leven' is even grappig als ontwapenend.

Zo probeerde ze in 2017 te mediteren met 'Headspace', deed aan yoga met geiten, ging ze bosbaden en met bomen praten, koos alvast een doodskist uit, en probeerde zowel een ayahuasca ceremonie uit evenals magische paddenstoelen met therapeutische boventonen. Zo maakte ze eveneens kennis met chakras, reiki, kaartleggen, vorige levenstherapie en ontmoette verscheidene mediums.

Bokma gaf al deze spirituele ervaringen een plaats in haar persoonlijke levensgeschiedenis. Het resultaat is een boek met een warme vertelstem, geschreven met veel zelfspot en de nodige humor.

Uittreksel

Blz. 193 - Het bovennatuurlijke

Chakra's en sjamanen, waarzeggers en helderzienden

'Ik heb dit altijd gevonden: men hecht te veel waarde aan direct bewijs.' - Sir Arthur Conan Doyle

Debbie Anderson schudt met een rammelaar langs mijn hele lichaam en spuwt af en toe een boog spirit water door de lucht. Ik lig op een behandeltafel in een van de bovenste kamers van haar huis, en ik hoop maar dat haar spuug niet op mij terechtkomt.

Anderson, die zichzelf The Country Shaman noemt (haar motto is 'de wereld helen, mens voor mens') inspecteert mijn chakra's. Het goede nieuws is dat het met de chakra's in mijn bovenlichaam helemaal goed zit: daar ziet ze gekleurde lichtjes doorheen schieten. Mijn kruinchakra, derde oogchakra, keel- en hartchakra - die zorgen voor respectievelijk helderheid van geest, een sterke intuïtie, expressie en verbinding - zijn allemaal open en geactiveerd. 'Ze draaien prachtig,' zegt Anderson. Het slechte nieuws: mijn onderlichaam is geblokkeerd. Mijn wortelchakra, sacrale chakra en zonnevlechtchakra - die zorgen voor goede geaardheid, seksuele energie en persoonlijke kracht - zijn kosmisch geconstipeerd. Ze zitten vol met emotionele smurrie die zorgt voor verstoppingen van mijn prana, chi, qi, ki of hoe je deze metafysische kracht ook maar wil noemen. Ik vraag Anderson of ik me daar zorgen over moet maken, en zij zegt dat ze ook cliënten heeft gehad bij wie alle zeven chakra's geblokkeerd waren. Maar als mijn onderste chakra's zo verstopt blijven zitten, zou dat uiteindelijk tot disbalans kunnen leiden. Ik zou depressief kunnen worden of ziek, vertelt ze me. Haar geratel met de rammelaar en het opgespuwde water zouden de blokkades moeten opheffen. Een soort spiritueel klysma.

Welkom bij de meest zweverige etappe van mijn spirituele reis.

Chakra's zijn onzichtbare energiepunten in het lichaam, en er bestaat geen wetenschappelijk bewijs voor hun bestaan. Toch geloven miljoenen mensen erin. Al duizenden jaren geleden werden ze besproken in de hindoeïstische Veda's, en ook in vroege boeddhistische tradities komen ze voor. In de westerse wereld deden chakra's hun intrede dankzij spirituele auteurs zoals Anodea Judith, die in 1987 Wheels of Life uitbracht. Vandaag de dag is het balanceren van je chakra's ongeveer net zo normaal als tanden bleken. Op Amazon koop je voor 48 dollar een `healing chakra wand' en bij Walmart liggen de chakra-stenen-sets bij de kassa. Of je maakt het echt persoonlijk en maakt een afspraak bij een van de vele vrouwen van middelbare leeftijd (van wie de meeste, zoals Anderson, wit zijn) die zichzelf sjamanen noemen. Een sjamaan is traditioneel de spirituele geneesheer bij inheemse volkeren.

Anderson heeft weleens overwogen om haar praktijk The Last Resort te noemen, omdat zoveel mensen bij haar terechtkomen nadat ze alles al geprobeerd hebben. Mensen met angsten, depressies, chronische ziektes, of zelfs kanker. Ze vertelt over een cliënt met een ruggenmergtumor, die operatief verwijderd moest worden. Volgens Anderson was die tumor na vier van haar sessies verdwenen. 'Het was geen tumor, maar een ophoping van onverwerkte emoties,' zegt ze. 'Tijdens de derde sessie bleek dat ze als kind seksueel misbruikt was. Toen heb ik de blokkade in haar wortelchakra opgeruimd.'

Ik knik beleefd. Anderson lijkt me een hele aardige vrouw, ze is lief, en ze bedoelt het goed. Ondanks de zestig dollar die een sessie bij haar kost denk ik niet dat ze dit voor het geld doet. Ze woont in een prachtig huis vlak buiten Toronto, en heeft een tweede huis in Florida. Ze had ooit een dure baan als hr-manager, maar toen ze 51 was overleed haar echtgenoot, werd ze onrustig en zocht ze een nieuwe weg om in te slaan. Ze las een boek over sjamanisme van Alberto Villoldo, een psychotherapeut uit Californië die lang bij de Q'ero-sjamanen in Peru leefde en door The New York Times de Indiana Jones van de geestenwereld' werd genoemd. Door dat boek wist Anderson dat ze lessen bij Villoldo moest nemen. De eerste keer dat ze iemands chakra's kon zien, barstte ze in huilen uit, vertelt ze me. 'Het voelde alsof ik eindelijk de weg naar buis had gevonden.' Zoals alle lichaamsgerichte therapeuten gelooft Anderson dat fysieke klachten vaak een psychologische oorzaak hebben, 'tenzij je een auto-ongeluk ofzo hebt gehad'. Als de emotionele blokkades eenmaal zijn opgeruimd, zo denkt Anderson, dan kan het helingsproces pas echt beginnen. Er is zeker wetenschappelijk bewijs voor het idee dat je van je eigen gemoedstoestand letterlijk ziek kunt worden, maar het gaat mij te ver dat een beetje gehocuspocus met uitgespuugd magisch water echt goed voor de gezondheid zou zijn. Dat deze vrouw een kracht bezit waarmee ze niet alleen de 'energiewielen' in mijn lichaam kan zien draaien, maar ook kan openbreken, dat is voor mij net zo ongeloofwaardig als van die gebedsgenezers die iemand een tik op het hoofd geven waardoor ze ineens weer kunnen lopen.

En toch gebeurt er iets verwarrends als ik bij Anderson ben. Een deel van haar methode bestaat uit het opruimen van `gekristalliseerde' energie, die zich op bepaalde plekken in het lichaam heeft opgehoopt en daar een blokkade veroorzaakt. Ze loopt rond de behandeltafel en laat haar handen een paar centimeter boven mijn lichaam glijden, en ze blijft hangen op drie specifieke plekken: de kleine teen van mijn linkervoet, mijn rechterelleboog, en mijn linkerenkel. Plotseling denk ik terug aan verwondingen waar ik jarenlang niet aan heb gedacht. Die teen heb ik gebroken tijdens basketbal, toen ik een jaar of twintig was. Een paar jaar later viel ik tijdens een dansfeestje zo hard op mijn elleboog dat de pijn nog jarenlang bleef opvlammen. En het litteken op mijn enkel heb ik te danken aan mijn zevenjarige zelf - het was een wond die op allerlei manieren diepe indruk op me maakte. Mijn vader kwam langs om mij en mijn broer Henry te zien; mijn moeder en hij waren toen al in een rechtszaak verwikkeld over de bezoekregeling. We speelden mikado op de vloer van mijn slaapkamer, terwijl mijn moeder beneden in de woonkamer zat te roken en Bijbellezen. Ik ging naar de keuken om een glas water te drinken. Het glas glipte uit mijn handen en viel op de keukenvloer in duizend scherven, waarvan er eentje terechtkwam precies in het zachte vel onder mijn linkerenkel. Toen ik het op een huilen zette, kwamen allebei mijn ouders de keuken in. Mijn vader haalde de scherf uit mijn voet en drukte een zakdoek tegen de wond, mijn moeder plakte er voorzichtig een pleister op, en zo waren ze gedurende een kort moment weer even verenigd - in hun zorgen om mij. Een uur later vertrok mijn vader, en ik heb hem nooit meer teruggezien. Vanaf dat moment noemden we hem 'Jeweetwel'. Zijn eerste alimentatiecheque werd geweigerd door de bank, en daarom werden zijn bezoekrechten hem ontnomen.

Nu houdt Anderson die enkel met beide handen vast. Ze schudt met haar rammelaar rondom mijn voet, geeft me een gladde steen die ik moet vasthouden en zegt dat ik hard moet uitademen, zoals tijdens het baren. 'Blaas het eruit,' spoort ze me aan. 'Laat het eruit - je hebt het niet meer nodig.' Elke cel in ons lichaam heeft herinneringen, legt Anderson uit. `Je zult deze herinnering niet vergeten,' zegt ze na afloop, 'maar de emotionele lading ervan is nu uit je lichaam. De scherven zijn weg.' Liggend op haar behandeltafel voel ik me nog steeds verstopt, maar dat komt omdat de tranen over mijn gezicht naar mijn oren zijn gerold, waar ze kleine poeltjes hebben gevormd.

Ik kan niet ontkennen dat er iets veranderd is als ik Andersons huis verlaat. Of dat nou komt omdat mijn chakra's weer vrolijk ronddraaien of omdat ik gewoon lekker heb kunnen huilen, dat weet ik niet. 'Een goed potje janken is een wasstraat voor de ziel,' schrijft Bill Hayes in zijn memoires Insomniac City. Het voelt inderdaad alsof mijn ziel eens even goed gewassen is.

Recensie

door Tsenne Kikke

Het boek verkreeg de titel 'Het jaar waarin ik spiritueel probeerde te leven' en het is inderdaad op die basis ingedeeld: voor elke maand een hoofdstuk. Maar het is niet echt een memoire, noch een dagboek. Tevens is het geen 'how-to' of zelfhulp gids voor spirituele praktijk. Bokma is in de eerste plaats een journaliste en beschreef haar onderzoek. De hoofdstukken lezen als essays, die zowel putten uit een breed scala bronnen evenals iot Bokma's persoonlijke ervaringen gecontextualiseerd binnen een historisch en intellectueel kader.

In 'Het jaar waarin ik spiritueel probeerde te leven' zul je tijdens het lezen dan ook veel fascinerende dingen tegenkomen. Ze duikt ook diep in haar eigen levensverhaal en het boek reflecteert op evenveel ervaringen uit haar verleden als op de ervaringen die ze tijdens dat jaar had. Dit is een boek dat je kunt classificeren als filosofie, als geschiedenis, als memoires, of als journalistiek. Of, als al deze zaken tegelijkertijd. Bokma's boek is slim, doordacht, en ja: zelfs inspirerend.

En, het is grappig. Het is geweldig om de inhoud ervan te lezen, vooral voor deze tijd van het jaar.

We ontmoeten Bokma op middelbare leeftijd. Ze zat toen niet in een crisis, maar wel op zoek naar iets meer. Dat legde voor haar de basis voor een jaar van spiritueel leven, waarin ze elke maand de reis beschrijft om meer diepgang te vinden in betekenis, verbinding, eenvoud en uiteindelijk innerlijke vrede.

Bokma begon haar reis op 1 januari. We voelen allemaal een gevoel van transformatie en vernieuwing bij het aanbreken van een nieuw jaar en we worstelen allemaal om dat gevoel vast te houden in de maanden die daarop volgen.Bokma maakte er een punt van om dingen te proberen die toegankelijk en gemakkelijk te doen waren (zelfs een Heksenkamp bijwonen!), en haar verhaal biedt veel inzicht in hoe we dieper kunnen leven zonder ons leven helemaal overhoop te gooien. Misschien kan je nu al stilaan beginnen nadenken over jouw eigen goede voornemens voor het komende nieuwe jaar en welke veranderingen je op een realistische en zinvolle manier zou kunnen doorvoeren.

Het is dan ook een perfect boek om te lezen in een periode van bezinning; dit, in de aanloop naar de jaarwisseling, wat betekent dat het een perfect boek is om te geven en te krijgen. Je zou het voor iemand moeten kopen. Je zou het voor jezelf moeten kopen. En dan, als je een zetje nodig hebt om jezelf te stimuleren, moet je het terug oppakken en jezelf afvragen: "Wat zou Anne Bokma doen?"

Ook te vinden op onze frontpagina via deze link.

Het jaar waarin ik spiritueel probeerde te leven

Anne Bokma

Korte Inhoud

Uittreksel

Recensie

Koop dit boek bij